Καλοκαίρι*

Κοίτα πως μούδιασαν τα γόνατα
η ανάσα πως βγαίνει κοφτή
τα μάτια ξεχείλισαν λαχτάρες
δειλά η καρδιά κάνει γιορτή.

Κοίτα πως φώτισε το πρόσωπο
γέμισαν άνθη τα μαλλιά
ξυπνούν εικόνες και χορεύουνε
στου κοριτσιού την αγκαλιά.

Φύσηξε άνεμος κι ανάκατα
βγαίνουνε λόγια και φωτιές
σκορπούν, χτυπούν, σκάνε σαν κύματα
στου κοριτσιού τις ζωγραφιές.

Κοίτα πως φούντωσαν οι θύμησες
παίρνουνε χρώμα οι πνοές
παιχνίδια παίζουνε τα όνειρα
μοσχοβολούν οι διαδρομές…
~

* Αφιερωμένο στους έρωτες που παρασύρθηκαν από τις συγκυρίες –  αν υπάρχουν τέτοιοι, στις αγάπες που δε χάθηκαν στο χρόνο- αν ήταν αληθινές, στα αισθήματα που ξεδιπλώθηκαν αβίαστα και χωρίς συστολή.

Όλγα / Ιούλιος 2014

ΥΓ: Τους στίχους αυτούς έγραψα τις πρώτες μέρες του Ιουλίου του 2014 και όπως μου συμβαίνει τις περισσότερες φορές που γράφω, ήταν σαν να τους ήξερα ήδη από πριν. Δεν έγινε σχεδόν καμία επεξεργασία ή διόρθωση. 

Ο ερωτευμένος Ραχμά-λ-ινοφ.

Ο Ραχμάλινοφ εμφανίστηκε πριν 4 μέρες. Όπως το διαβάζετε, σωστά είναι γραμμένο. Ραχμάλινοφ. Δεν ξέρουμε το όνομά του γιατί αποφεύγουμε τα πολλά – πολλά για να μη του δώσουμε θάρρος, οπότε υποθέσαμε οτι ένα κάποιο όνομα ενδεχομένως θα πρέπει να έχει, κι αφού δεν το ξέρουμε έστω και μόνο για να αναφερόμαστε σε αυτόν θα έπρεπε να του δώσουμε ένα. Ο Βασίλης το εμπνεύστηκε και όταν τον διόρθωσα μου είπε οτι δεν έχει καμία σχέση με τον γνωστό Ραχμάνινοφ και ότι αυτό είναι απλά ένα «άλλο» όνομα που επινόησε ελεύθερα ο ίδιος. Οκ.
Ραχμάλινοφ λοιπόν. Και είναι ένας κούκλος. Όμορφος, ψηλός, καλλίγραμος κι επίμονος όσο δεν πάει. Από αυτά τα αρσενικά που όταν βάλουν κάτι με τον νου τους, πρέπει να γίνει. Δεν τους σταματά τίποτα. Δε γλιτώνεις με τίποτα. Κι αν θέλεις να γλιτώσεις, σίγουρα θα ταλαιπωρηθείς. Με όποιον τρόπο.

Ξεκίνησαν όλα όταν την ακολούθησε ένα απόγευμα, εκείνη δεν του έδωσε και τόση σημασία, είναι λίγο ξινή με το άλλο φύλο κατά γενική ομολογία, όμως εκείνος δε φάνηκε να πτοείται, προφανώς και δεν τη βλέπει έτσι. Μάλλον του γυάλισε, εκτός από το όμορφο, πικάντικο μουτράκι της, το πεταχτό, παιχνιδιάρικο περπάτημά της. Συν το γεγονός οτι δεν του έδωσε καμία σημασία, τουλάχιστον όχι με θετικό πρόσημο. Κι όσο εκείνη τον αγνοούσε, τόσο εκείνος λύσσαξε. Έτσι πάνε αυτά – λένε.

