Χριστούγεννα ήρθαν πάλι.

«Φέτος θα τα τακτοποιήσω όλα εγκαίρως. Δε θα αφήσω τίποτα για την τελευταία στιγμή. Όχι όπως τις προηγούμενες χρονιές που έτρεχα με τη ψυχή στο στόμα και κατέληγα κομμάτια να μην ξέρω τι να πρωτοκάνω και τι να πρωτοπρολάβω. Και άφηνα και τον εαυτό μου στο τέλος και άρα συνήθως λιγάκι παραμελημένο και εντέλει ανικανοποίητο.» (είπα το Νοέμβριο).

«Θα ψωνίσω όλα τα δώρα αρχές του μήνα, θα στείλω τις κάρτες στην Αμερική το πολύ μέχρι τις 5 του μηνός, θα ετοιμάσω τα δωράκια για τα κάλαντα το πολύ ως τις 10 του μηνός, θα ορίσω τα προγράμματα, τις προσκλήσεις, τους φίλους, τις εξόδους, όλα εγκαίρως.» (είπα το Νοέμβριο).
Not. Ποτέ δεν το κατάφερα, ή σπάνια. Και όχι ότι δεν είμαι οργανωτική, είμαι και πολύ. Είναι όμως αυτή η μούρλα των ημερών που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Λίγο να αφαιρεθείς, πάει, το έχεις χάσει, παρασύρθηκες εκτός χρόνου και δε θα προλάβεις.

Μου αρέσει, τρελαίνομαι για όλη τη διαδικασία, κυρίως όμως όταν δεν υπάρχει πίεση, λόγος και επιβεβλημένη αιτία. Λίστες, σημειώσεις, λίστες κι άλλες λίστες. Ψώνια, δώρα, τρέξιμο και … άγχος. Μερικές φορές ακόμη και μπελάς. (το έχετε νιώσει, παραδεχτείτε το). Το δώρο είναι χαρά. Είναι η χαρά πρώτα της επιλογής, της προσφοράς, η χαρά της ετοιμασίας, του περιτυλίγματος, είναι η χαρά η δική σου στα μάτια του άλλου όταν ανοίγει το πακέτο. Όταν φτάσουμε να σπάμε το κεφάλι μας «τι να του πάρω, τι να του πάρω» κάτι πάει στραβά. Και στραβά να μην πάει δηλαδή, η γοητεία έχει χαθεί.

Κάθε χρόνο γινόμαστε χίλια κομμάτια λίγο πριν τις «Άγιες» μέρες – που Άγιες είναι όντως, αλλά εμείς δεν τις ζούμε έτσι, κακά τα ψέμματα.
Να τα προλάβουμε όλα, να διαλέξουμε τα δώρα που να μην είναι ίδια με τα περσινά, ούτε και να θυμίζουν τα προπέρσινα, να είναι πρωτότυπα, ευφάνταστα, όμορφα, να είναι διαφορετικά, σίγουρα να αρέσουν, έστω κάτι μικρό, κάτι συμβολικό, κάτι για το «καλό» των ημερών αλλά τι να είναι αυτό, πες μια ιδέα, έχω σπάσει το κεφάλι μου.
Να μην έχει κόσμο στα μαγαζιά, ούτε στο σούπερ μάρκετ, να προλάβουμε εγκαίρως φέτος, όχι όπως τις προηγούμενες χρονιές που τρέχαμε σαν τους τρελλούς – και πάλι έτσι θα γίνει θα δεις.
Να προλάβουμε όλες τις υποχρεώσεις, όλες τις επισκέψεις, τα γλυκά, να μυρίσει το σπίτι, να είναι και καθαρό, περισσότερο από τις άλλες μέρες, κι εμείς συγχρόνως ξεκούραστοι, περισσότερο από τις άλλες μέρες (έλα πες μου πώς το φαντάζεσαι), με βαμμένο το νύχι, γεμάτο το ψυγείο, καθαρά τα τζάμια και το μενού για το γιορτινό τραπέζι όλο και πιο πρωτότυπο από το περσινό.
Να προλάβουμε να πάνε τα παιδιά για κάλαντα, αλλά συγχρόνως να είναι και στο σπίτι την ώρα που άλλα παιδιά, δικά μας κι αυτά, θα έρθουν να τα πουν σε εμάς. Κι εκείνες τις εκδηλώσεις όμως να τις προλάβουμε κι εκείνες, θα είναι κρίμα να τις χάσουμε.
Προγράμματα επι προγραμμάτων, συντονισμός και ξανά από την αρχή γιατί όλο και κάτι εξτρα θα θυμηθούμε ή θα προκύψει από μόνο του και θα αποσυντονίσει μια σειρά από συνεννοήσεις.

