Στεκόταν στην έξοδο του σούπερ μάρκετ με ένα μικρό παιδί στο καρότσι δίπλα της. Το μόνο που πρόλαβαν τα μάτια μου να δουν ήταν ότι κρατούσε ένα λευκό, πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσης με το χέρι της τεντωμένο μπροστά και το σώμα της μαζεμένο. Κάτι σιγομουρμούριζε. Έβγαινα βιαστικά με τις σακούλες μου αλλά ο λόγος που δεν την είδα δεν ήταν η φούρια μου.
Απέφυγα συνειδητά να την κοιτάξω. Ένα κομμάτι μου σχεδόν ντρεπόταν που παρά τα διάφορα προβλήματα είμαι σε θέση – εγώ και όλοι όσοι είχαν μόλις περάσει από το ταμείο – να ψωνίζω όχι μόνο τα απαραίτητα αλλά και τα περιττά – λίγα, περισσότερα, πιο πολλά, δεν έχει σημασία.
Ένα άλλο κομμάτι μου δεν ήθελε καν να μπει στη διαδικασία να αμφισβητήσει την ανάγκη της. «Νά’τοι πάλι τέτοιες μέρες, εμφανίζονται και απλώνονται παντού … » Ούτε και το στομάχι μου ήθελα να σφιχτεί στη θέα του παιδιού της – άσχετα με το αν ήταν δικό της – στο καρότσι. Όλη μέρα προφανώς στο δρόμο. Βρώμικο και στερημένο. Από υλικά και μη.
Ο εγωισμός μου ήθελε να με προστατεύσει. Επιβράδυνα ωστόσο τα βήματά μου, τελικά του ξεγλίστρησα και γύρισα προς τα πίσω… Δεν την κοίταξα όμως ούτε τότε, να μην έχω την εικόνα της να με τυραννάει και το κατάφερα. Δεν ξέρω καν αν ήταν μικρή ή μεγάλη. Ούτε να ακούσω τα λόγια της ήθελα. Να μην αντηχούν στα αυτιά μου.
Άραγε είναι θύμα; το παιδάκι είναι δικό της; κάνει πρόβες στον καθρέφτη για να λέει με πειθώ τα λόγια της πριν βγει στο δρόμο; Βρήκε ευκαιρία λόγω των ημερών για να εκμεταλλευτεί τη φιλευσπλαχνία του κόσμου ή λόγω των ημερών πίστεψε ότι θα της δινόταν μια παραπάνω ευκαιρία να καλύψει την ανέχειά της;
Όπως και να έχει δε με νοιάζει. Ειλικρινά.
Αν παρακαλάς για κάτι, ευχήσου να είναι αυτή η γυναίκα απατεώνας. Μακάρι να σε κοροϊδεύει. Και εμένα και εσένα! Το εύχομαι, ναι. Να γυρίζει στο όποιο σπίτι της, να μετράει τα κέρματα, τις σοκολάτες και τα μακαρόνια και να γελάει πονηρά γιατί κατάφερε να σε ξεγελάσει. Γιατί νόμιζες ότι δίνοντάς της 2 ευρώ, ένα κρουασάν και ένα κουτί γάλα θα πάτσιζες τη ψυχή σου, μέρες που είναι. Θα καθόσουν με άλλον αέρα στο γιορταστικό, γεμάτο τραπέζι.
Μακάρι να μας κοροϊδεύει. Έτσι λέει πάντα ο μπαμπάς μου. Γιατί αλλιώς, αλίμονο στην ανάγκη της. Αλίμονο στον πόνο της να μην μπορεί να προσφέρει στο παιδί της αυτά που εγώ κι εσύ θεωρούμε δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα. Γιατί ο δικός μας ο καημός είναι για τα επιπλέον. Που κι αυτά απαραίτητα είναι. Άλλου είδους όμως.
