Αυτή. Όπως στον έρωτα κι αυτή.

                              via
Εξαιρετικά μυστήρια… Μυστήρια και ανεξήγητη. Δεν ακολουθεί κανόνες, δεν έχει αναλογίες, δεν πατάει σε γνωστά και γνώριμα. Αντιθέτως, στηρίζεται στο πουθενά και χτυπάει σαν κεραυνός. Όσο μπορεί να αγγίξει τον έναν άλλο τόσο αδιάφορη και ανάξια λόγου μπορεί να είναι για τους άλλους.

     Κάπως έτσι προφανώς προκύπτουν κάτι ζευγάρια εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους – εμφανισιακά τουλάχιστον. “Μα τι της βρήκε … μια χαρά παιδί”, “Δε μπορεί, κάτι του βρήκε, δυο μέτρα κοπελάρα” λένε και πάει το μυαλό απευθείας στο πονηρό ή στο οικονομικό συμφέρον. “Κάτι θα έχει που εμείς δεν το βλέπουμε” λένε άλλοι και η αλήθεια είναι ότι πέφτουν εν αγνοία τους πιο κοντά στην αλήθεια.

     Δεν έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση. Καθόλου. Μπορεί να έχει στομαχάκι, κοιλιά, κιλά απωθητικά περισσότερα ή και λιγότερα, κακή άρθρωση, έλλειψη αισθητικής, ελλιπές ή υπερβολικά αταίριαστο ύψος, στραβή μύτη. Έχει όμως κι εκείνο το “κάτι”… στο βλέμμα πιο πολύ και κατά προτίμηση –  που μαγνητίζει και καθηλώνει. Που κάνει το σώμα να μουδιάζει στιγμιαία, το λαιμό να στεγνώνει, το στομάχι να κάνει βουτιά στο κενό, το μυαλό να σταματά στην κυριολεξία και την καρδιά να τρεμουλιάζει. Έχει πιθανόν εκείνο το άγγιγμα που στέλνει ρεύμα σε όλο το κορμί, σαν σε μετάγγιση. Μπορεί να είναι ήχος, ψίθυρος. Μια μυρωδιά μοναδική που ξυπνά τα πάθη και τα όνειρα… και παρασύρει … άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε ηδονικά, κουραστικά, ακόμη και ενοχικά χωρίς να μπορεί κανείς να πατήσει φρένο. Ενας έρωτας είναι, από όπου και αν πηγάζει… από γνώσεις, θαυμασμό, στάτους και δεξιότητες.

Πέπλο είναι, σύννεφο από χρυσόσκονη σε κάθε κίνηση, στα βήματα, στις αναπνοές…. δεν τη βλέπουν όλα τα μάτια, ασφαλώς όχι. Κάποια όμως κοιτάζουν με άλλο τρόπο όταν διασταυρωθούν μαζί της!

     Ανοίγει δρόμους ενδεχομένως, όπως και η περιέργεια άλλωστε.  Σίγουρα οδηγεί στα «κόκκινα» και ωθεί στα άκρα. Ξεσηκώνει, ανακατώνει τη ψυχή και τελικά ξεμυαλίζει… πολλές φορές για καλό. Ξυπνά δυνάμεις εσωτερικές που οδηγούν σε μεγαλουργήματα, χείμαρρο κάνει το μυαλό και αυτό ξεδιπλώνεται κερδίζοντας λαμπρούς επαίνους και διακρίσεις, γεννά ιδέες,  φέρνει ένταση και ικανοποίηση.

    Ωστόσο, όσο παραγωγική άλλο τόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι. Οι δρόμοι που ξεδιπλώνει μπροστά στα θύματά της δεν είναι πάντα αποδοτικοί ούτε οι πιο ασφαλείς. Μαζί της πάντα μπλέκεται η υπερβολή. Κάθε είδους. Τα δάκρυα και το πάθος. Κάθε είδους. Αδιάφορο αν αυτά προκύπτουν από ένα συγγραφικό έργο, κάποιο μουσικό κομμάτι, έναν απωθημένο ή ανεκπλήρωτο έρωτα … τις πιο πολλές φορές είναι ορατό το που θα βγάλει η συναναστροφή μαζί της. Η λογική δεν συμμορφώνεται, αντί όμως να σταματήσει κανείς, αφήνεται, παρασύρεται συνειδητά γιατί μαζί της νιώθει την ηδονή. Και πάλι κάθε είδους. Είναι τόσο ισχυρά αδύναμο το θύμα της που ενώ μπορεί να πιαστεί από κάπου για να μην παρασυρθεί δεν το κάνει. Οι συνέπειες, καλές και κακές, είναι αναπόφευκτες σε όλες τις μορφές της. Αφήνεται συνειδητά στα δίχτυα της κι αυτή με θράσος στιγματίζει τη ψυχή του. Αυτή. Όπως στον έρωτα κι αυτή. Η γοητεία…

