Ρομαντική, όχι δε με λες.

Μου λένε ότι είμαι συναισθηματική.

Δεν το αρνούμαι αλλά δεν μπορώ να κρίνω το βαθμό. Μου λένε ότι όσο περνούν τα χρόνια γίνομαι όλο και περισσότερο. Δεν μου αρέσει. Κακώς, μου λένε. Εγώ επιμένω. Αν το συναίσθημα πάει με το ρομάντζο εγώ παρ’όλα αυτά ρομαντική δεν θα έλεγα ότι είμαι.

Αστέρια που πέφτουν, ηλιοβασιλέματα που χάνονται, αναμμένα κεριά που σχηματίζουν καρδιές το ένα δίπλα στο άλλο, ροδοπέταλα στους διαδρόμους και με τις χούφτες απλωμένα πάνω στα στρώματα πιο πολύ σαρκασμό και ειρωνεία μου βγάζουν παρά ρομαντική διάθεση. Ίσως γιατί όπως έχω ξαναπεί απεχθάνομαι τα κλισέ και όλα αυτά μοιάζει σαν να βγαίνουν από εγχειρίδια και βιβλία του τύπου “χίλιοι και ένας τρόποι να πνιγείτε στα μέλια”. Ωστόσο, να μην παρεξηγηθώ, κεριά ανάβω καθημερινά, ακόμη και αν είμαι μόνη μου.

Να μην πω για τις εκπλήξεις τύπου “το δαχτυλίδι μέσα στο ποτήρι της σαμπάνιας” … ένας πολύ καλός φίλος κόντεψε να πνίξει έτσι τον έρωτα της ζωής του πριν καλά καλά προλάβει να τον κατακτήσει. Ευτυχώς για όλους, η κοπελίτσα δεν κατάπιε το αντικείμενο της εξομολόγησης, το δαχτυλίδι βρέθηκε, η κοπέλα σώθηκε και περιέργως αποδέχτηκε και τον έρωτά του! Τι να πω… Εγώ αντιθέτως θα του είχα φορέσει το δαχτυλίδι στο λαιμό αν αυτό ήταν δυνατό. Όχι γιατί θα είχα κινδυνεύσει να πνιγώ και να χαθεί και το δαχτυλίδι (πολύ σημαντικά και τα δύο), αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό, απλώς δεν μου πάει! Άρα ρομαντική, με αυτή την έννοια τουλάχιστον, όχι, δε με λες.

Συναισθηματική, οκ.

Κλαίω εύκολα αλλά και δύσκολα. Ανάλογα. Αλλά όχι κοιτώντας ένα λουλούδι που προμηνύει την άνοιξη, ούτε γράφοντας το όνομα του αγαπημένου μου στην άμμο (ήμαρτον!) … Κλαίω μέσα μου στη θέα ενός αδέσποτου μεγάλου σκύλαρου που παρά το μεγάλο του μέγεθος που όσο να’ ναι υποδηλώνει μια θέση δύναμης, τρέμει από το κρύο κουλουριασμένος στο πατάκι – αν υπάρχει και αυτό – στην είσοδο μιας πολυκατοικίας ή στη χειρότερη περίπτωση σε μια λακκούβα στο γρασίδι. Μόνος. Και πιθανότατα και πεινασμένος. Και ο κόσμος φοβάται να περάσει από δίπλα του γιατί “σίγουρα” είναι πολύ άγριος, ενδεχομένως άρρωστος και σαφώς επικίνδυνος.

Όταν βλέπω ένα ζευγάρι γεράκους, πολύ γεράκους, που με κόπο σηκώνονται από τις θέσεις τους στο λεωφορείο γιατί ήρθε η ώρα να κατεβούν και ο παππούς απλώνει το χέρι στη γιαγιά για να τη βοηθήσει και της λέει “έλα κορίτσι μου” … κι εκείνη τον ακολουθεί, κατεβαίνουν μαζί με δυσκολία και περπατούν χέρι χέρι … ότι και αν είναι αυτό, έρωτας, βαθιά αγάπη ή συντροφικότητα είναι υπέροχο, ζηλευτό και μου φέρνει δάκρυα.

Όταν βρίσκω κάτω από το μαξιλάρι μου το ραβασάκι του παιδιού μου γεμάτο γλυκόλογα συγκινούμαι, ίσως και να κλαίω αλλά όχι γιατί είμαι ρομαντική ή συναισθηματική, απλά γιατί είμαι μαμά και άρα αυτό δεν είναι κριτήριο που θα με χαρακτηρίσει έτσι ή αλλιώς. Συμβαίνει λίγο πολύ σε όλες τις μαμάδες και άρα δεν πιάνεται! Το αφήνω στην άκρη. Αντίστοιχα και ταινίες, εικόνες και σκηνές με παιδάκια σε ανάλογα σενάρια με κάνουν με μια λέξη “κομμάτια”.

