Το πόσο πολύ αντιπαθώ τα κλισέ το έχω πει πολλές φορές. Ομοίως τα μελιστάλαχτα λόγια που μόνο εντυπώσεις δημιουργούν και στερούνται ουσίας και επαφής με την πραγματικότητα – πόσο μάλλον τα μελό. Όσο για εκείνα τα ουτοπικά, ανεδαφικά quotes που κατακλύζουν το διαδίκτυο, για τα «μεγάλα» εκείνα λόγια, δεν έχω λόγια.
Είναι όμως κάτι κουβέντες που όταν τις πεις ή τις ακούσεις την κατάλληλη στιγμή από τον κατάλληλο άνθρωπο σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις ότι τα πράγματα μπορούν να είναι πολύ ξεκάθαρα!
Έτσι λοιπόν αν μου έλεγαν ότι αντί να ενοχλούμαι από τα κακώς κείμενα γύρω μου ας δω τον ήλιο κρατώντας το χέρι του παιδιού μου, ή ας δείξω κατανόηση – συγχώρεση – συμπόνοια ή ότι άλλο και η καλή ενέργεια θα γυρίσει μια μέρα σε μένα, ή κάτι τέτοιο, θα χαμογελούσα λιγάκι ειρωνικά – στην καλύτερη περίπτωση. Όπως και αν άκουγα τα χιλιοειπωμένα, ανούσια λόγια τύπου κάτι-να-πω-τώρα-κι-ας-είναι-ότι-να’ναι, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, ανησυχίες, κλπ και έτσι είναι ο κόσμος, ευτυχώς έχουμε την υγειά μας – ευτυχώς, ναι – και τι να κάνεις βρε παιδί μου και λοιπά παρόμοια.
Η φίλη μου όμως, μου είπε το εξής, που βρήκα εξαιρετικά σοφό, απόλυτα ρεαλιστικό όσο και απλό συγχρόνως.
«Αντί να τρώγεσαι με αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις, ασχολήσου με την προσωπική σου βελτίωση.
Κάνε τα άγχη, τα πάθη, ακόμη και τη μιζέρια … τέχνη.«
Μα γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι; Ξαφνικά μου γύρισε ένα κουμπί, μόνο με μια απλή κουβέντα!
Κι ας μην είναι τέχνη, ας είναι ότι εκφράζει τον καθένα. Αλλά από την άλλη, η τέχνη αυτό ακριβώς δεν είναι;
Δε λέω το όνομά της (αν και κυκλοφορεί ανάμεσά μας) γιατί είναι … ντροπαλή – αν και δε θα έπρεπε. Ξέρει εκείνη! Ξέρω κι εγώ. Και τώρα ξέρετε κι εσείς. Δεν οδηγούν τα ωραία λόγια της σε έναν αισιόδοξο και κυρίως δημιουργικό τρόπο σκέψης;
Σας φιλώ,
Όλγα
PS: (την έχω «γονατίσει» μετά από αυτό, είμαι σίγουρη … θα με έχει στα ώπα-ώπα 😛 )
Vanilla for bliss 