Κι όμως, μετράμε / μετρούν δηλαδή, ανάποδα για τη μέρα την Χριστουγέννων, πράγμα που εμένα προσωπικά μου μεταδίδει ένα περίεργο άγχος μαζί και μια απορία αλλά και την προσδοκία για κάτι σίγουρα πολύ μεγάλο, στο μέγεθος μη αναμενόμενο που πιθανόν και να μην έρθει στη διάσταση που του δίνουν τα ημερολόγια αντίστροφης μέτρησης. 9 μέρες για τα Χριστούγεννα, 5 μέρες για τα Χριστούγεννα, 3, 2 … και; ΜΠΑΜ!!!

Τα Χριστούγεννα έγιναν λίγο γιορτή-κονσέρβα. ΠΡΕΠΕΙ να είναι ονειρικά, μόνο και μόνο επειδή έτσι λέει το ημερολόγιο. Δεν τα υποτιμώ καθόλου. Δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όχι.

Αλλά η ομορφιά της δεν είναι στις στολισμένες πιατέλες, ούτε στα γλυκά (ποιος τα στερείται άλλωστε όλη την υπόλοιπη χρονιά και ποιος δεν καταλήγει με βαρυστομαχιά στο τέλος της εορταστικής περιόδου;).
Η ομορφιά της δεν είναι στα ακριβοπληρωμένα δώρα, ούτε στα γυαλιστερά πακέτα. (Ποιος δεν έχει ήδη ακόμη ένα από αυτά που του χαρίζουμε;).
Δεν είναι στα καλά τραπεζομάντηλα, ούτε στα καινούργια ρούχα, ούτε καν στο ψητό που γεμίζει αρώματα το σπίτι καθώς ροδοκοκκινίζει στο φούρνο. Λίγο πολύ όλα αυτά έχουμε την πολυτέλεια – και την ευλογία – να τα ζούμε αν θέλουμε όλο το χρόνο. Ούτε καν στο ίδιο το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι …
Σαφέστατα δεν είναι ούτε στην κούραση και το ατέλειωτο τρέξιμο «να τα προλάβεις όλα».
Ούτε στο αγχώδες κυνηγητό για ένα σπέσιαλ-διαφορετικό-ρεβεγιόν … «πού πήγατε; αχ, εμείς τέλεια!»
Ούτε καν στα φορτωμένα τραπέζια. Ποιος δε βαριέται τουλάχιστον κάποια από αυτά;

Δεν είναι στα «πρέπει». «Πρέπει» να είμαστε οπωσδήποτε χαρούμενοι, να κάνουμε κέφι με ανθρώπους που οι μέρες προστάζουν να τις περάσουμε μαζί με το χαμόγελο ως τα αυτιά, ακόμη κι αν έχουμε να τους δούμε από το αντίστοιχα εορταστικό αναστάσιμο τραπέζωμα. Τόση «αγάπη», τόσα και τα «πρέπει».

Και τι θέλεις; να κάτσεις μόνη σου; Όχι, καθόλου. Αλλά δεν μπορώ αυτό το προσποιητό ξεφάντωμα. (Αντιδραστική, δεν είπαμε;) Αυτή την αδημονία, δεν ξέρω για ποιο πράγμα. Αναρωτιέμαι, τι το ονειρικό κάνουν όλοι ανήμερα τα Χριστούγεννα που δικαιολογεί τέτοια έξαψη; Λίγο πολύ όλοι τα ίδια δεν κάνουμε; τρώμε οικογενειακά, μαζευόμαστε, ανταλάσσουμε δωράκια, λέμε ιστορίες, βλέπουμε φίλους. Γελάμε, χαιρόμαστε, περνάμε όμορφα. Ομοίως και όλο το χρόνο με την κάθε ευκαιρία.
Θέλω να νιώσω όμορφα και ζεστά με ότι θα με κάνει να νιώσω έτσι και όχι με ότι προστάζει το lifestyle, τα περιοδικά και τα «πρέπει».