Το ίδιο βράδυ, κι αφού εκείνη γύρισε σχεδόν τρέχοντας και μπήκε βιαστικά στο σπίτι προσπαθώντας με δυσκολία είναι αλήθεια να τον αποφύγει, εκείνος αποφασισμένος και αμετακίνητος, έμεινε κάτω από το μπαλκόνι της όλη νύχτα. Στην αρχή σιωπηλός, στη συνέχεια και όσο δεν έβλεπε ανταπόκριση, με σιωπηλή διαμαρτυρία, στο τέλος φωνάζοντας απελπισμένα. Όλη νύχτα κάτω από το μπαλκόνι της!
Μάταια οι γείτονες προσπαθούσαν να τον πείσουν να φύγει. Κάποιοι τον λυπήθηκαν, κάποιοι προσπάθησαν να του μιλήσουν, άλλοι τον απείλησαν για τις φωνές του μέσα στη μαύρη νύχτα, ώσπου στο τέλος εκείνος έβαλε τα κλάματα. Κι έκλαιγε όλη νύχτα, απαρηγόρητος, έβγαζε κραυγές και ουρλιαχτά, όλου του κόσμου η απόγνωση ξεχείλιζε από το λαρύγγι του…

Τις πρώτες πρωινές ώρες ησύχασε κι όλοι νόμισαν οτι το είχε πάρει απόφαση πια και κουρασμένος και σίγουρα πεινασμένος είχε καταθέσει τα όπλα. Χα!
Την περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας, δίπλα στο παρτέρι με τα λουλούδια. Κάποια στιγμή εκείνη θα έβγαινε για την πρωινή της βόλτα, λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά, είχε εκείνος υπομονή κι ήταν άλλο τόσο επίμονος. Και πράγματι. Σαν άνοιξε η μεγάλη πόρτα και την είδε, έκανε σαν τρελός. Με χίλιους ελιγμούς κατάφερε και πάλι να του ξεφύγει. Η γειτονιά τους κοιτούσε.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται καθημερινά, όλες τις ώρες από τότε. Περιμένει σαν τσιλιαδόρος πότε θα πλησιάσει κάποιος ένοικος την είσοδο και τρέχει να τρυπώσει μέσα. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει. Βρήκε που μένει, ανέβηκε στον όροφό της και την έστησε έξω από την πόρτα της. Έκλαψε, φώναξε, χτύπησε την πόρτα, έκανε να φύγει, ανέβηκε πιο πάνω, κατέβηκε πιο κάτω αλλά πάλι εκεί. Έξω από την πόρτα της. Τόσο διεκδικητικός. Κάποιοι τον αγρίεψαν για να τον πείσουν να φύγει, μα ξεσήκωσε τον τόπο, μάταια, κανείς δεν μπορεί να το καταφέρει. Ούτε αστυνομία, ούτε κανείς.

Αναγνώρισε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της και τους κάνει από τότε το βίο αβίωτο. Τους ακολουθεί κατά πόδας, κολλάει πάνω τους σαν βδέλλα, και επιμένει. Σε τέτοιο βαθμό που το σκέφτονται για να βγουν από το σπίτι τους πια. Χθες τη νύχτα ξημερώθηκε έξω από την πόρτα της πάλι. Μόλις ακούσει τη φωνή της αρχίζει το κλάμα. Ποιος είπε οτι τα αρσενικά δεν κλαίνε;

Η οικογένεια φεύγει στην κυριολεξία στα κλεφτά από το σπίτι, όταν και αν τα καταφέρει. Επιχειρούν να τον ξεγελάσουν, να βγουν τάχα από την πόρτα που οδηγεί στο πάρκιγκ, τους παίρνει είδηση στο δευτερόλεπτο. Πηγαίνουν από την άλλη, τα ίδια. Άλλοτε, εκεί που πιστεύουν οτι δεν είναι πουθενά, ελέγχουν από μπαλκόνια και βεράντες γύρω-γύρω πριν βγουν από το σπίτι, τον βλέπουν να περιμένει και πάλι μπροστά στην είσοδο λες και κατεβαίνει ξαφνικά από τον ουρανό. Για πότε τους μυρίζεται δε λέγεται.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Μόνο ο ίδιος αν το πάρει απόφαση οτι η νεαρά δεν ενδιαφέρεται και αποφασίσει να καταθέσει τα όπλα.

