Είναι 11.52 και ξημερώνει εργάσιμη … πιθανότατα από το παρκάκι στο πιο πάνω τετράγωνο, όπου συχνά φιλοξενούνται διάφορες εκδηλώσεις του Δήμου ή του πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής, ακούγεται από τις 9.30 περίπου λαϊκό γλέντι στη διαπασών.
Σιχαίνομαι τα κλαρίνα στην κυριολεξία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Και ο αείμνηστος Pavarotti να ήταν, την ίδια στάση θα κρατούσα. Εκείνος τουλάχιστον θα είχε δεδομένη την ποιότητα. Γιατί τώρα, πέρα από το ακατάλληλο της ώρας, τα αυτιά μας βιάζει χωρίς οίκτο ο άθλιος μικροφωνισμός, η παραφωνία και το ότι να’ναι-τάχα-μουσική.
Τώρα θα σταματήσουν, ύστερα θα σταματήσουν, δεν σταμάτησαν ποτέ. Μόλις πήρα την αστυνομία (τους είχα λείψει είναι γεγονός).
Σε ποιο πολιτισμένο τόπο θα επιτρεπόταν κάτι τέτοιο; Σε ποιο ρημαδοτόπο τα κέφια του ενός εκτονώνονται πάνω στο κεφάλι του άλλου; Και δεν τίθεται θέμα κοινής ησυχίας – το ωράριο έχει ξεπεραστεί κατά πολύ – αλλά κοινής λογικής. Να βγω κι εγώ αύριο να βαράω τα τύμπανα μέχρι τις 11, ο νόμος με καλύπτει. Η λογική και ο πολιτισμός όχι. Και αναρωτιέμαι ποια ανεγκέφαλη αρμόδια υπηρεσία δίνει τέτοιες άδειες. Όσο για τη σκέψη του ότι αυτή η κακόηχη και βάρβαρη φασαρία περνιέται για μουσική, αυτή προσπαθώ να μείνει βαθιά χαντακωμένη στο μυαλό μου.
Άξιοι της μοίρας μας. Αλλά γουρλώνουν το μάτι όταν λέω ότι το πρώτο μου άρθρο είχε τίτλο δεν είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Όχι ρε δεν είμαι περήφανη! Και δεν το λέω για να προκαλέσω. Αηδία νιώθω. Γιατί η καφρίλα επιπλέει και δίνει στίγμα. Δεν αρκούν οι οάσεις που συναντώ. Ούτε φταίει το είδος της μουσικής, ή το είδος της «διασκέδασης» ή το κοινό. Τους είδα και στην συναυλία της Κ.Ο.Θ τις προάλλες στην πλατεία Αριστοτέλους…
Κουβέντα, χάχανα, τσιγαράκι. Κι οι άλλοι ας χτυπιούνται πάνω στη σκηνή. Κι εσύ ας προσπαθείς να παρακολουθήσεις. «Για να έρθει ο κόσμος πιο κοντά σε αυτό το είδος της μουσικής» θα μου πουν. Καλή η σκέψη αλλά με λάθος τρόπο. Ακούω μουσική σημαίνει πρώτα από όλα σέβομαι. Πρώτα την ίδια τη μουσική, ύστερα εκείνους που την παράγουν και πιο μετά όλους όσους την παρακολουθούν.
Ζητάω πολλά; Ε όχι, δε νομίζω. Απλά τα ζητάω από λάθος ανθρώπους, σε λάθος τόπο. Και φυσικά δεν φταίνε τα 400 χρόνια σκλαβιάς, για να μη μπερδευόμαστε.
Είμαι γεμάτη οργή. Για έναν τόπο που δεν θέλει να πάει μπροστά. Όχι ότι δεν μπορεί. Σαν κάτι άστεγους που τους δίνει σπίτι η πρόνοια κι εκείνοι προτιμούν το χαρτόκουτο. Είδα όμως και το καλύτερο σε παραλία της Χαλκιδικής, και με αυτό θα κλείσω. Να κοιμηθώ δεν το βλέπω, η «διατάραξη» συνεχίζεται και σε λίγο θα ξαναπάρω την αστυνομία.
είναι γνωστό άλλωστε ότι τα σκυλιά καπνίζουν, πίνουν μπύρες και αφήνουν την παραλία γεμάτη σκουπίδια …
Καλό βράδυ τουλάχιστον σε εσάς.
Όλγα
ΥΓ: μόλις έσκασαν. Αμήν.
Vanilla for bliss 