Τα Χριστούγεννα έχουν το δικό τους χρώμα και είναι διαφορετικά, έχουν άρωμα και ξεχωρίζουν. Αναμφίβολα. Αλλά η τόση υπερβολή στην προσμονή τους, στα μάτια τα δικά μου τα απομυθοποιεί όσο κι αν αντιστέκομαι, με αποτέλεσμα τελικά να μην (αντιστέκομαι).

Μήπως από όλη αυτή τη ψεύτικη προσδοκία πηγάζει η θλίψη των Χριστουγέννων που πολλοί από εμάς – μήπως κι εσείς πότε πότε; – νιώθουμε; Δημιουργείται μια απέραντη προσμονή, μια υπερβολή για κάτι που τελικά παραμένει όμορφο αλλά δεν έρχεται έτσι όπως στήθηκε στην αναμονή του. Κι όταν τελικά το συνειδητοποιούμε, μένουμε με την όρεξη. Και τη θλίψη … αυτό ήταν; Ναι, αυτό… του χρόνου πάλι.

Στόλισα το σπίτι, πολύ, όπως πάντα. Θέλω όμως κάτι διαφορετικό και κάτι ιδιαίτερο να κάνει τις μέρες να ξεχωρίσουν πραγματικά. Κι αυτό το ιδιαίτερο δεν είναι ούτε στο ψυγείο, ούτε έρχεται από το ταμείο κάποιου  καταστήματος. (Εννοείται ότι πεθαίνω για δώρα και εκπλήξεις, για εκείνα όμως που ξέρω οτι φτάνουν στα χέρια μου με πραγματική αγάπη και ζεστασιά και δεν είναι υποχρέωση «λόγω των ημερών».)

Η ομορφιά είναι στα απλά. Είναι και στα πιο περίπλοκα και στα πιο πολυτελή και στα πιο ιδιαίτερα, όπως το νιώθει κανείς. Αρκεί να τα μοιράζεται. Όταν μοιράζεσαι, τα πιο απλά γίνονται τα πιο πολυτελή, τα πιο ιδιαίτερα, τα πιο πολύτιμα. Και αντίστροφα. Εκεί είναι η ομορφιά. Όταν αυτό που κάνεις αγγίζει την καρδιά σου. Χωρίς κενά. Όταν σου αφήνει ένα αίσθημα πληρότητας μα όχι βαρυστομαχιάς. Όταν χαμογελάς χωρίς να βαριανασαίνεις ταυτόχρονα.

Μια πολύ καλή μου φίλη μου είπε οτι κανόνισε γιορτινό πρωινό στο σπίτι της για τα Χριστούγεννα. Με συγκίνησε. Υπέροχη ιδέα, τόσο ζεστή, τόσο ανθρώπινη. Στιγμές! Αν σε καλέσουν σε κάτι ανάλογο είσαι τυχερός. Εγώ δε θα είμαι γιατί είμαι πολύ μακριά. Εσύ να πας όμως. Να μη το χάσεις γιατί έχεις ραντεβού στο κομμωτήριο ή ακόμη λίγες δουλειές που οπωσδήποτε πρέπει να κάνεις «για να προλάβεις». Στιγμές! Αυτές μετρούν. Με αυτούς που αγαπάς. Είτε είναι οικογένεια είτε είναι φίλοι. Με αυτούς που σε αγαπούν. Γιατί και οι φίλοι οικογένεια είναι. Και ακόμη πιο πολύ.
Κι αν οι συνθήκες, η απόσταση ή ότι άλλο δεν σου επιτρέπει να κρατάς το χέρι όσων θα ήθελες, τις στιγμές που θα ήθελες, κράτα τους στη σκέψη σου. Στείλε τους ένα μήνυμα, πιες στην υγειά τους, πες από μέσα σου αυτό που θα έλεγες αν τους είχες δίπλα σου …

Να περάσετε καλά. Χριστουγεννιάτικα καλά. Να γεμίσετε τις καρδιές σας και να μην αφήσετε τις μέρες να περάσουν χωρίς να το καταλάβετε. Το Πνεύμα των Χριστουγέννων θα μας αγγίξει όλους, έτσι κι αλλιώς. Σε μας μένει να το νιώσουμε. Το αξίζουμε άλλωστε. Νομίζω όλοι.

