Διαπραγματεύσεις στην παραλία για ένα μαγιώ!

Σκηνή στην παραλία.
Δύο μπαμπάδες, δύο μικρά αγόρια, δύο μεγάλες τσάντες, μια μικρή ψάθα, ένα μεγάλο φτυαράκι και μια μεγάλη διαπραγμάτευση.

via

Ρε φίλε, έλα να σου βάλω μαγιώ …
Λέω να φέρω λίγο νεράκι με το φτυαράκι μου …
Έλα ρε φίλε, έλα να βάλεις μαγιώ …
Όχιιιιι!!
Θα βραχούν τα ρουχάκια σου ρε φίλε … έλα να βάλουμε μαγιώ …
Λέω να φέρω λιγο νεράκι με το φτυαράκι μου …
Έλα ρε φίλε …
Όχιιιι!!
Όλα τα παιδάκια φοράνε μαγιώ ρε φίλε … έλα …
Θέλεις να καθίσεις στο καρεκλάκι και να βάλεις το μαγιώ; μήπως στη ψαθούλα; ή να σε έχει αγκαλιά ο μπαμπάκας;
Λέω να φέρω λιγο νεράκι με το φτυαράκι μου …
Έλα ρε φίλε … έλα να βάλεις μαγιώ …

«Άντε, ακόμη;» ρωτούσε ο άλλος πατέρας του οποίου ο γιος ήταν μεγαλύτερος, δεν είχαν τέτοια θέματα να λύσουν και ήδη τσαλαβουτούσε στα νερά από ώρα.
«Δε θέλει; μην τον πιέζεις, με το μαλακό! Άφησέ τον με το παντελονάκι.»
«Τι να κάνω, δεν ξέρω τι να κάνω ρε συ! Δεν έχω άλλα ρούχα μαζί μου, κι αν βραχεί;» απαντούσε εκείνος ξεφυσώντας και κάνοντας με απίθανη ηρεμία την ίδια ερώτηση στο μικρό Θανασάκη ξανά και ξανά που στρίγγλιζε στην παραμικρή προσπάθεια του μπαμπά του να ακουμπήσει το παντελονάκι του!
«Ε, αν βραχεί, τότε θα του βάλεις το μαγιώ!» (Αντίστροφη λογική – ή αλλιώς, πως να πνιγείτε σε μια κουταλιά νερό). Μπαμπάδες!!!

Ο διάλογος συνεχίστηκε για ένα τέταρτο της ώρας στο ίδιο μοτίβο, με αμείωτη ένταση και χωρίς διακοπές … Κάθε φορά που ο μπαμπάς του τον παρακαλούσε υπομονετικά να προχωρήσουν επιτέλους τη διαδικασία, ο μικρός πηγαινοερχόταν με το φτυαράκι τάχα για να φέρει νερό, χωρίς ωστόσο να το βρέχει καν.

Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να προτείνω λύση στην απόγνωση του δόλιου πατέρα λέγοντάς του ότι πολύ το παιδεύει το πράγμα, πολύ το διαπραγματεύεται και μήπως να του το βάλω εγώ το μαγιώ με δυο κινήσεις να τελειώνουμε, ο τρίχρονος, χαριτωμένος Θεός αποφάσισε επιτέλους να βάλει μαγιώ!

Άντε ρε φίλε, επιτέλους … ! Καλές βουτιές!