ΥΓ: Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο blog Μικροί Μεγάλοι (διαβάστε το εδώ) και τροποποιήθηκε για τις ανάγκες ενός Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής.

ΥΓ: Ευχαριστώ τη φίλη μου Νάντια Δουλαβέρα (απολαύστε τις ιστορίες του Bebisthoughts) για τη βοήθειά της και τις πολύτιμες συμβουλές της. 🙂

Σας φιλώ,
Όλγα

Μαγικά Χριστούγεννα οπωσδήποτε!

Μου αρέσουν αυτές οι γιορτές. Όλη η περίοδος. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, όλες αυτές οι μέρες έχουν κάτι διαφορετικό. Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και το φως του ήλιου είναι διαφορετικό …
Την Πρωτοχρονιά τη γιορτάζαμε πάντα στο πατρικό μου ακόμη πιο πολύ, πάντα με κόσμο, από νωρίς, πριν την αλλαγή του χρόνου, μια που γιορτάζει ο μπαμπάκας μου και τα τελευταία οκτώ χρόνια και ο γιος μου. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο. Και πάντα πολύ στολισμένο…

Μου αρέσει να στολίζω τώρα το δικό μου σπίτι. Πολύ. Να έχουν όλα ένταση θέλω. Το δέντρο να είναι σχεδόν φορτωμένο, τα λαμπάκια να είναι πάρα πολλά, τα κεριά πάντα αναμμένα και οι μυρωδιές πολλές. Φτιάχνω πράγματα, τυλίγω πακέτα, γράφω λίστες, γεμίζω συμβολισμούς. Μου αρέσει να μαγειρεύω, έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή την περίοδο περισσότερο. Θέλω να φροντίσω τους αγαπημένους μου, να κάνω δώρα, να ετοιμάσω εκπλήξεις, να περιμένω τον Άγιο Βασίλη και εγώ (ναι, έρχεται, ερχόταν πάντα). Οργανώνουμε κάθε χρόνο από όταν παντρευτήκαμε ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο για τους φίλους μας με το ανάλογο μενού, τη σχετική μουσική και την κατάλληλη, πολύ χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Τις ζούμε έντονα αυτές τις μέρες. Τις αγαπάμε και φροντίζουμε την κάθε λεπτομέρεια. Από τα πιάτα και τις κούπες του καφέ με τους ταράνδους και τα αστέρια μέχρι τις … μπιτζάμες μας! Κρατάμε παραδόσεις και φτιάχνουμε τις δικές μας. Όπως τα συγκεκριμένα κουλουράκια που φτιάχνω κάθε Δεκέμβριο την ίδια – προσπαθώ – ημερομηνία.
via

Κι όσο κι αν όλο αυτό που εμείς το κάνουμε με χαρά και γλύκα μπορεί να θεωρηθεί ίσως και υπερβολή, από την άλλη μεριά, δεν μπορώ και αυτή την υπερβολή ως προς την αναμονή. Τόσο τρελή ανυπομονησία για τη μεγάλη μέρα, ώρα την ώρα μετράμε και δεν αντέχουμε άλλο, μα για … το ποιο;
Μεγάλες προσδοκίες ή προσδοκίες με το ζόρι; θα είναι μια «συγκλονιστική» μέρα οπωσδήποτε, ο κόσμος να χαλάσει;