Χρόνια πολλά!

Όλγα

Βολεμένες συνειδήσεις στο «νόημα» των Ημερών.

Στεκόταν στην έξοδο του σούπερ μάρκετ με ένα μικρό παιδί στο καρότσι δίπλα της. Το μόνο που πρόλαβαν τα μάτια μου να δουν ήταν ότι κρατούσε ένα λευκό, πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσης με το χέρι της τεντωμένο μπροστά και το σώμα της μαζεμένο. Κάτι σιγομουρμούριζε. Έβγαινα βιαστικά με τις σακούλες μου αλλά ο λόγος που δεν την είδα δεν ήταν η φούρια μου.

via

Απέφυγα συνειδητά να την κοιτάξω. Ένα κομμάτι μου σχεδόν ντρεπόταν που παρά τα διάφορα προβλήματα είμαι σε θέση – εγώ και όλοι όσοι είχαν μόλις περάσει από το ταμείο – να ψωνίζω όχι μόνο τα απαραίτητα αλλά και τα περιττά – λίγα, περισσότερα, πιο πολλά, δεν έχει σημασία.
Ένα άλλο κομμάτι μου δεν ήθελε καν να μπει στη διαδικασία να αμφισβητήσει την ανάγκη της. «Νά’τοι πάλι τέτοιες μέρες, εμφανίζονται και απλώνονται παντού … » Ούτε και το στομάχι μου ήθελα να σφιχτεί στη θέα του παιδιού της – άσχετα με το αν ήταν δικό της – στο καρότσι. Όλη μέρα προφανώς στο δρόμο. Βρώμικο και στερημένο. Από υλικά και μη.
Ο εγωισμός μου ήθελε να με προστατεύσει. Επιβράδυνα ωστόσο τα βήματά μου, τελικά του ξεγλίστρησα  και γύρισα προς τα πίσω… Δεν την κοίταξα όμως ούτε τότε, να μην έχω την εικόνα της να με τυραννάει και το κατάφερα. Δεν ξέρω καν αν ήταν μικρή ή μεγάλη. Ούτε να ακούσω τα λόγια της ήθελα. Να μην αντηχούν στα αυτιά μου.

Άραγε είναι θύμα; το παιδάκι είναι δικό της; κάνει πρόβες στον καθρέφτη για να λέει με πειθώ τα λόγια της πριν βγει στο δρόμο; Βρήκε ευκαιρία λόγω των ημερών για να εκμεταλλευτεί τη φιλευσπλαχνία του κόσμου ή λόγω των ημερών πίστεψε ότι θα της δινόταν μια παραπάνω ευκαιρία να καλύψει την ανέχειά της;

Όπως και να έχει δε με νοιάζει. Ειλικρινά.

Αν παρακαλάς για κάτι, ευχήσου να είναι αυτή η γυναίκα απατεώνας. Μακάρι να σε κοροϊδεύει. Και εμένα και εσένα! Το εύχομαι, ναι. Να γυρίζει στο όποιο σπίτι της, να μετράει τα κέρματα, τις σοκολάτες και τα μακαρόνια και να γελάει πονηρά γιατί κατάφερε να σε ξεγελάσει. Γιατί νόμιζες ότι δίνοντάς της 2 ευρώ, ένα κρουασάν και ένα κουτί γάλα θα πάτσιζες τη ψυχή σου, μέρες που είναι. Θα καθόσουν με άλλον αέρα στο γιορταστικό, γεμάτο τραπέζι.
Μακάρι να μας κοροϊδεύει. Έτσι λέει πάντα ο μπαμπάς μου. Γιατί αλλιώς, αλίμονο στην ανάγκη της. Αλίμονο στον πόνο της να μην μπορεί να προσφέρει στο παιδί της αυτά που εγώ κι εσύ θεωρούμε δεδομένα και  αδιαπραγμάτευτα. Γιατί ο δικός μας ο καημός είναι για τα επιπλέον. Που κι αυτά απαραίτητα είναι. Άλλου είδους όμως.