μια μέρα στη θάλασσα – βλέπω και μαθαίνω

Μια μέρα στη θάλασσα. Ολοήμερο. Άλλος δεν κάνει τόση ώρα όσο εμείς να βάλει μια ομπρέλα, να απλώσει τρεις ψάθες και να στήσει ψυγείο, τσάντα και πετσέτες. Το αποτέλεσμα όμως μας δικαιώνει – μου λένε – αν και εγώ προσωπικά δεν βρίσκω ουδεμία διαφορά με των υπολοίπων που από τη στιγμή που θα πατήσουν άμμο σε δέκα λεπτά είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάνουν μακροβούτια. Κάποια στιγμή ωστόσο βρέθηκα κι εγώ στη σκιά της ομπρέλας με το βιβλίο αγκαλιά τάχα για να διαβάσω αλλά τελικά να χαζεύω γύρω …
Μεγάλο σχολείο η παραλία, food for thought και για γερά νεύρα. Ή για γέλια πικρά. Ευτυχώς όχι πάντα. Έχουμε βελτιωθεί κομματάκι, έχουμε όμως και δρόμο πολύ.
… είδα τσιγάρα να σβήνονται στην άμμο, άλλα να μουλιάζουν και να διαλύονται στα κύματα και παρέμεινα σκοπίμως ατάραχη … είδα σακούλες να παρασέρνονται από το αεράκι, να καταλήγουν στο νερό χωρίς κανείς να νοιάζεται να τις προλάβει … είδα ομπρέλες να ξεριζώνονται από την άνεμο, κάποιος τρίτος να τις μαζεύει και κάποιος επιτέλους να λέει και «ευχαριστώ» …. μύρισα βαριά φαγητά από τάπερ, μετακόμισα πιο εκεί με όλο τον εξοπλισμό για να αποφύγω το τρυφερό τετ-α-τετ με  παρέα που προφανώς δεν είχε θέμα να στήσει ψάθες, ομπρέλες και λοιπά τζιμπράγκαλα σχεδόν στην αγκαλιά μας … άκουσα ιστορίες παντός είδους, πήρα μαθήματα ζωής από ώριμους πατεράδες αρνούμενους να μοιράσουν την περιουσία τους σε χαραμοφάηδες γιους και άχρηστες νύφες, άκουσα υπονοούμενα για ιστορίες ερωτικές από -κατά τα λεγόμενα – πρώην ωραίους και περιζήτητους νυν ώριμους αλλά το ίδιο ενεργούς super-power άντρες, ενημερώθηκα για όλες – ενίοτε καλτ – ενδυματολογικές τάσεις του φετινού καλοκαιριού από χτενίσματα ως beach wear, είδα χαριτωμένα μπομπιράκια να πηγαινοέρχονται πάνω κάτω με το κουβαδάκι ακροβατώντας στη ζεστή άμμο και μέχρι που άκουσα μια μαμά να λέει στο παιδί της να προσέχει από που περνάει για να μην ενοχλήσει!!!! Ω, ναι! υπάρχει και αυτό…
…και φυσικά, είδα και άκουσα μια μπάλα του τένις να σκάει πάνω στα δικά μας πράγματα και τον δικό μου καφέ συγκεκριμένα να χύνεται πάνω στη δική μου πετσέτα … «πες συγνώμη!» άκουσα αχνά στο βάθος, «συγνώμη» άκουσα και από το θύτη που μάζεψε το μπαλάκι άρον άρον από τα πόδια μου και με άφησε μόνη με τους λεκέδες …

…μέσα σε όλα όμως μάζεψα βοτσαλάκια και κοχύλια, αποτελείωσα τελικά το βιβλίο μου, ο κόσμος αραίωσε, ήπια κρύες μπύρες και βούτηξα σε κάτι νερά πεντακάθαρα και διαυγή … κι όταν άρχισε να κρύβεται ο ήλιος, σύρθηκα μισοντυμένη πια εκεί που σκάει το κύμα και χάζεψα τον μικρό μου που ήθελε σώνει και καλά να κολυμπήσει την ώρα του δειλινού …
«Αχ, σαν πίνακας δεν είναι μαμά ο ουρανός;»
«Μπα; όχι… ξέρω γω, τι να σου πω, μπορεί…»
«Έλα ρε μαμά … !!!»

Λατρεύω τα ολοήμερα δενκάνωτίποτακαισέρνομαι στην παραλία … την επόμενη φορά θα είμαι πιο οργανωμένη, με τα κρύα βραδινά κρασιά μου κλπ, κλπ, τα must δηλαδή για την ώρα του δειλινού … Θα έχω και φωτογραφικά ντοκουμέντα.

Oυπς! να και η Κλειώ μας!

κι εγώ; πάλι μόνη με αφήσατε άτιμη οικογένεια! Τρύπωσα τουλάχιστον στο blog!!!

Σας φιλώ,
Όλγα

για… ατμόσφαιρα!

Μέσα στη θάλασσα, μπρούμυτα εκεί που σκάει το κύμα, εγώ και ο Χάρης δίπλα δίπλα απολαμβάνουμε τον ήλιο και το νερό …
Ο Βασίλης λίγο πιο πίσω πετάει πετραδάκια σχεδόν ανάμεσά μας, μερικά προσγειώνονται επάνω μας.

Βασίλη, γιατί πετάς πέτρες; μη μας έρθει και καμία στο κεφάλι κατά λάθος!
Μα, δεν πετάω πέτρες, ρίχνω βότσαλα!
Έστω! … μη το κάνεις επάνω μας!
Μα το κάνω για να δημιουργήσω ατμόσφαιρα μαμά!

(!!!!!!! ???….???? ουάου!)