Έτσι είναι ο έρωτας. Ή τέλος πάντων το ένστικτο, οι ορμόνες, η φύση. Παρά το ότι μου έχει σπάσει τα νεύρα γιατί μπαινοβγαίνω στο σπίτι μου σαν τον κλέφτη ή με την αίσθηση οτι με κυνηγούν οι Γερμανοί προσπαθώντας να τον αποφύγω γιατί αλλιώς θα βρω τον μπελά μου, μου έρχεται ώρες-ώρες να πάω να τον αγκαλιάσω. Γιατί όσο κι αν με ακινητοποίησε προχθές το πρωί και δεν μπορούσα ούτε να ξεκλειδώσω – είχε κολλήσει πάνω μου, όρθιος με τα χέρια του με είχε κολλήσει πάνω στην πόρτα – δεν είναι καθόλου επικίνδυνος. Επιθετικός και ορμητικός είναι όμως, όπως πρέπει για το απόλυτο αρσενικό.  Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ένας απελπισμένος, ειδικά και όταν αρχίζει να κουράζεται και να απογοητεύεται. Του φώναζα να φύγει, τον έσπρωξα, χτύπησα και το χέρι μου, με τα χίλια ζόρια και τρομαγμένη τα κατάφερα. Τον λυπάμαι όμως. «Ερωτευμένος» είναι. Παθιασμένος. Γι’ αυτό δείχνει και όμορφος! Κι αυτά μαζί πάνε και δεν κάνουν διακρίσεις. Έτσι λέω εγώ.

              Νάτος. Γοητευτικός, δεν είναι;

              Νάτη κι αυτή. Το αντικείμενο του πόθου.

Τι να σου κάνω καημένε μου, η αλήθεια είναι ότι δε φταις εσύ. Είναι που το ένστικτό σου δεν σου επιτρέπει να αντιληφθείς οτι δεν σου κάνει η τύπισσα. Ογκομετρικό είναι το θέμα. Μετρίου αναστήματος και 7,5 κιλά μόλις αυτή, καμιά εικοσαριά σκύλαρο σε κόβω εσένα. Ε, δεν!

Όλγα

PS: Την 5η κατά σειρά μέρα κάμφθηκα η συναισθηματική. Αφού ούτε η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου αποφάσισε να κάνει κάτι (το μόνο που θα έκαναν δλδ θα ήταν να τσεκάρουν αν είναι εμβολιασμένος και να τον ξαναφέρουν), ούτε κάποια φιλοζωική, παρά το ότι επικοινώνησα μαζί τους, κι αφού ηρέμησε λίγο κι αυτός και μας κουνάει την ουρά μόλις μας δει, κατέβηκα και τον τάισα. Κι από εκεί που λέγαμε αμάν και πότε να τον ξεφορτωθούμε, τώρα τον αναζητούμε και αναρωτιόμαστε που γυρνάει με τη βροχή. Αρχίσαμε να έχουμε την έννοια του, μέχρι που εμφανίζεται και πάλι και ουφ, ανακούφιση! Με γεια μας…

Έρωτας είναι, (εκ)παιδεύει.

* περίπτωση α’
Λέει: «Δεν έχω και πολύ κέφι απόψε μωρό μου.»

Σκέφτεσαι: … Χμ, δεν έχει και πολύ κέφι… Δηλαδή, έχει λίγο; Και γιατί να μην έχει; Τι σημαίνει αυτό; Τι ακριβώς να εννοεί; Για ποιο πράγμα δεν έχει κέφι; για σένα; για τη σχέση σας; Βαρέθηκε, αυτό είναι και το φέρνει πλαγίως. Κουράστηκε. Του έφυγε βρε παιδί και δεν ξέρει πως να το πει. Δε θέλει καν να το πει. Είναι φανερό ότι κάτι σκέφτεται. Αλλά τι. Αλλιώς γιατί να μην έχει κέφι;

tip: Μήπως απλά δεν έχει κέφι ο άνθρωπος, έτσι, τόσο απλά και ανθρώπινα, όπως το είπε;

* περίπτωση β’
Δε σηκώνει το κινητό τηλέφωνο.
(και σε παραλλαγή, αργεί να σε πάρει τηλέφωνο.)
Σκέφτεσαι: Δεν έχει καν το νου του. Δεν νοιάζεται. Τον πήρες, δεν τον πήρες, το ίδιο του κάνει. Σε πήρε, δε σε πήρε, ομοίως. Περίπου δηλαδή. Μήπως μιλάει με ένα φίλο του – στην καλύτερη περίπτωση – στο σταθερό και αγνοεί την κλήση σου. Πίνει μπύρες. Δεν του λείπεις, αυτό είναι. Ή είναι κάπου και ξέχασε να το πάρει μαζί του ακριβώς γι’ αυτό. Το θέμα του που ακριβώς είναι αυτό το κάπου, είναι ασφαλώς ανεξάντλητο. Ή κάτι κακό μήπως έχει πάθει. Τα σενάρια κάνουν ουρά στο μυαλό σου και σκουντιούνται, ποιο θα κυριαρχήσει.

