«Καλή Χρονιά» είναι η κάθε μέρα.

Ουφ! Επιτέλους, τέλειωσε!

Δεν είμαι μίζερη, ούτε ισοπεδωτική. Αλλά νομίζω οτι κάθε χρόνο γίνομαι όλο και πιο πολύ ορθολογίστρια σε κάποια πράγματα. Παράλληλα γίνομαι όλο και πιο πολύ συναισθηματική σε άλλα βέβαια, σε εκείνα όμως που έχουν να κάνουν με το αυθόρμητο, το ειλικρινές και το πηγαίο. Κι έτσι, η παλάντζα του ζωδίου μου και πάλι ισορροπεί! ‘Ολο και πιο πολύ από εδώ, όλο και πιο πολύ από την άλλη.

Αυτό το «πρέπει» της ευδαιμονίας και του ατέρμονου κεφιού τις ημέρες των γιορτών, ειλικρινά το αντέχω όλο και … λιγότερο. Καθόλου δηλαδή. Αν δε νιώθεις τρελή χαρά και απόλυτη ευτυχία επειδή ήρθαν Χριστούγεννα, δεν μπορεί, ένα προβληματάκι μάλλον το έχεις. Και εννοείται οτι πρέπει να ξεφαντώσεις και δει ως το ξημέρωμα για να πεις ότι πέρασες καλά. Και εννοείται οτι είναι απολύτως αμφισβητήσιμο το να ισχυρίζεσαι οτι πέρασες καλά ή ακόμη περισσότερο «πολύ καλά» απλά γιατί ήπιες ένα ποτήρι κρασί με τον αγαπημένο σου ή την κολλητή σου λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Ειδικά δε αν αυτό πεις οτι έγινε νωρίς, ακόμη και απόγευμα και όχι μεταμεσονύκτια όπου ισχύει το «όσο πιο αργά τόσο πιο καλά», δε θα σε πιστέψει μάλλον κανείς.

Είναι κι εκείνο το κλισέ με τις ευχές που επίσης έχει αρχίσει να μου τη δίνει απλά και μόνο γιατί δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και ξέρετε πόσο απεχθάνομαι τα κλισέ. Σαφώς και θα ευχηθείς, θα ευχηθώ, θα ευχηθούμε. Αλλά τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα σχέδια δεν τα μπορώ, πόσο μάλλον αυτά τα επιβεβλημένα. Ειδικά όταν γίνονται τόσο επιτακτικά. Και μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι εννοούν όσα λένε και εύχονται ενώ συγχρόνως αποτελειώνουν το κομμάτι της βασιλόπιτας, αλλά μέσα στο καταχείμωνο πολύ αμφιβάλλω αν είναι η κατάλληλη στιγμή για χάραξη νέας πορείας, αλλαγή προγράμματος ή για όποια άλλα μεγαλεπίβολα σχέδια, υποσχέσεις στους άλλους ή έστω και τους εαυτούς μας.

Πόσα υποσχεθήκατε, πόσα καταστρώσατε, πόσα είπατε οτι οπωσδήποτε θα αλλάξετε, εκεί, στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, την ώρα που το μαχαίρι χάραζε το κομμάτι του καθενός και κάποιος το ονομάτιζε; «Κι αυτό, για την καλή χρονιά». Και πόσα πραγματικά εννοούσατε και δεν ήταν απόρροια της συναισθηματικής φόρτισης της στιγμής; Και πόσα από αυτά ξεχάστηκαν την επομένη κιόλας μέρα ή ξεθώριασαν πριν καλά καλά βγει ο Ιανουάριος; Γι’ αυτό δε μου αρέσουν.

Καλή Χρονιά! Ισχύει. Την καλή χρονιά την κάνουμε εμείς, σε μεγάλο βαθμό. Όπως όμως κάνουμε και την κάθε μέρα. Και δε χρειάζεται να λέει το ημερολόγιο 1 Ιανουαρίου για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε ανα πάσα στιγμή. Αρκεί να το έχουμε πραγματικά αποφασίσει. Όποια μέρα. Ή νύχτα…

Κάθε μέρα έχει εμπόδια, κάθε απόφαση έχει δυσκολίες, κάθε καινούργια αρχή έχει σκοτεινές πτυχές. Μα τα πιο σπουδαία συμβαίνουν όταν αποφασίσεις να συμβούν, όταν λιγάκι αποφασίσεις να ρισκάρεις, λιγάκι να ξεβολευτείς από τα γνώριμα. Όχι επιπόλαια, απερίσκεπτα και στα τυφλά αλλά με στόχο, με θέληση, με έλεγχο. Όσο απλό, άλλο τόσο δύσκολο.

