«Καλή Χρονιά» είναι η κάθε μέρα.

Ουφ! Επιτέλους, τέλειωσε!

Δεν είμαι μίζερη, ούτε ισοπεδωτική. Αλλά νομίζω οτι κάθε χρόνο γίνομαι όλο και πιο πολύ ορθολογίστρια σε κάποια πράγματα. Παράλληλα γίνομαι όλο και πιο πολύ συναισθηματική σε άλλα βέβαια, σε εκείνα όμως που έχουν να κάνουν με το αυθόρμητο, το ειλικρινές και το πηγαίο. Κι έτσι, η παλάντζα του ζωδίου μου και πάλι ισορροπεί! ‘Ολο και πιο πολύ από εδώ, όλο και πιο πολύ από την άλλη.

Αυτό το «πρέπει» της ευδαιμονίας και του ατέρμονου κεφιού τις ημέρες των γιορτών, ειλικρινά το αντέχω όλο και … λιγότερο. Καθόλου δηλαδή. Αν δε νιώθεις τρελή χαρά και απόλυτη ευτυχία επειδή ήρθαν Χριστούγεννα, δεν μπορεί, ένα προβληματάκι μάλλον το έχεις. Και εννοείται οτι πρέπει να ξεφαντώσεις και δει ως το ξημέρωμα για να πεις ότι πέρασες καλά. Και εννοείται οτι είναι απολύτως αμφισβητήσιμο το να ισχυρίζεσαι οτι πέρασες καλά ή ακόμη περισσότερο «πολύ καλά» απλά γιατί ήπιες ένα ποτήρι κρασί με τον αγαπημένο σου ή την κολλητή σου λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Ειδικά δε αν αυτό πεις οτι έγινε νωρίς, ακόμη και απόγευμα και όχι μεταμεσονύκτια όπου ισχύει το «όσο πιο αργά τόσο πιο καλά», δε θα σε πιστέψει μάλλον κανείς.

Είναι κι εκείνο το κλισέ με τις ευχές που επίσης έχει αρχίσει να μου τη δίνει απλά και μόνο γιατί δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και ξέρετε πόσο απεχθάνομαι τα κλισέ. Σαφώς και θα ευχηθείς, θα ευχηθώ, θα ευχηθούμε. Αλλά τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα σχέδια δεν τα μπορώ, πόσο μάλλον αυτά τα επιβεβλημένα. Ειδικά όταν γίνονται τόσο επιτακτικά. Και μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι εννοούν όσα λένε και εύχονται ενώ συγχρόνως αποτελειώνουν το κομμάτι της βασιλόπιτας, αλλά μέσα στο καταχείμωνο πολύ αμφιβάλλω αν είναι η κατάλληλη στιγμή για χάραξη νέας πορείας, αλλαγή προγράμματος ή για όποια άλλα μεγαλεπίβολα σχέδια, υποσχέσεις στους άλλους ή έστω και τους εαυτούς μας.

Πόσα υποσχεθήκατε, πόσα καταστρώσατε, πόσα είπατε οτι οπωσδήποτε θα αλλάξετε, εκεί, στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, την ώρα που το μαχαίρι χάραζε το κομμάτι του καθενός και κάποιος το ονομάτιζε; «Κι αυτό, για την καλή χρονιά». Και πόσα πραγματικά εννοούσατε και δεν ήταν απόρροια της συναισθηματικής φόρτισης της στιγμής; Και πόσα από αυτά ξεχάστηκαν την επομένη κιόλας μέρα ή ξεθώριασαν πριν καλά καλά βγει ο Ιανουάριος; Γι’ αυτό δε μου αρέσουν.

Καλή Χρονιά! Ισχύει. Την καλή χρονιά την κάνουμε εμείς, σε μεγάλο βαθμό. Όπως όμως κάνουμε και την κάθε μέρα. Και δε χρειάζεται να λέει το ημερολόγιο 1 Ιανουαρίου για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε ανα πάσα στιγμή. Αρκεί να το έχουμε πραγματικά αποφασίσει. Όποια μέρα. Ή νύχτα…

Κάθε μέρα έχει εμπόδια, κάθε απόφαση έχει δυσκολίες, κάθε καινούργια αρχή έχει σκοτεινές πτυχές. Μα τα πιο σπουδαία συμβαίνουν όταν αποφασίσεις να συμβούν, όταν λιγάκι αποφασίσεις να ρισκάρεις, λιγάκι να ξεβολευτείς από τα γνώριμα. Όχι επιπόλαια, απερίσκεπτα και στα τυφλά αλλά με στόχο, με θέληση, με έλεγχο. Όσο απλό, άλλο τόσο δύσκολο.

