Μεγάλη Παρασκευή, Εγκώμια με τη χορωδία της Αγίας Τριάδας.

Μεγάλη Παρασκευή. Επιτάφιος Θρήνος.

«Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ«. » Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην«.
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;«.

              Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης

Συγκίνηση. Κατάνυξη. Προσμονή.

Κι ένα «ραντεβού», δικό μας, κάθε χρόνο, εκεί στον ίδιο γυναικωνίτη. Στις ίδιες θέσεις που κάποτε καθόμασταν παιδιά και αργότερα έφηβοι, κάθονται τώρα νέα πρόσωπα μα κι εμείς νιώθουμε οτι ανήκουμε πάντα εκεί με τη διαφορά ότι έχουμε και τα δικά μας παιδιά δίπλα μας.
Κάθε χρόνο εκεί, παλιοί και νέοι, μικροί και μεγαλύτεροι, αντικρίζοντας πάντα το ίδιο βλέμμα, τα ίδια χέρια, τις ίδιες γνώριμες κινήσεις να διευθύνουν όχι μόνο τα λόγια και τις νότες αλλά τα συναισθήματά μας.

Ο χρόνος μπορεί να αλλάζει τις μορφές, τα πρόσωπα, τις συνθήκες αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τα συναισθήματα όταν οι βάσεις είναι τόσο γερές, όταν έχεις ζήσει τόση ένταση.

Για όλους εμάς που η μέρα αυτή σημάδεψε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, οι στιγμές αυτές είναι κάτι παραπάνω από μοναδικές.
Για όλους εμάς που το ζήσαμε, Πάσχα είναι αυτές οι ώρες και δε γίνεται χωρίς αυτές. Η πρόβα, τα Εγκώμια, η Περιφορά. Τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν, η ψυχή που γεμίζει.

Νιώθω τυχερή που ήμουν, είμαι ακόμη και θα είμαι πάντα «παιδί» αυτής της Χορωδίας, νιώθω ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που ουσιαστικά μας μεγάλωσε, νιώθω συγκίνηση κάθε φορά που συμμετέχω. Και ξέρω οτι δεν είμαι η μόνη…

Παιδική Χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Όλγα