Θερινό σινεμά.

Θερινό σινεμά. Τετ – α – τετ. Δροσιά.

Σκηνή πρώτη.
Καθίσματα σκηνοθέτη, ζωηρές πρασινάδες, χρωματιστά τραπεζάκια, περιποιημένοι βασιλικοί εδώ κι εκεί.
Διαλέγουμε τις θέσεις μας και χαζεύουμε τον κόσμο. Τα ελεύθερα καθίσματα λιγοστεύουν, οι παρέες αυξάνονται.

via

Σκηνή δεύτερη.
Δυο – τρεις οικογένειες εμφανίζονται με παιδιά δημοτικού. Μου κάνει εντύπωση, αλλά οκ. Το έργο είναι γαλλική κωμωδία και όσο για το τι ώρα κοιμούνται δεν μου πέφτει λόγος. Ούτε και για το τι βλέπουν άλλωστε.
Χαζολογάμε, βάζουμε αντικουνουπικό και περιμένουμε να αρχίσει.

Σκηνή τρίτη.
Μια ακόμη οικογένεια εμφανίζεται σε πλήρη σύνθεση. Μπαμπάς, μαμά, οκτάχρονο, καρότσι, τρίχρονο… Κάθονται – πού αλλού; – πίσω μας.
Τρίχρονο; Πριν με καταβάλουν άγριες σκέψεις, προσπαθώ να ακολουθήσω τη συμβουλή του μπαμπά μου και να το δω «αλλιώς». Κι αν οι άνθρωποι δεν έχουν που να τα αφήσουν; Κι αν είναι μόνοι στον κόσμο ή έστω στην πόλη; Κι αν είναι η μοναδική τους δυνατότητα να πάνε κάπου; Στο κάτω κάτω μπορεί το παιδάκι να κοιμηθεί σε λίγο, άλλωστε το καρότσι είναι ήδη σε ανάκλιση …

Σκηνή τέταρτη.
Τα «προσεχώς» αρχίζουν. Έχει ακόμη φως. Είναι λίγο μετά τις 9.
Η μικρή τρίχρονη βομβαρδίζει τη μαμά της με ερωτήσεις. «Γιατί ήρθαμε εδώ;» «Για να δούμε το έργο». «Ναι, αλλά γιατί ήρθαμε εδώ;» «Για να δούμε το έργο». «Το κατάλαβα αυτό (??) αλλά γιατί ήρθαμε εδώ;!». «Για να δούμε το έργο». Προσπαθώ να το δω ως ελαφρά χαριτωμένο. Όταν αρχίσει το έργο, θα σταματήσουν.

Σκηνή πέμπτη.
Το έργο ξεκινά, οι ερωτήσεις πληθαίνουν, η ένταση των διαλόγων μεγαλώνει, το κοριτσάκι συνεχίζει απτόητο, η μαμά το ίδιο. Προσπάθεια από μέρους της να εξηγήσει – τι να εξηγήσει –  ότι δε μιλάμε δυνατά εντελώς ανύπαρκτη. Πρόθεση ανύπαρκτη επίσης. Κάθε άλλο. Αναμεταδίδει ζωηρά με εξαιρετική άνεση και ξέχειλη γλύκα. Δε μπορεί, θα σταματήσουν.

Σκηνή έκτη.
Γυρίζω πίσω και αναρωτιέμαι φωναχτά και ευγενικά «μήπως γίνεται να μη μιλάμε;» κοιτάζοντας τη μαμά και κάνοντας νόημα προς το παιδάκι. «Χμμμ, δεν είναι εύκολο!»  απαντάει με προκλητική αναίδεια και μεγάλη ευκολία!
«Ξέρετε, μάλλον θα πρέπει να βρείτε έναν τρόπο. Άλλωστε δεν είστε σε παιδότοπο.» Γυρίζω μπροστά και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην ταινία. Το άλλο «έργο» πίσω μου, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Μάλλον δε θα σταματήσουν.