Το 2014 ήταν καθοριστικό για μένα.
Ευγνωμονώ τις συγκυρίες, το Σύμπαν, τους συγχρονισμούς ή ότι άλλο ήταν τέλος πάντων. Μου καθάρισαν το μυαλό, μου φώτισαν το βλέμμα, ζωντάνεψαν τα απωθημένα μου, μου ζέσταναν την καρδιά. Κατάφερα να αφήσω πίσω αυτά που δε μου άρεσαν, παθιάστηκα με εκείνα που είχα αφήσει στη μέση, βρήκα αυτά που είχα χάσει, ανακάλυψα νέα πρόσωπα στους ίδιους ανθρώπους που ήδη ήξερα. Ένιωσα δυνατά την αγάπη και τη φιλία, κέρδισα καινούργιες, έβαλα στοιχήματα με τον εαυτό μου και σε μεγάλο ποσοστό τα κέρδισα.

            Φίλοι κοντά και φίλοι μακριά. Τα χιλιόμετρα δεν είναι ικανά να χωρίσουν τα αισθήματα.

            Αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα που έβαλα με τον εαυτό μου και το κέρδισα. Μόνη μου φυσικά και δε θα το κατάφερνα, το οφείλω κυρίως στον καθηγητή μου (Σε ευχαριστώ Theodore) που αδιαφόρησε σχεδόν προκλητικά απέναντι στους ενδοιασμούς κα τα άγχη μου και η αυστηρή του κριτική και το κύρος του δεν μου άφησαν περιθώρια να κάνω αλλιώς. Θα επανέλθω όμως σε αυτό με λεπτομέρειες!

 

Θα κλείσω με την ευχή που μου έδωσε κάποιος λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου.

«Ασε τον αέρα να φυσήξει … τράβα προς τα εκεί που θα είσαι ευτυχισμένη. Αλλιώς, κατέβασε πανιά και άλλαξε πορεία.«

Το ίδιο εύχομαι ειλικρινά και σε εσάς. Στον καθένα. Και λίγο περισσότερο σε αυτούς που αγαπώ.

Καλή Χρονιά! Κάθε μέρα!  🙂

Όλγα

Βασιλόπιτα – η συνταγή του παππού μου από την Πόλη.

Είμαι πολύ περήφανη για τον παππού μου. Ήταν άνθρωπος εντελώς ακομπλεξάριστος, καλλιεργημένος και πολύ προοδευτικός. Όταν έκρινε ότι έπρεπε να μιλήσει, δεν κόμπιαζε ποτέ. Μεγάλωσε στην Πόλη και είχε όνομα μοναδικό. Είχε ψάξει θυμάμαι τον τηλεφωνικό κατάλογο και άλλον «Χριστόδωρο» δεν είχε καταφέρει να βρει. Αν είχα τρία αγόρια, σίγουρα το ένα θα το έβαζα στο όνομά του μια που ακολουθώντας οι κόρες του και οι γαμπροί του τα έθιμα της εποχής και των προτεραιοτήτων των ονομάτων, έδωσαν στα αγόρια τους τα ονόματα των πεθερών οι οποίοι μάλιστα ήταν «φευγάτοι» προ ετών και ούτε καν τους γνωρίσαμε. Άδικο, πολύ άδικο για τον παππού γιατί εκείνος ήταν ο μόνος παππούς που είχαμε και τα τέσσερα ξαδέλφια. Μπορεί και να μην τον πείραζε, όπως λέει η μαμά μου, γιατί έτσι έκαναν όλοι. Εγώ πάντως, θα έβγαζα ένα Χριστόδωρο οπωσδήποτε. Αν …