Χριστούγεννα για μένα είναι όλη αυτή η περίοδος που ναι, μπορεί να έχει μαγεία. Που θέλουμε όλοι να είμαστε καλύτεροι. Που κάτι μας παρακινεί να φερόμαστε πιο γλυκά, πιο τρυφερά, με έννοια για τους άλλους. Γνωστούς και αγνώστους. Ακόμη κι αν το κάνουμε για να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο εσκεμμένα, πάλι καλό είναι. Το αποτέλεσμα μετράει.  Αγαπάμε πιο πολύ, είμαστε πιο αισιόδοξοι.  Αυτό είναι Χριστούγεννα. Οι στιγμές, οι σκέψεις, οι κινήσεις, οι συγκεντρώσεις, οι αγαπημένοι. Είναι όμως και η αυτοκριτική, η κουβέντα με τον εαυτό μας, οι νέοι στόχοι, η αναζήτηση, η επαφή με τα συναισθήματα. Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά και όχι τα βουνά από κουραμπιέδες και μελομακάρονα στις πιατέλες. Ούτε οι γαλοπούλες και τα ψητά κυδώνια. Ούτε οι εκδρομές, τα καινούργια ρούχα και τα κομμωτήρια. Ούτε καν τα δώρα. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η έξαλλη προσμονή για τη συγκεκριμένη – το τονίζω – μέρα;

Μήπως όλο αυτό το ξεσήκωμα είναι που στο τέλος δημιουργεί τη θλίψη των ημερών που πολύς κόσμος ομολογεί πως νιώθει, άσχετα με το αν έχει ή όχι αντικειμενικά προβλήματα; Πρέπει να νιώσεις το κάτι άλλο. Έφτασε η «μεγάλη» μέρα. Είναι η «μεγάλη» γιορτή. Τώρα είναι η ώρα να ζήσεις συ-γκλο-νι-στι-κά. Μαγικά οπωσδήποτε. Πρόκειται όντως για μεγάλη γιορτή. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να τη ζήσεις «συγκλονιστικά». Λες και όλα θα τα αγγίξει το μαγικό ραβδί εκείνη ακριβώς τη μέρα. Και οι υπόλοιπες μέρες; είναι απλά της προσμονής;
«Ανεπανάληπτα» θα είναι, θες δε θες. Τα «καλύτερα» Χριστούγεννα που είχες ποτέ. Οπωσδήποτε.

Οκ… Αλλά … αν δεν;  Απέτυχες;

Αν είναι απλά …καλά; απλά … όμορφα; απλά … ζεστά, γλυκά; Αν νιώσεις απλά τη θαλπωρή, αν απλά το μυαλό ξεφύγει από τα καθημερινά και κάνει και πάλι όνειρα και η καρδιά σου ηρεμήσει και γαληνέψει; και μάλιστα ούτε καν εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα αλλά την προηγούμενη ή την μεθεπόμενη; Δεν θα είναι όλο αυτό αντάξιο των προσδοκιών που ορίζουν και καθοδηγούν οι πάντες και τα πάντα με το που μπαίνει ο Δεκέμβριος; δεν είσαι δηλαδή μέσα στο …Πνεύμα; ώρα για κατάθλιψη …

Δεν υποτιμώ, ούτε υποβαθμίζω στο ελάχιστο τη σπουδαιότητα και το πραγματικό νόημα της ημέρας των Χριστουγέννων. Η θρησκευτική της βαρύτητα όμως είναι σίγουρα έξω από όλο αυτό το σκηνικό της αναμονής, της προσμονής και της υπερβολής που δεν παραπέμπει με τίποτα στη Γέννηση του Θεανθρώπου. Ας είμαστε ειλικρινείς … Γι ‘ αυτό μου φαίνεται λίγο ότι βγαίνουμε από το θέμα. Λίγο «δήθεν» μου μοιάζει. Όλα γίνονται για εκείνη ακριβώς τη μέρα, αυτό είναι το «δήθεν». Που στο κάτω κάτω ούτε καν τα δώρα δεν μοιράζονται τότε αφού τα φέρνει ο Άγιος Βασίλης την Πρωτοχρονιά! Παραδεχτείτε το!

Καλές γιορτές εύχομαι σε όλους!
Να είναι οι μέρες μας φωτεινές, πρώτα από όλα όμως η ψυχή μας.

Σας φιλώ,
Όλγα

ΥΓ: αυτό είναι ένα πολύ κλασικό και αγαπημένο χριστουγεννιάτικο κομμάτι που μόλις ο γιος μου ανακάλυψε,  ακούει 8 φορές τη μέρα … (του κάνει εντύπωση, λέει, που τα αγόρια μπορούν και βγάζουν τόσο ψιλή φωνή – alto ο ίδιος – και τραγουδούν χαμογελαστά!)