«Θα δώσουν οι άλλοι«. «Από το δικό μου το ευρώ θα σωθούν όσοι έχουν ανάγκη;» «Τόσες εκδηλώσεις τέτοιες μέρες«. «Γέμισε ο τόπος αφίσες. Θα πάει πολύς κόσμος«. «Τόσα θα μαζευτούν«. «Εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ή μήπως αν δε δώσω εγώ θα μείνουν νηστικοί;» «Οι οργανώσεις, οι εθελοντικές δράσεις, οι ομάδες … ξέρουν αυτοί. Φροντίζουν. Μη σκας.» …

Ωραία βολεύουμε τις συνειδήσεις μας! Ωραία κουκουλώνουμε τα προβλήματα. Κλείνουμε τα μάτια για να μη μας χαλάσουν το όμορφο κάδρο όλοι αυτοί οι … ανήμποροι. Τι θράσος κι αυτό! Μπουκάρουν μέσα στο μαγικό σκηνικό των Ημερών μας και το χαλούν σαν τους ξεχασμένους συγγενείς που εμφανίζονται στον glam γάμο με το τσεμπέρι και το καρώ πουκάμισο σκέτη παραφωνία στην οργάνωση του event όπου έχει ξοδευτεί χρόνος και χρήμα για την παραμικρή λεπτομέρεια.

Συνεχίζω να απορώ εγώ η αιρετική. Και δεν μιλάω για τις οργανωμένες κινήσεις που είναι όλο και περισσότερες αλλά για τον καθένα μας σε προσωπικό επίπεδο. Ποιο είναι τελικά αυτό το Πνεύμα των Ημερών για το οποίο κόπτονται όλοι; Όχι θεωρητικά, αυτό το ξέρουμε. Στην πράξη ποιο είναι. Αδημονούν για το κάλεσμα της καμπάνας ανήμερα τα Χριστούγεννα στα 6 χαράματα; αμφιβάλω αλλά αν είναι γι’αυτό, υποκλίνομαι – γιατί εγώ δεν το κάνω. Πηγαίνουν οι γονείς μας όμως στην εκκλησία. Λες και στέλνουμε εκπρόσωπο στην εκδήλωση που δεν μπορούμε να παραβρεθούμε, που ούτε κι αυτό το επικροτώ. Το κομμάτι της πίστης και της λατρείας είναι πολύ προσωπικό  και δεν μπορεί κανείς να κρίνει κανέναν. Μπορεί να είμαι στην εκκλησία και να σκέφτομαι το επόμενο μανικιούρ ή στην ηρεμία του δάσους πιο κοντά στο Θεό από όλους.

Ψώνια, δώρα, φίλοι, τραπεζώματα, αστραφτερά σπίτια, καλογυαλισμένα ασημικά, εκδηλώσεις, οικογένεια, κάλαντα, δέντρα, λαμπάκια, γλυκά, έξοδοι, έξοδα, αγορές, γλέντι. Ναι σε όλα! Τα αποζητώ, τα προγραμματίζω, τα χαίρομαι, τα ζω δυνατά. Φέτος όμως ας μη μέναμε μόνο σε αυτά. Ούτε και στα λόγια να μείνουμε, είναι κλισέ και άχρηστα. Ας κάνουμε πράξη το Νόημα των Ημερών. Μια μικρή, μικρούλα πράξη.  Όλοι μπορούν. Δεν είναι πάντα οικονομική η βοήθεια που πιάνει τόπο. Δεν είναι πάντα οικονομική η ανάγκη των ανθρώπων. Όλοι μπορούμε.
Ακόμη και αφού μπουν δέντρα και μπάλες πάλι στα κουτιά τους και στοιβαχτούν στις αποθήκες και τα πατάρια, στο χέρι μας είναι να παραμείνουμε τρυφεροί, ευαίσθητοι, συμπονετικοί και πρόθυμοι. «Άνθρωποι» με λίγα λόγια.