tip: Το να έχει δουλειά και να μην μπορεί την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να το σηκώσει – ή να σε πάρει – όπως επίσης και απλά να μη το άκουσε, ή πάλι να έχει λερωμένα χέρια, σαπουνάδες στο πρόσωπο ή να κουρεύει το γκαζόν σκέψου τα σαν ενδεχόμενα. Παίζουν κι αυτά, ε;

* περίπτωση γ’
Δεν απαντά σε χρόνο ρεκόρ στα sms.
Σκέφτεσαι: Ομοίως με τα παραπάνω. Συν του οτι σαφέστατα δεν ενδιαφέρεται πια όπως πρώτα. Ολοφάνερο! Στο μυαλό σου φυσικά. Το ότι σε διαβεβαιώνει για το αντίθετο, σε ανακουφίζει πρόσκαιρα, όσο το ξανασκέφτεσαι όμως με την «ησυχία» σου – ξέρεις εσύ – τόσο καταλήγεις στο ότι έχει τον τρόπο του να σε τουμπάρει. Είναι που του έχεις και αδυναμία. Έρωτα το λένε αλλά είναι κάπως το ίδιο πράγμα. Μα ασφαλώς και κάτι τρέχει, λες. Τίποτα δε συμβαίνει, λέει. Άσχετα με το αν αδυνατείς να το προσδιορίσεις, εκεί εσύ, αμετακίνητη. Όταν συνέρχεσαι από το παραλήρημα απορείς με τον εαυτό σου, μέχρι νεωτέρας φυσικά. Φυσικά!

tip: Ομοίως με την περίπτωση β’. Extra bonus: φιρί φιρί το πας.

* περίπτωση δ’
Στην τελευταία σας έξοδο σε φίλησε κάτι λιγότερο από 30 φορές.
Σκέφτεσαι: Να’το πάλι. Κάτι συμβαίνει. Τίποτα απολύτως, σε διαβεβαιώνει με τα λόγια αλλά κυρίως με τον τρόπο του. Το πιάνεις όμως εσύ, διότι ναι μεν αλλά σαν να μην είναι η ίδια θέρμη. Όχι οτι μπορείς και να το υποστηρίξεις βέβαια, για επιχειρήματα ούτε λόγος αλλά μια αίσθηση που κατά τα λεγόμενά σου δε σε ξεγελά, όσο να πεις, την έχεις. Κι ας είναι στον αέρα.
Ζητάς ας-πούμε-εξηγήσεις, με τη μορφή παραπόνου μεν, το κάνεις το θεματάκι σου δε. – Επιμένει ότι δεν άλλαξε τίποτα… – Δε δείχνεις να πείθεσαι με τίποτα…  Αναστενάζει. – Επιβεβαιώνεις την ενοχή του… (το ότι έτσι αναζητά λίγο παραπάνω οξυγόνο, σκέψου το κάποια στιγμή όταν και αν τύχει να λειτουργείς εντός λογικής).
Σε κοιτάει κάπως (έτσι λες εσύ). – Το παίρνεις στραβά (φυσικά). -Τα παίρνει στο κρανίο (επιτέλους). – Παίρνεις ένα χαρτομάντηλο. Παίρνει το δρόμο της επιστροφής. – Γίνεστε μπίλιες. Το ραντεβού καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία. Από το πουθενά. Θρίαμβος.

tip: Εντάξει! Είσαι σε καλό δρόμο κοπελιά. Ζάλισέ τον ακόμη λίγο και είναι σίγουρο πως θα δικαιωθείς. Κι ύστερα θα μπορείς να λες με πρησμένα μάτια «το ήξερα», «το είχα καταλάβει», «τα’ λεγα εγώ».
tip για εκείνον: Οκ με το σεβασμό, την ισότητα, την κατανόηση, τις αγάπες, τα λουλούδια και τα λοιπά αλλά και η ανοχή έχει τα όριά της. Βούτα την λίγο από το μαλλί φίλε, πες όμως ταυτόχρονα και δυο κουβέντες, είναι απαραίτητες, να το πούμε κι αυτό. Ξέρεις εσύ. Θα καταλάβει εκείνη, θα ησυχάσεις εσύ. Θα ησυχάσετε και οι δυο εντέλει. Θα ασχοληθείτε επιτέλους με τη σχέση σας και θα απολαύσετε ανενόχλητοι ο ένας τον άλλο!
Άλλωστε, έρωτας είναι, (εκ)παιδεύει!