Ορφανός από πατέρα, μεγάλωσε με τον θείο του Πολύκαρπο, τότε Μητροπολίτη Δερβών και Βελεσσών, αποσπασμένο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Εκεί μεγάλωσε. Είναι μια ιστορία σαν παραμύθι που όσες φορές κι αν την ακούσω, άλλες τόσες θα … ξεχάσω τις λεπτομέρειες. Πρέπει να την καταγράψω άμεσα.  Μεγάλωσε λοιπόν μέσα στις μεγάλες κουζίνες με το προσωπικό να ετοιμάζει μεγάλα δείπνα για τους καλεσμένους του Μητροπολίτη. Όταν πολύ αργότερα έφυγε από την Πόλη, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και παντρεύτηκε τη γιαγιά μου την Όλγα, έφερε μαζί του όλες τις συνήθειες, αλλά και όλες τις πολίτικες συνταγές με τις οποίες είχε μεγαλώσει.

Παράδοση οικογενειακή ήταν το ζύμωμα της βασιλόπιτας, που όπως έλεγε πάντα, ήταν «αντρική δουλειά». Η συνήθεια πέρασε και στις κόρες του, τη μαμά μου δηλαδή, που κάθε χρόνο ανελλιπώς εδώ και 45 χρόνια ζυμώνουν με τον μπαμπά μου βασιλόπιτες την Πρωτοχρονιά, τσουρέκια το Πάσχα, πάντα με την ίδια συνταγή. Όταν παντρεύτηκα, μαζί με τις συνταγές για τα βασικά και στοιχειώδη, πήρα και αυτή του παππού, έβαλα και τον Χάρη στο παιχνίδι και από όταν μεγάλωσε λίγο και ο Βασίλης, έχει ενεργό συμμετοχή στη διαδικασία!

Αν ακολουθήσετε κατά γράμμα τις οδηγίες, «αποκλείεται να μην πετύχει». Έτσι μου είπε από την αρχή η μαμά μου, έτσι σας λέω και έτσι είναι. Και κάτι ακόμη, το φλουρί μην το βάλετε μέσα στη ζύμη! Υπάρχει κίνδυνος να το ψάχνετε εναγωνίως γεμίζοντας τον τόπο νόστιμα ψίχουλα. Εγώ το βάζω στο τέλος, μετά το ψήσιμο, από κάτω, πάντα με κλειστά μάτια και κάθετα ώστε να μην σκαλώσει εκεί το μαχαίρι. Και κόψτε και ένα κομμάτι για τους φίλους, είναι πολύτιμοι!

Θα συνεχίσω να ζυμώνω, να ζυμώνουμε οικογενειακώς, όσο και μέχρι να αντέχουμε. Κι ελπίζω να το κάνει και ο Βασίλης στο δικό του σπίτι. Το κάνω και θα το κάνω γιατί αγαπώ τις οικογενειακές παραδόσεις αλλά και γιατί έτσι κρατώ ζωντανό ένα κομμάτι του παππού μου. Θα το χαιρόταν. Ήταν και πολύ συναισθηματικός. Είμαι σίγουρη πως αν έβλεπε τη μεγάλη βασιλόπιτα στολισμένη στο τραπέζι θα άνοιγε τα χέρια του και θα έλεγε «Μάσαλα«!!! *

* (masallah: στα τούρκικα, επιφώνημα θαυμασμού, «μπράβο», «θαυμάσια», «εύγε»!)

Η συνταγή: (για ένα κιλό αλεύρι, ΑΝΘΟΣ μπλε – προσαρμόζετε ανάλογα)
(εγώ κάνω 2 κιλά, βγαίνουν περίπου 5 βασιλόπιτες)

80 γρ. μαγιά νωπή
200γρ. φυτίνη
340γρ.  ζάχαρη
3 αυγά εκτός ψυγείου
340ml γάλα
2 πρέζες αλάτι (όσο κρατούν τα δύο μας δάχτυλα)
μαχλέπι (μισό σακουλάκι)
κακουλέ (μισό σακουλάκι)

