4 Ιουνίου 2014
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, από τότε που ο Βασίλης ξεκίνησε το «σχολείο», από τα 2 του χρόνια δηλαδή, με πιάνει μια μελαγχολία μπερδεμένη με λίγη θλίψη, αρκετή συγκίνηση και καμάρι για το αγόρι μου. Όχι μόνο για το δικό μου το παιδί όμως, για όλα τα δικά μας παιδιά. Τα παιδιά των φίλων, των κολλητών, αλλά και για όλα εκείνα που μεγαλώνουν ουσιαστικά μαζί, από τα νήπια. Από τα νήπια!!! Μωρά ήταν ακόμη! Και τώρα, σε λίγες μέρες τελειώνουν την Γ’ δημοτικού…
Σήμερα το μεσημέρι, από την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου ακούγονταν ξένη, χορευτική μουσική. Δεν πλησίασα να δω, προφανώς έκαναν πρόβες για τις επιδείξεις της Παρασκευής. Οι δικοί μας θα χορέψουν παραδοσιακούς χορούς, πετύχαμε μερικές πρόβες τους έξω στην αυλή και είχαν πολλή πλάκα! Εκεί που έβρισκαν τη σειρά τους και ο γυμναστής φώναζε ενθαρρυντικά, εκεί σκουντουφλιόταν και θύμωναν ο ένας με τον άλλο για το ποιος χάλασε το βήμα του πρώτος και παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Απίθανοι!
Το Γ2 χορεύει παραδοσιακούς χορούς!
Τέλος λοιπόν για φέτος… και φέτος το τέλος προβλέπεται «βαρύ»…
Αποχαιρετάμε τη δασκάλα μας – δε συνηθίζω να βάζω α’ πληθυντικό (δεν πηγαίνουμε σχολείο, ο Βασίλης πηγαίνει, ούτε θα κλείσουμε τα 9 σε λίγο, εγώ τα έκλεισα προ πολλού) αλλά τώρα το εννοώ – όλοι την αποχαιρετάμε... Πήρε τα παιδιά μας μωρά, πρωτάκια άβγαλτα και λίγο σαστισμένα, ουσιαστικά αγράμματα και απαίδευτα, τα έκλεισε στην κυριολεξία στην αγκαλιά της και τρία υπέροχα χρόνια μας τα μεγάλωσε!
Δεν είναι μόνο όσα τους έμαθε. Δεν είναι ότι σαν εκπαιδευτικός έκανε εξαιρετική δουλειά και ήξερε να κρατάει γερά τα γκέμια. Δεν είναι ότι της είχα/είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη όσες φορές βγήκαν σε εκδρομές και δράσεις εκτός σχολείου…
Είναι το ότι τους έμαθε να αγαπιούνται μεταξύ τους, να αγαπούν το σχολείο και να πηγαίνουν με χαρά, να φροντίζουν την τάξη τους, να δουλεύουν σε ομάδες, να είναι ενωμένοι, να αλληλουποστηρίζονται, να νοιάζονται, να σκέφτονται.
Ήταν, όπως έλεγε από την Α’ δημοτικού, η «μαμά» της τάξης και πράγματι ήταν! Αυστηρή εκεί που έπρεπε, έβαζε όρια και τα τηρούσε. Οργανωτική, δραστήρια, γεμάτη ζωντάνια και κέφι, άφηνε κατά μέρος τα ζόρια, την κούραση, τα όποια προβλήματα.
Τα λόγια της νόμος, οι συμβουλές της επίσης. «Το είπε η κυρία» και εκεί τέλειωνε κάθε διαπραγμάτευση. «Η κυρία έτσι το φοράει», «Η κυρία έτσι λέει», «Η κυρία έτσι κάνει», «Η κυρία ξέρει!». Ξέρει, ναι! Ήξερε πως να συμμαζέψει 21 ατίθασα κεφάλια, ενίοτε δύστροπα, βαριεστημένα ή σούπερ ομιλητικά, παραπονεμένα, κλαμμένα, μαλωμένα ή προκλητικά σε υπερδιέγερση. ‘Ηξερε να ενθαρρύνει, να επιβραβεύει, να αντιμετωπίσει τις μεταξύ τους διαφορές, τις όποιες συμπεριφορές, αλλά και εκείνες τις στιγμές που όλα διεκδικούσαν την προσοχή της, ή το φιλί της με όποιον τρόπο μπορεί να σκαρφιστεί ένα ενιάχρονο κεφάλι στα πρόθυρα της προεφηβείας!