Αν ωστόσο, παρά τις προθέσεις μας, τα ραντεβού στο κομμωτήριο και τα ψώνια των δώρων δεν μας αφήνουν περιθώρια και χρόνο να χαρίσουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας, ας μην έχουμε τουλάχιστον τη λανθασμένη εντύπωση ότι ζούμε «Χριστούγεννα» αλλά απλά μια πανηγυρική περίοδο.

Σας εύχομαι, την Παραμονή των Χριστουγέννων που οι ουρανοί είναι ανοιχτοί, να ακουστούν οι ευχές σας. Ας ευχηθούμε και για εκείνους που δεν έχουν το κουράγιο να το κάνουν.

Προσωπικά, πέρα από υγεία, πάντα εύχομαι να γίνουμε όλοι καλύτεροι.
Με ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα.

Χρόνια πολλά! Καλά Χριστούγεννα!

Σας φιλώ,
Όλγα

Μαγικά Χριστούγεννα οπωσδήποτε!

Μου αρέσουν αυτές οι γιορτές. Όλη η περίοδος. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, όλες αυτές οι μέρες έχουν κάτι διαφορετικό. Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και το φως του ήλιου είναι διαφορετικό …
Την Πρωτοχρονιά τη γιορτάζαμε πάντα στο πατρικό μου ακόμη πιο πολύ, πάντα με κόσμο, από νωρίς, πριν την αλλαγή του χρόνου, μια που γιορτάζει ο μπαμπάκας μου και τα τελευταία οκτώ χρόνια και ο γιος μου. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο. Και πάντα πολύ στολισμένο…

Μου αρέσει να στολίζω τώρα το δικό μου σπίτι. Πολύ. Να έχουν όλα ένταση θέλω. Το δέντρο να είναι σχεδόν φορτωμένο, τα λαμπάκια να είναι πάρα πολλά, τα κεριά πάντα αναμμένα και οι μυρωδιές πολλές. Φτιάχνω πράγματα, τυλίγω πακέτα, γράφω λίστες, γεμίζω συμβολισμούς. Μου αρέσει να μαγειρεύω, έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή την περίοδο περισσότερο. Θέλω να φροντίσω τους αγαπημένους μου, να κάνω δώρα, να ετοιμάσω εκπλήξεις, να περιμένω τον Άγιο Βασίλη και εγώ (ναι, έρχεται, ερχόταν πάντα). Οργανώνουμε κάθε χρόνο από όταν παντρευτήκαμε ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο για τους φίλους μας με το ανάλογο μενού, τη σχετική μουσική και την κατάλληλη, πολύ χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Τις ζούμε έντονα αυτές τις μέρες. Τις αγαπάμε και φροντίζουμε την κάθε λεπτομέρεια. Από τα πιάτα και τις κούπες του καφέ με τους ταράνδους και τα αστέρια μέχρι τις … μπιτζάμες μας! Κρατάμε παραδόσεις και φτιάχνουμε τις δικές μας. Όπως τα συγκεκριμένα κουλουράκια που φτιάχνω κάθε Δεκέμβριο την ίδια – προσπαθώ – ημερομηνία.
via

Κι όσο κι αν όλο αυτό που εμείς το κάνουμε με χαρά και γλύκα μπορεί να θεωρηθεί ίσως και υπερβολή, από την άλλη μεριά, δεν μπορώ και αυτή την υπερβολή ως προς την αναμονή. Τόσο τρελή ανυπομονησία για τη μεγάλη μέρα, ώρα την ώρα μετράμε και δεν αντέχουμε άλλο, μα για … το ποιο;
Μεγάλες προσδοκίες ή προσδοκίες με το ζόρι; θα είναι μια «συγκλονιστική» μέρα οπωσδήποτε, ο κόσμος να χαλάσει;