Όλγα

Γνωμικά της ευτυχίας, της Τέχνης και άλλα.

Στα πολύ πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής που παρακολουθώ, όπως σας είπα κι άλλη φορά και που δυστυχώς ολοκληρώνονται αμέσως μετά το Πάσχα, είχαμε να δουλέψουμε μια πολύ δελεαστική άσκηση. Να σκεφτούμε και να γράψουμε δικά μας γνωμικά για τον έρωτα, την ευτυχία, την Τέχνη και την ελευθερία. Επίσης μας ζήτησε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Τι μήνυμα θα γράφατε σε ένα τοίχο;»

Οι απαντήσεις ήταν πολλές και εντυπωσιακές! Πραγματικά! Μέσα από αυτό, φαίνεται πόσο διαφορετικά επιδρούν διαφορετικές έννοιες στον καθένα μας όπως επίσης και πόσο διαφορετική άποψη έχει ο καθένας μας για το τι είναι αυτό που ορίζει την κάθε μία από αυτές. Σας μπέρδεψα; Διαβάστε τι έγραψα.

Έρωτας 

«Έρωτας δεν είναι τα όμορφα μάτια αλλά το πόσο όμορφα αυτά κοιτάζουν.»

«Έρωτας είναι η μουσική που κάνει την καρδιά να χτυπά γρήγορα, την αναπνοή να σταματά, το σώμα να μουδιάζει και τη ψυχή να ξεχειλίζει δάκρυα.»

                                            via

Ελευθερία

«Ελευθερία είναι να μπορείς να διορθώσεις τα λάθη σου και να παλέψεις για τα όνειρά σου.»

«Ελευθέρωσε το μυαλό μα συγκράτησε τα λόγια.»

Τέχνη

«Τέχνη είναι ακόμη και το πως θα σηκωθείς από το κρεβάτι. Στο χέρι σου είναι να είναι τέχνη που αξίζει.»

«Η Τέχνη είναι έκφραση. Μα γιατί κάθε έκφραση να θεωρείται Τέχνη;»

Ευτυχία

«Ευτυχία είναι να μπορείς να πάρεις βαθιές ανάσες και ο ήλιος να σου καίει το πρόσωπο τις πρώτες μέρες του Ιούνη.»

«Ευτυχία είναι όταν ξέρεις ότι τα παιδιά σου κοιμούνται ασφαλή, οι φίλοι σου κάθονται στο ίδιο τραπέζι και τα ποτήρια είναι μεγάλα και γεμάτα κρασί.»

                                                              via

Τι θα έγραφα σε ένα τοίχο;

«Ζήσε με πάθος!»

«Αυτή ακριβώς τη στιγμή χτίζω το μέλλον μου.»

Αυτά ήταν τα δικά μου γνωμικά. Εσείς τι θα λέγατε; Τι μήνυμα θα αφήνατε σε ένα τοίχο; Κάτι που θα το έβλεπε κάποιος περνώντας βιαστικά και θα του έμενε … ;

Θα χαρώ να διαβάσω τις σκέψεις σας!

Και τώρα ετοιμάζομαι για Ψηφιακές Γειτονιές. Δυο μέρες γεμάτες! Με πολλούς θα τα πούμε εκεί και ανυπομονώ!

Αν δε σας δω, βρείτε με, θα κρατάω … ένα ποτήρι κρασί, τι άλλο;  😉

Σας φιλώ,
Όλγα

Αυτή. Όπως στον έρωτα κι αυτή.

                              via
Εξαιρετικά μυστήρια… Μυστήρια και ανεξήγητη. Δεν ακολουθεί κανόνες, δεν έχει αναλογίες, δεν πατάει σε γνωστά και γνώριμα. Αντιθέτως, στηρίζεται στο πουθενά και χτυπάει σαν κεραυνός. Όσο μπορεί να αγγίξει τον έναν άλλο τόσο αδιάφορη και ανάξια λόγου μπορεί να είναι για τους άλλους.

     Κάπως έτσι προφανώς προκύπτουν κάτι ζευγάρια εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους – εμφανισιακά τουλάχιστον. “Μα τι της βρήκε … μια χαρά παιδί”, “Δε μπορεί, κάτι του βρήκε, δυο μέτρα κοπελάρα” λένε και πάει το μυαλό απευθείας στο πονηρό ή στο οικονομικό συμφέρον. “Κάτι θα έχει που εμείς δεν το βλέπουμε” λένε άλλοι και η αλήθεια είναι ότι πέφτουν εν αγνοία τους πιο κοντά στην αλήθεια.