Όλο το σχολείο είχε να λέει για τη δασκάλα που όταν χτυπούσε το κουδούνι κατέβαινε τη σκάλα με τα παιδιά κρεμασμένα στην κυριολεξία επάνω της. Δυο-τρία σε κάθε της χέρι, άλλα τόσα κολλημένα στη μέση της και όσα δε χωρούσαν βολεύονταν κρατώντας έστω το μανίκι της, το λουρί της τσάντας της ή την άκρη της καμπαρντίνας της. Κι ύστερα τα φιλιά! Αχ, εκείνα τα φιλιά! Πόσα φιλιά της έδιναν κάθε μέρα και πόσα ανταπέδιδε κι εκείνη … Πόσα «καλό μεσημέρι κυρία!» , «γεια σας κυρία!» της φώναζαν, τρεις και τέσσερις φορές ο καθένας μέχρι που θα την έβλεπαν πια να απομακρύνεται και να κουνάει από μακριά το χέρι … και πόσα «γεια σου μωρό μου«, «επίσης, καλό μεσημέρι!«, «να’στε καλά!«, «αχ, θα με σκάσουν!» απαντούσε εκείνη! Και σημειώματα, δωράκια, κάρτες, ραβασάκια και μηνύματα αγάπης, παντού … στα τετράδια, κάτω από την ορθογραφία, στα φυλλάδια δίπλα στις ασκήσεις, αυτοκόλλητα, καρδούλες, αγάπη, αγάπη παντού…
Αγαπημένη, πολυαγαπημένη δασκάλα μας! Πόσο τυχερά τα παιδιά μας, πόσο τυχεροί όλοι μας!
Τρεις εικόνες έχουν μείνει στο μυαλό μου τόσο έντονα που νομίζω ότι αν ανοίξω το οικογενειακό άλμπουμ θα τις δω εκεί!
Η πρώτη ήταν στον αγιασμό της πρώτης δημοτικού…
Δεν τη γνωρίζαμε, είχε μόλις έρθει από άλλο σχολείο. Όλοι, ίσως περισσότερο εμείς οι μαμάδες, με την συγκίνηση για τη νέα αρχή των παιδιών μας αγωνιούσαμε για τον ποιος θα τους αναλάβει. Κι όταν χτύπησε το κουδούνι για να μπουν για πρώτη φορά στις τάξεις, εκείνη πήρε τυχαία από το χέρι τον δικό μου Βασίλη – που γύρισε εντωμεταξύ το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοίταξε μάλλον με αγωνία, ή απορία – λέγοντάς του «έλα αγαπούλη μου» κι ανέβηκαν τις σκάλες μαζί …
Η επόμενη, οι επόμενες μάλλον, παραλλαγές της ίδιας εικόνας. Η δασκάλα με τα παιδιά επάνω της, σαν φορτωμένος καλόγερος. Κάθε μέρα. Όλη τη χρονιά. Κάθε χρονιά. Όλα αυτά τα τρία χρόνια…
Κι ύστερα πάλι, στον αγιασμό του περασμένου Σεπτέμβρη, αρχές της τρίτης δημοτικού, της χρονιάς που τώρα κλείνει. Τα παιδιά παρά το ότι περίμεναν με αγωνία να γνωρίσουν το νέο δάσκαλο ή δασκάλα που θα τους αναλάμβανε (έτσι ήξεραν και έτσι συνηθίζεται άλλωστε), μόλις εκείνη εμφανίστηκε στο πλατύσκαλο να σταθεί μαζί με όλους τους άλλους συναδέλφους, μόνο που την είδαν ξέσπασαν σε πανηγυρικά χειροκροτήματα, ενθουσιώδεις φωνές, χοροπηδητά και πάσης φύσεως παιδικούς αλαλαγμούς… κι ας μην είχαν μάθει ακόμη ότι θα περνούσαν άλλη μια χρονιά μαζί της! Μόνο που την είδαν … Τα παιδιά μας – τα παιδιά της!
Δάκρυσα.
Αν εκείνη τη στιγμή ήμουν στη θέση των άλλων δασκάλων θα είχα σίγουρα ζηλέψει απέραντα την αγνή, υπέροχη αλλά κυρίως αυθόρμητη αυτή εκδήλωση αγάπης! Τι άλλο να θέλει να δει ένας γονιός για να είναι απόλυτα σίγουρος ότι το παιδί του είναι σε καλά χέρια;
«Μαμάαα! Δε θα το πιστέψεις! Πάλι μαζί με την κυρία θα είμαστε!» φώναζαν αναψοκοκκινισμένα …
Μας τους μεγάλωσε! Τρία χρόνια στα χέρια της, στην τάξη της, στη μεγάλη, απέραντη, ακούραστη αγκαλιά της! Τα τρία πρώτα, τόσο σημαντικά χρόνια της σχολικής τους ζωής. Πώς να την αποχωριστούμε;
Πόσα ευχαριστώ θα ήταν αρκετά; Πόση αγάπη;
……………………………………………………… …
Είναι από τις φορές που λέω ότι όσο πιο πολλά πεις, τόσο πιο λίγα θα ακουστούν…
Της ανήκει ένα κομμάτι της καρδιάς μας και νομίζω οτι το ξέρει.
Ευχαριστούμε κυρία Λιάνα. Ευχαριστούμε Κυρία μας… ♥
Όλγα – Βασίλης
Vanilla for bliss 