Σκηνή έβδομη.
Το κοριτσάκι σαν να ησυχάζει για λίγο. Αντιλαμβάνομαι ότι απλά λείπει για λίγο. Επιστρέφει δριμύτερο, ξανακοιτάζω με νόημα πίσω, η μαμά του σαν να λέει κάτι για να μιλάει πιο σιγά κι εκείνο φωνάζει ότι απλά δε θέλει να μιλάει πιο σιγά. Εκείνο μιλάει δυνατά, η μαμά σιωπά.

Σκηνή όγδοη.
Το κοριτσάκι παίζει με κουβαδάκι και το γεμίζει χαλίκια. Αδειάζει το κουβαδάκι, γεμίζει το κουβαδάκι…
Το κοριτσάκι θέλει να κάνει μπουρμπουλήθρες. Ναι. Προφανώς και κάνει. Συνεχόμενα. Όχι στη θέση της, όρθια. Κολλημένη στο μπράτσο μου και ύστερα στο μπράτσο του Χάρη. Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει. Με προλαβαίνει ο Χάρης.
«Μπορείτε να κάνετε το παιδάκι να σταματήσει;»
Ο πατέρας αφήνει για λίγο την ταινία και ασχολείται μαζί μας. «Παιδί είναι«.
«Δεν αμφιβάλουμε, ενοχλεί όμως».
«Κι όλοι αυτοί που καπνίζουν κι έρχεται ο καπνός στο παιδί γίνεται να το σβήσουν;»
«Φέρατε το μωρό σε θερινό σινεμά ενηλίκων, ενοχλείτε τον κόσμο και έχετε τέτοιες απαιτήσεις;»
«Δε λέει πουθενά ότι απαγορεύεται για κάτω των 18«, μας αποστομώνει. (!!!)

Η σκηνή τελειώνει με τη μάνα να φεύγει αλαφιασμένη μπουρδουκλώνοντας τα πόδια της στα πίσω καθίσματα και τους γύρω θεατές να κάνουν επιπλέον παρατηρήσεις. Ο θιγμένος πατέρας τρέχει πίσω της μα πριν το κάνει σκύβει και μας λέει «ευχαριστώ που κάνατε τη γυναίκα μου να χάσει το έργο«. Απλά απίθανος.
Το παραλήρημα της ηλιθιότητας, του παραλογισμού και του θράσους μας αφήνει κυριολεκτικά άφωνους.

Σκηνή ένατη.
Η υπόλοιπη ώρα κυλά ήρεμα. Η ταινία απολαυστική. Γελάμε με την καρδιά μας. Η … αναισθησία μας δεν μας αφήνει περιθώρια για τύψεις που χαλάσαμε τη βραδινή έξοδο μιας οικογένειας! Χα!

Μόνο που σε μια πολιτισμένη χώρα, δε θα χρειαζόταν ούτε να συγχιστούμε, ούτε να διαπληκτιστούμε, ούτε να δυσφορήσουμε. Οι υπεύθυνοι του χώρου θα είχαν διακριτικά βουτήξει από το γιακά γονείς, παιδάκια, καρότσια,  κουβαδάκια και μπουρμπουλήθρες και θα τους είχαν βγάλει έξω χωρίς να καταλάβει κανείς το παραμικρό. Σε μια πολιτισμένη χώρα όμως.

Σας φιλώ,
Όλγα

ΥΓ: (Το ότι σε ένα γεμάτο θερινό σινεμά, η μόνη – η μόνη, το τονίζω – οικογένεια με μωρό ήρθε και κάθισε πίσω μας, το αφήνω εντελώς ασχολίαστο!)

ΥΓ2 : Αν σας δοθεί η ευκαιρία, δείτε την ταινία, είναι πραγματικά απολαυστική!