     Δεν έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση. Καθόλου. Μπορεί να έχει στομαχάκι, κοιλιά, κιλά απωθητικά περισσότερα ή και λιγότερα, κακή άρθρωση, έλλειψη αισθητικής, ελλιπές ή υπερβολικά αταίριαστο ύψος, στραβή μύτη. Έχει όμως κι εκείνο το “κάτι”… στο βλέμμα πιο πολύ και κατά προτίμηση –  που μαγνητίζει και καθηλώνει. Που κάνει το σώμα να μουδιάζει στιγμιαία, το λαιμό να στεγνώνει, το στομάχι να κάνει βουτιά στο κενό, το μυαλό να σταματά στην κυριολεξία και την καρδιά να τρεμουλιάζει. Έχει πιθανόν εκείνο το άγγιγμα που στέλνει ρεύμα σε όλο το κορμί, σαν σε μετάγγιση. Μπορεί να είναι ήχος, ψίθυρος. Μια μυρωδιά μοναδική που ξυπνά τα πάθη και τα όνειρα… και παρασύρει … άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε ηδονικά, κουραστικά, ακόμη και ενοχικά χωρίς να μπορεί κανείς να πατήσει φρένο. Ενας έρωτας είναι, από όπου και αν πηγάζει… από γνώσεις, θαυμασμό, στάτους και δεξιότητες.

Πέπλο είναι, σύννεφο από χρυσόσκονη σε κάθε κίνηση, στα βήματα, στις αναπνοές…. δεν τη βλέπουν όλα τα μάτια, ασφαλώς όχι. Κάποια όμως κοιτάζουν με άλλο τρόπο όταν διασταυρωθούν μαζί της!

     Ανοίγει δρόμους ενδεχομένως, όπως και η περιέργεια άλλωστε.  Σίγουρα οδηγεί στα «κόκκινα» και ωθεί στα άκρα. Ξεσηκώνει, ανακατώνει τη ψυχή και τελικά ξεμυαλίζει… πολλές φορές για καλό. Ξυπνά δυνάμεις εσωτερικές που οδηγούν σε μεγαλουργήματα, χείμαρρο κάνει το μυαλό και αυτό ξεδιπλώνεται κερδίζοντας λαμπρούς επαίνους και διακρίσεις, γεννά ιδέες,  φέρνει ένταση και ικανοποίηση.

    Ωστόσο, όσο παραγωγική άλλο τόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι. Οι δρόμοι που ξεδιπλώνει μπροστά στα θύματά της δεν είναι πάντα αποδοτικοί ούτε οι πιο ασφαλείς. Μαζί της πάντα μπλέκεται η υπερβολή. Κάθε είδους. Τα δάκρυα και το πάθος. Κάθε είδους. Αδιάφορο αν αυτά προκύπτουν από ένα συγγραφικό έργο, κάποιο μουσικό κομμάτι, έναν απωθημένο ή ανεκπλήρωτο έρωτα … τις πιο πολλές φορές είναι ορατό το που θα βγάλει η συναναστροφή μαζί της. Η λογική δεν συμμορφώνεται, αντί όμως να σταματήσει κανείς, αφήνεται, παρασύρεται συνειδητά γιατί μαζί της νιώθει την ηδονή. Και πάλι κάθε είδους. Είναι τόσο ισχυρά αδύναμο το θύμα της που ενώ μπορεί να πιαστεί από κάπου για να μην παρασυρθεί δεν το κάνει. Οι συνέπειες, καλές και κακές, είναι αναπόφευκτες σε όλες τις μορφές της. Αφήνεται συνειδητά στα δίχτυα της κι αυτή με θράσος στιγματίζει τη ψυχή του. Αυτή. Όπως στον έρωτα κι αυτή. Η γοητεία…

ΥΓ: Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο blog Μικροί Μεγάλοι (διαβάστε το εδώ) και τροποποιήθηκε για τις ανάγκες ενός Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής.

ΥΓ: Ευχαριστώ τη φίλη μου Νάντια Δουλαβέρα (απολαύστε τις ιστορίες του Bebisthoughts) για τη βοήθειά της και τις πολύτιμες συμβουλές της. 🙂

Σας φιλώ,
Όλγα