Χριστούγεννα για μένα είναι όλη αυτή η περίοδος που ναι, μπορεί να έχει μαγεία. Που θέλουμε όλοι να είμαστε καλύτεροι. Που κάτι μας παρακινεί να φερόμαστε πιο γλυκά, πιο τρυφερά, με έννοια για τους άλλους. Γνωστούς και αγνώστους. Ακόμη κι αν το κάνουμε για να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο εσκεμμένα, πάλι καλό είναι. Το αποτέλεσμα μετράει.  Αγαπάμε πιο πολύ, είμαστε πιο αισιόδοξοι.  Αυτό είναι Χριστούγεννα. Οι στιγμές, οι σκέψεις, οι κινήσεις, οι συγκεντρώσεις, οι αγαπημένοι. Είναι όμως και η αυτοκριτική, η κουβέντα με τον εαυτό μας, οι νέοι στόχοι, η αναζήτηση, η επαφή με τα συναισθήματα. Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά και όχι τα βουνά από κουραμπιέδες και μελομακάρονα στις πιατέλες. Ούτε οι γαλοπούλες και τα ψητά κυδώνια. Ούτε οι εκδρομές, τα καινούργια ρούχα και τα κομμωτήρια. Ούτε καν τα δώρα. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η έξαλλη προσμονή για τη συγκεκριμένη – το τονίζω – μέρα;

Μήπως όλο αυτό το ξεσήκωμα είναι που στο τέλος δημιουργεί τη θλίψη των ημερών που πολύς κόσμος ομολογεί πως νιώθει, άσχετα με το αν έχει ή όχι αντικειμενικά προβλήματα; Πρέπει να νιώσεις το κάτι άλλο. Έφτασε η «μεγάλη» μέρα. Είναι η «μεγάλη» γιορτή. Τώρα είναι η ώρα να ζήσεις συ-γκλο-νι-στι-κά. Μαγικά οπωσδήποτε. Πρόκειται όντως για μεγάλη γιορτή. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να τη ζήσεις «συγκλονιστικά». Λες και όλα θα τα αγγίξει το μαγικό ραβδί εκείνη ακριβώς τη μέρα. Και οι υπόλοιπες μέρες; είναι απλά της προσμονής;
«Ανεπανάληπτα» θα είναι, θες δε θες. Τα «καλύτερα» Χριστούγεννα που είχες ποτέ. Οπωσδήποτε.

Οκ… Αλλά … αν δεν;  Απέτυχες;

Αν είναι απλά …καλά; απλά … όμορφα; απλά … ζεστά, γλυκά; Αν νιώσεις απλά τη θαλπωρή, αν απλά το μυαλό ξεφύγει από τα καθημερινά και κάνει και πάλι όνειρα και η καρδιά σου ηρεμήσει και γαληνέψει; και μάλιστα ούτε καν εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα αλλά την προηγούμενη ή την μεθεπόμενη; Δεν θα είναι όλο αυτό αντάξιο των προσδοκιών που ορίζουν και καθοδηγούν οι πάντες και τα πάντα με το που μπαίνει ο Δεκέμβριος; δεν είσαι δηλαδή μέσα στο …Πνεύμα; ώρα για κατάθλιψη …

Δεν υποτιμώ, ούτε υποβαθμίζω στο ελάχιστο τη σπουδαιότητα και το πραγματικό νόημα της ημέρας των Χριστουγέννων. Η θρησκευτική της βαρύτητα όμως είναι σίγουρα έξω από όλο αυτό το σκηνικό της αναμονής, της προσμονής και της υπερβολής που δεν παραπέμπει με τίποτα στη Γέννηση του Θεανθρώπου. Ας είμαστε ειλικρινείς … Γι ‘ αυτό μου φαίνεται λίγο ότι βγαίνουμε από το θέμα. Λίγο «δήθεν» μου μοιάζει. Όλα γίνονται για εκείνη ακριβώς τη μέρα, αυτό είναι το «δήθεν». Που στο κάτω κάτω ούτε καν τα δώρα δεν μοιράζονται τότε αφού τα φέρνει ο Άγιος Βασίλης την Πρωτοχρονιά! Παραδεχτείτε το!

Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους!
Να είναι οι μέρες μας φωτεινές, πρώτα από όλα όμως η ψυχή μας.

Σας φιλώ,
Όλγα

ΥΓ: αυτό είναι ένα πολύ κλασικό και αγαπημένο χριστουγεννιάτικο κομμάτι που μόλις ο γιος μου ανακάλυψε,  ακούει 8 φορές τη μέρα … (του κάνει εντύπωση, λέει, που τα αγόρια μπορούν και βγάζουν τόσο ψιλή φωνή – alto ο ίδιος – και τραγουδούν χαμογελαστά!)