Το 2014 ήταν καθοριστικό για μένα.
Ευγνωμονώ τις συγκυρίες, το Σύμπαν, τους συγχρονισμούς ή ότι άλλο ήταν τέλος πάντων. Μου καθάρισαν το μυαλό, μου φώτισαν το βλέμμα, ζωντάνεψαν τα απωθημένα μου, μου ζέσταναν την καρδιά. Κατάφερα να αφήσω πίσω αυτά που δε μου άρεσαν, παθιάστηκα με εκείνα που είχα αφήσει στη μέση, βρήκα αυτά που είχα χάσει, ανακάλυψα νέα πρόσωπα στους ίδιους ανθρώπους που ήδη ήξερα. Ένιωσα δυνατά την αγάπη και τη φιλία, κέρδισα καινούργιες, έβαλα στοιχήματα με τον εαυτό μου και σε μεγάλο ποσοστό τα κέρδισα.

            Φίλοι κοντά και φίλοι μακριά. Τα χιλιόμετρα δεν είναι ικανά να χωρίσουν τα αισθήματα.

            Αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα που έβαλα με τον εαυτό μου και το κέρδισα. Μόνη μου φυσικά και δε θα το κατάφερνα, το οφείλω κυρίως στον καθηγητή μου (Σε ευχαριστώ Theodore) που αδιαφόρησε σχεδόν προκλητικά απέναντι στους ενδοιασμούς κα τα άγχη μου και η αυστηρή του κριτική και το κύρος του δεν μου άφησαν περιθώρια να κάνω αλλιώς. Θα επανέλθω όμως σε αυτό με λεπτομέρειες!

 

Θα κλείσω με την ευχή που μου έδωσε κάποιος λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου.

«Ασε τον αέρα να φυσήξει … τράβα προς τα εκεί που θα είσαι ευτυχισμένη. Αλλιώς, κατέβασε πανιά και άλλαξε πορεία.«

Το ίδιο εύχομαι ειλικρινά και σε εσάς. Στον καθένα. Και λίγο περισσότερο σε αυτούς που αγαπώ.

Καλή Χρονιά! Κάθε μέρα!  🙂

Όλγα

Θερινό σινεμά.

Θερινό σινεμά. Τετ – α – τετ. Δροσιά.

Σκηνή πρώτη.
Καθίσματα σκηνοθέτη, ζωηρές πρασινάδες, χρωματιστά τραπεζάκια, περιποιημένοι βασιλικοί εδώ κι εκεί.
Διαλέγουμε τις θέσεις μας και χαζεύουμε τον κόσμο. Τα ελεύθερα καθίσματα λιγοστεύουν, οι παρέες αυξάνονται.

via

Σκηνή δεύτερη.
Δυο – τρεις οικογένειες εμφανίζονται με παιδιά δημοτικού. Μου κάνει εντύπωση, αλλά οκ. Το έργο είναι γαλλική κωμωδία και όσο για το τι ώρα κοιμούνται δεν μου πέφτει λόγος. Ούτε και για το τι βλέπουν άλλωστε.
Χαζολογάμε, βάζουμε αντικουνουπικό και περιμένουμε να αρχίσει.

Σκηνή τρίτη.
Μια ακόμη οικογένεια εμφανίζεται σε πλήρη σύνθεση. Μπαμπάς, μαμά, οκτάχρονο, καρότσι, τρίχρονο… Κάθονται – πού αλλού; – πίσω μας.
Τρίχρονο; Πριν με καταβάλουν άγριες σκέψεις, προσπαθώ να ακολουθήσω τη συμβουλή του μπαμπά μου και να το δω «αλλιώς». Κι αν οι άνθρωποι δεν έχουν που να τα αφήσουν; Κι αν είναι μόνοι στον κόσμο ή έστω στην πόλη; Κι αν είναι η μοναδική τους δυνατότητα να πάνε κάπου; Στο κάτω κάτω μπορεί το παιδάκι να κοιμηθεί σε λίγο, άλλωστε το καρότσι είναι ήδη σε ανάκλιση …

Σκηνή τέταρτη.
Τα «προσεχώς» αρχίζουν. Έχει ακόμη φως. Είναι λίγο μετά τις 9.
Η μικρή τρίχρονη βομβαρδίζει τη μαμά της με ερωτήσεις. «Γιατί ήρθαμε εδώ;» «Για να δούμε το έργο». «Ναι, αλλά γιατί ήρθαμε εδώ;» «Για να δούμε το έργο». «Το κατάλαβα αυτό (??) αλλά γιατί ήρθαμε εδώ;!». «Για να δούμε το έργο». Προσπαθώ να το δω ως ελαφρά χαριτωμένο. Όταν αρχίσει το έργο, θα σταματήσουν.