Λιώνω τη μαγιά σε 1/2 ποτήρι χλιαρό νερό
Τη ρίχνω σε βαθύ σκεύος (εγώ τη βάζω σε γυάλινο μπωλ) και προσθέτω από το αλεύρι, τόσο ώστε να γίνει ένας πηχτός χυλός.
Το αφήνω σε θερμό μέρος (εγώ το βάζω στο φούρνο στους 50 C, να πατάει πάνω σε μια πετσέτα και το σκεπάζω με μια άλλη για να μη ξεραθεί), περίπου μισή ώρα. Δεν είναι καλό για τη μαγιά να φουσκώσει πολύ γρήγορα.
Ζεσταίνω το γάλα σε μία κατσαρόλα. Να μην καίει!
Χτυπάω τα αυγά σε ένα μπωλ να φουσκώσουν.
Λιώνω τη φυτίνη σε χαμηλή θερμοκρασία, σε ένα κατσαρολάκι.
Σε μεγάλη λεκάνη ρίχνω το αλεύρι, το μαχλέπι, το κακουλέ, το αλάτι, ανακατώνω και κάνω μια λακουβίτσα στη μέση.
Ρίχνω τη μαγιά αφού πρώτα τη διαλύσω με λίγο από το ζεστό γάλα.
Στο υπόλοιπο γάλα διαλύω όλη τη ζάχαρη και τα ρίχνω και αυτά στη λεκάνη.
Ρίχνω τα αυγά.
Ανακατώνω και ζυμώνω ελαφρά να γίνει το μείγμα ομοιογενές.
Λίγο λίγο, ρίχνω τη λιωμένη φυτίνη ώσπου το μείγμα να την «πιει» όλη.

Ζυμώνω! (εδώ αναλαμβάνουν οι άντρες). Περίπου μισή ώρα, είναι αρκετή.

Καλύπτω τη λεκάνη με νάυλον (εγώ κόβω σακούλες) και σκεπάζω καλά με μια κουβέρτα. Αφήνω τη λεκάνη σε ζεστό μέρος για 3-4 ώρες, ανάλογα με τη θερμοκρασία του χώρου. Μπορεί και λίγο περισσότερο, θα το δείτε.
………………………………………………………..
Πολύ απαλά κόβω κομμάτια ζύμης και τα βάζω σε λαδωμένα ταψιά (προσοχή, να είναι κάτω από τη μέση του ύψους του ταψιού)
Τα αφήνω και πάλι να φουσκώσουν, θα διπλασιαστούν τουλάχιστον σε όγκο.
Αλείφω με κρόκο αραιωμένο με νερό και σε αυτό το στάδιο κάνω κοψίματα με το ψαλίδι γύρω γύρω ή ότι άλλα σχέδια θέλω. Μπορείτε να κρατήσετε από τη ζύμη και να σχηματίσετε το 2014. Εγώ συνήθως αυτό το κάνω μετά το ψήσιμο με γλάσο, ή πριν το ψήσιμο με αμύγδαλα καθαρισμένα.

Ψήνω πάντα στον αέρα, στους 180C περίπου 20-25 λεπτά, ανάλογα με το φούρνο, θα το δείτε.
Εγώ κάνω πάντα μια μεγάλη βασιλόπιτα την οποία ψήνω μόνη της περίπου μισή ώρα. Τις επόμενες, πιο μικρές, τις ψήνω λιγότερο γιατί ο φούρνος είναι ήδη ζεστός και η ποσότητα πιο μικρή. Τις βάζω δύο-δύο.

Όταν κρυώσουν, στολίζω με γλάσο. (2 κούπες άχνη με 4 κουτ. σούπας χλιαρό νερό). Αν κάνετε τέτοιο γλάσο όμως, αποφύγετε να τις τυλίξετε με μεμβράνη γιατί δημιουργείται υγρασία και το γλάσο λιώνει.

Καλή επιτυχία!

Καθώς αυτό είναι το τελευταίο ποστ αυτής της χρονιάς, να ευχηθώ σε όλους σας, σε όλους μας, η χρονιά που θα έρθει να είναι καλύτερη. Να την κάνουμε καλύτερη εμείς! Να γίνουμε καλύτεροι.
Υγεία, χαρά και μικρές καθημερινές απολαύσεις εύχομαι στις οικογένειές σας!

Το 2014 έρχεται! Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά! ♥

Σας φιλώ,
Όλγα
Δεκέμβριος 2013