«Θα δώσουν οι άλλοι«. «Από το δικό μου το ευρώ θα σωθούν όσοι έχουν ανάγκη;» «Τόσες εκδηλώσεις τέτοιες μέρες«. «Γέμισε ο τόπος αφίσες. Θα πάει πολύς κόσμος«. «Τόσα θα μαζευτούν«. «Εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ή μήπως αν δε δώσω εγώ θα μείνουν νηστικοί;» «Οι οργανώσεις, οι εθελοντικές δράσεις, οι ομάδες … ξέρουν αυτοί. Φροντίζουν. Μη σκας.» …
Ωραία βολεύουμε τις συνειδήσεις μας! Ωραία κουκουλώνουμε τα προβλήματα. Κλείνουμε τα μάτια για να μη μας χαλάσουν το όμορφο κάδρο όλοι αυτοί οι … ανήμποροι. Τι θράσος κι αυτό! Μπουκάρουν μέσα στο μαγικό σκηνικό των Ημερών μας και το χαλούν σαν τους ξεχασμένους συγγενείς που εμφανίζονται στον glam γάμο με το τσεμπέρι και το καρώ πουκάμισο σκέτη παραφωνία στην οργάνωση του event όπου έχει ξοδευτεί χρόνος και χρήμα για την παραμικρή λεπτομέρεια.
Συνεχίζω να απορώ εγώ η αιρετική. Και δεν μιλάω για τις οργανωμένες κινήσεις που είναι όλο και περισσότερες αλλά για τον καθένα μας σε προσωπικό επίπεδο. Ποιο είναι τελικά αυτό το Πνεύμα των Ημερών για το οποίο κόπτονται όλοι; Όχι θεωρητικά, αυτό το ξέρουμε. Στην πράξη ποιο είναι. Αδημονούν για το κάλεσμα της καμπάνας ανήμερα τα Χριστούγεννα στα 6 χαράματα; αμφιβάλω αλλά αν είναι γι’αυτό, υποκλίνομαι – γιατί εγώ δεν το κάνω. Πηγαίνουν οι γονείς μας όμως στην εκκλησία. Λες και στέλνουμε εκπρόσωπο στην εκδήλωση που δεν μπορούμε να παραβρεθούμε, που ούτε κι αυτό το επικροτώ. Το κομμάτι της πίστης και της λατρείας είναι πολύ προσωπικό και δεν μπορεί κανείς να κρίνει κανέναν. Μπορεί να είμαι στην εκκλησία και να σκέφτομαι το επόμενο μανικιούρ ή στην ηρεμία του δάσους πιο κοντά στο Θεό από όλους.
Ψώνια, δώρα, φίλοι, τραπεζώματα, αστραφτερά σπίτια, καλογυαλισμένα ασημικά, εκδηλώσεις, οικογένεια, κάλαντα, δέντρα, λαμπάκια, γλυκά, έξοδοι, έξοδα, αγορές, γλέντι. Ναι σε όλα! Τα αποζητώ, τα προγραμματίζω, τα χαίρομαι, τα ζω δυνατά. Φέτος όμως ας μη μέναμε μόνο σε αυτά. Ούτε και στα λόγια να μείνουμε, είναι κλισέ και άχρηστα. Ας κάνουμε πράξη το Νόημα των Ημερών. Μια μικρή, μικρούλα πράξη. Όλοι μπορούν. Δεν είναι πάντα οικονομική η βοήθεια που πιάνει τόπο. Δεν είναι πάντα οικονομική η ανάγκη των ανθρώπων. Όλοι μπορούμε.
Ακόμη και αφού μπουν δέντρα και μπάλες πάλι στα κουτιά τους και στοιβαχτούν στις αποθήκες και τα πατάρια, στο χέρι μας είναι να παραμείνουμε τρυφεροί, ευαίσθητοι, συμπονετικοί και πρόθυμοι. «Άνθρωποι» με λίγα λόγια.
Αν ωστόσο, παρά τις προθέσεις μας, τα ραντεβού στο κομμωτήριο και τα ψώνια των δώρων δεν μας αφήνουν περιθώρια και χρόνο να χαρίσουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας, ας μην έχουμε τουλάχιστον τη λανθασμένη εντύπωση ότι ζούμε «Χριστούγεννα» αλλά απλά μια πανηγυρική περίοδο.
Σας εύχομαι, την Παραμονή των Χριστουγέννων που οι ουρανοί είναι ανοιχτοί, να ακουστούν οι ευχές σας. Ας ευχηθούμε και για εκείνους που δεν έχουν το κουράγιο να το κάνουν.
Προσωπικά, πέρα από υγεία, πάντα εύχομαι να γίνουμε όλοι καλύτεροι.
Με ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Χρόνια πολλά! Καλά Χριστούγεννα!
Σας φιλώ,
Όλγα
Vanilla for bliss 