Σκηνή πέμπτη.
Το έργο ξεκινά, οι ερωτήσεις πληθαίνουν, η ένταση των διαλόγων μεγαλώνει, το κοριτσάκι συνεχίζει απτόητο, η μαμά το ίδιο. Προσπάθεια από μέρους της να εξηγήσει – τι να εξηγήσει –  ότι δε μιλάμε δυνατά εντελώς ανύπαρκτη. Πρόθεση ανύπαρκτη επίσης. Κάθε άλλο. Αναμεταδίδει ζωηρά με εξαιρετική άνεση και ξέχειλη γλύκα. Δε μπορεί, θα σταματήσουν.

Σκηνή έκτη.
Γυρίζω πίσω και αναρωτιέμαι φωναχτά και ευγενικά «μήπως γίνεται να μη μιλάμε;» κοιτάζοντας τη μαμά και κάνοντας νόημα προς το παιδάκι. «Χμμμ, δεν είναι εύκολο!»  απαντάει με προκλητική αναίδεια και μεγάλη ευκολία!
«Ξέρετε, μάλλον θα πρέπει να βρείτε έναν τρόπο. Άλλωστε δεν είστε σε παιδότοπο.» Γυρίζω μπροστά και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην ταινία. Το άλλο «έργο» πίσω μου, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Μάλλον δε θα σταματήσουν.

Σκηνή έβδομη.
Το κοριτσάκι σαν να ησυχάζει για λίγο. Αντιλαμβάνομαι ότι απλά λείπει για λίγο. Επιστρέφει δριμύτερο, ξανακοιτάζω με νόημα πίσω, η μαμά του σαν να λέει κάτι για να μιλάει πιο σιγά κι εκείνο φωνάζει ότι απλά δε θέλει να μιλάει πιο σιγά. Εκείνο μιλάει δυνατά, η μαμά σιωπά.

Σκηνή όγδοη.
Το κοριτσάκι παίζει με κουβαδάκι και το γεμίζει χαλίκια. Αδειάζει το κουβαδάκι, γεμίζει το κουβαδάκι…
Το κοριτσάκι θέλει να κάνει μπουρμπουλήθρες. Ναι. Προφανώς και κάνει. Συνεχόμενα. Όχι στη θέση της, όρθια. Κολλημένη στο μπράτσο μου και ύστερα στο μπράτσο του Χάρη. Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει. Με προλαβαίνει ο Χάρης.
«Μπορείτε να κάνετε το παιδάκι να σταματήσει;»
Ο πατέρας αφήνει για λίγο την ταινία και ασχολείται μαζί μας. «Παιδί είναι«.
«Δεν αμφιβάλουμε, ενοχλεί όμως».
«Κι όλοι αυτοί που καπνίζουν κι έρχεται ο καπνός στο παιδί γίνεται να το σβήσουν;»
«Φέρατε το μωρό σε θερινό σινεμά ενηλίκων, ενοχλείτε τον κόσμο και έχετε τέτοιες απαιτήσεις;»
«Δε λέει πουθενά ότι απαγορεύεται για κάτω των 18«, μας αποστομώνει. (!!!)

Η σκηνή τελειώνει με τη μάνα να φεύγει αλαφιασμένη μπουρδουκλώνοντας τα πόδια της στα πίσω καθίσματα και τους γύρω θεατές να κάνουν επιπλέον παρατηρήσεις. Ο θιγμένος πατέρας τρέχει πίσω της μα πριν το κάνει σκύβει και μας λέει «ευχαριστώ που κάνατε τη γυναίκα μου να χάσει το έργο«. Απλά απίθανος.
Το παραλήρημα της ηλιθιότητας, του παραλογισμού και του θράσους μας αφήνει κυριολεκτικά άφωνους.

Σκηνή ένατη.
Η υπόλοιπη ώρα κυλά ήρεμα. Η ταινία απολαυστική. Γελάμε με την καρδιά μας. Η … αναισθησία μας δεν μας αφήνει περιθώρια για τύψεις που χαλάσαμε τη βραδινή έξοδο μιας οικογένειας! Χα!

Μόνο που σε μια πολιτισμένη χώρα, δε θα χρειαζόταν ούτε να συγχιστούμε, ούτε να διαπληκτιστούμε, ούτε να δυσφορήσουμε. Οι υπεύθυνοι του χώρου θα είχαν διακριτικά βουτήξει από το γιακά γονείς, παιδάκια, καρότσια,  κουβαδάκια και μπουρμπουλήθρες και θα τους είχαν βγάλει έξω χωρίς να καταλάβει κανείς το παραμικρό. Σε μια πολιτισμένη χώρα όμως.

Σας φιλώ,
Όλγα

ΥΓ: (Το ότι σε ένα γεμάτο θερινό σινεμά, η μόνη – η μόνη, το τονίζω – οικογένεια με μωρό ήρθε και κάθισε πίσω μας, το αφήνω εντελώς ασχολίαστο!)

ΥΓ2 : Αν σας δοθεί η ευκαιρία, δείτε την ταινία, είναι πραγματικά απολαυστική!