ποιός πολιτισμός;

Είναι 11.52 και ξημερώνει εργάσιμη … πιθανότατα από το παρκάκι στο πιο πάνω τετράγωνο, όπου συχνά φιλοξενούνται διάφορες εκδηλώσεις του Δήμου ή του πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής, ακούγεται από τις 9.30 περίπου λαϊκό γλέντι στη διαπασών.
Σιχαίνομαι τα κλαρίνα στην κυριολεξία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Και ο αείμνηστος Pavarotti να ήταν, την ίδια στάση θα κρατούσα. Εκείνος τουλάχιστον θα είχε δεδομένη την ποιότητα. Γιατί τώρα, πέρα από το ακατάλληλο της ώρας, τα αυτιά μας βιάζει χωρίς οίκτο ο άθλιος μικροφωνισμός, η παραφωνία και το ότι να’ναι-τάχα-μουσική.

Τώρα θα σταματήσουν, ύστερα θα σταματήσουν, δεν σταμάτησαν ποτέ. Μόλις πήρα την αστυνομία (τους είχα λείψει είναι γεγονός).
Σε ποιο πολιτισμένο τόπο θα επιτρεπόταν κάτι τέτοιο; Σε ποιο ρημαδοτόπο τα κέφια του ενός εκτονώνονται πάνω στο κεφάλι του άλλου; Και δεν τίθεται θέμα κοινής ησυχίας – το ωράριο έχει ξεπεραστεί κατά πολύ – αλλά κοινής λογικής. Να βγω κι εγώ αύριο να βαράω τα τύμπανα μέχρι τις 11, ο νόμος με καλύπτει. Η λογική και ο πολιτισμός όχι. Και αναρωτιέμαι ποια ανεγκέφαλη αρμόδια υπηρεσία δίνει τέτοιες άδειες. Όσο για τη σκέψη του ότι αυτή η κακόηχη και βάρβαρη φασαρία περνιέται για μουσική, αυτή προσπαθώ να μείνει βαθιά χαντακωμένη στο μυαλό μου.
Άξιοι της μοίρας μας. Αλλά γουρλώνουν το μάτι όταν λέω ότι το πρώτο μου άρθρο είχε τίτλο δεν είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Όχι ρε δεν είμαι περήφανη! Και δεν το λέω για να προκαλέσω.  Αηδία νιώθω. Γιατί η καφρίλα επιπλέει και δίνει στίγμα. Δεν αρκούν οι οάσεις που συναντώ. Ούτε φταίει το είδος της μουσικής, ή το είδος της «διασκέδασης» ή το κοινό. Τους είδα και στην συναυλία της Κ.Ο.Θ τις προάλλες στην πλατεία Αριστοτέλους…

Κουβέντα, χάχανα, τσιγαράκι. Κι οι άλλοι ας χτυπιούνται πάνω στη σκηνή. Κι εσύ ας προσπαθείς να παρακολουθήσεις. «Για να έρθει ο κόσμος πιο κοντά σε αυτό το είδος της μουσικής» θα μου πουν. Καλή η σκέψη αλλά με λάθος τρόπο. Ακούω μουσική σημαίνει πρώτα από όλα σέβομαι. Πρώτα την ίδια τη μουσική, ύστερα εκείνους που την παράγουν και πιο μετά όλους όσους την παρακολουθούν.
Ζητάω πολλά; Ε όχι, δε νομίζω. Απλά τα ζητάω από λάθος ανθρώπους, σε λάθος τόπο. Και φυσικά δεν φταίνε τα 400 χρόνια σκλαβιάς, για να μη μπερδευόμαστε.

Είμαι γεμάτη οργή. Για έναν τόπο που δεν θέλει να πάει μπροστά. Όχι ότι δεν μπορεί. Σαν κάτι άστεγους που τους δίνει σπίτι η πρόνοια κι εκείνοι προτιμούν το χαρτόκουτο. Είδα όμως και το καλύτερο σε παραλία της Χαλκιδικής, και με αυτό θα κλείσω. Να κοιμηθώ δεν το βλέπω, η «διατάραξη» συνεχίζεται και σε λίγο θα ξαναπάρω την αστυνομία.

είναι γνωστό άλλωστε ότι τα σκυλιά καπνίζουν, πίνουν μπύρες και αφήνουν την παραλία γεμάτη σκουπίδια …

Καλό βράδυ τουλάχιστον σε εσάς.
Όλγα

ΥΓ: μόλις έσκασαν. Αμήν.