Δακρύζω και στις συναυλίες. Στα ακούσματα της μουσικής που με κάνει να ανατριχιάζω. Έκρηξη είναι εκείνα τα δάκρυα, έκρηξη πάθους! Έχω ξαναπεί για τη μουσική που αγαπώ. Λατρεύω τον Φραγκούλη, και όχι μόνο. Μου αρέσει, τραγουδάει για μένα, χάνομαι (κάποιοι κοροϊδεύετε, σας βλέπω!). Λατρεύω τα συμφωνικά έργα, τα χορωδιακά επίσης. Οκ, θα ακούσω και την … «Πριγκηπέσσα» αλλά υπό προϋποθέσεις 😉 (ποιος την τραγουδάει και τι έχω πιει – άλλο θέμα αυτό). Αλλά δεν θα κλάψω. Μα αν καταφέρει να με συνεπάρει ο εκάστοτε ερμηνευτής της … τότε μπορεί και να λιώσω. Όλα είναι σχετικά λοιπόν, άλλωστε η μουσική όπως είπα κι άλλη φορά είναι μία.

Ρομαντική να μην είμαι αλλά τα πάθη να με γοητεύουν και το μυαλό μου ενίοτε να κυβερνούν δεν ξέρω πώς γίνεται και δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ούτε και με νοιάζει βέβαια πολύ … θεωρίες είναι έτσι κι αλλιώς. Ονειρεύομαι δυνατές συγκινήσεις, θα ήμουν έτοιμη να ζήσω στα κόκκινα, μόνο και μόνο για να αξίζουν κάποιες στιγμές. Ονειρεύομαι ότι παρασύρομαι από την τόλμη ή το θράσος κάποιων που έχουν τα κότσια, το σθένος ή και τη ξεδιαντροπιά ακόμη να πάρουν ρίσκα και μεγάλες αποφάσεις.

Με συγκινούν οι λεπτομέρειες, οι λεπτές κινήσεις, το savoir- faire. Μου αρέσει ο άντρας που ανοίγει την πόρτα στη γυναίκα που συνοδεύει, άσχετα με το αν είναι η γυναίκα του ή όχι. Μου αρέσει όμως όταν το κάνει αβίαστα, αυθόρμητα, ακόμη και όταν είναι θυμωμένος και χωρίς να ακολουθεί το σχετικό manual … τότε έχει γοητεία …

Αυτά όμως δεν είναι ρομαντισμός με την ευρύτερη έννοια. Είναι οι λεπτές κινήσεις που κάνουν τις στιγμές – και τους ανθρώπους – να ξεχωρίζουν. Οι σκέψεις, τα λόγια, τα βλέμματα. Τα αυθόρμητα, γνήσια και πηγαία. Και όχι τα ηλιοβασιλέματα, τα φεγγάρια και τα μαδημένα ροδοπέταλα. Ειδικά το τελευταίο! Μη μου τύχει!

Λατρεύω τα καθαρά, ξεκάθαρα λόγια και τους ανθρώπους που τα προτιμούν. Αυτούς που λένε καθαρά τι θέλουν, δείχνουν φανερά τι προσδοκούν, δηλώνουν ακομπλεξάριστα τι νιώθουν. Από μικρή κοπελίτσα ξενέρωνα θανατερά με τις ατέλειωτες εικασίες και προσπάθειες αποκρυπτογράφησης μιας μισοτελειωμένης κίνησης, ενός βλέμματος θολού που δεν συνοδευόταν από τίποτα, ούτε από λόγια, μιας διφορούμενης κουβέντας, μιας σιωπής που δεχόταν πολλές ερμηνείες … πόσο κουραστικό!
Μπορεί να κλάψω με ένα φιλί, να δακρύσω γιατί κάποιος με σκέφτηκε ακριβώς όπως θα ήθελα ή γιατί είπε τα λόγια που ακριβώς ονειρευόμουν να ακούσω. Σε όποιο θέμα. Σε όποια στιγμή. Δεν θα τρέξω όμως στην υγρή αμμουδιά για να δω την πανσέληνο εκτός κι αν έτσι προκύψει. Κι αν προκύψει, λίγο θα με νοιάζει αν έχει πανσέληνο, δεν θα είναι αυτή που με έκανε να συρθώ και να γεμίσω άμμο! (το να γεμίσω άμμο αλήθεια είναι ότι πολύ θα το σκεφτώ σε όποια περίπτωση).
Ο γιος μου ωστόσο δείχνει για την ώρα να είναι πιο ξεκάθαρα ρομαντική ψυχή. Βλέπει τον ουρανό, παρατηρεί τα σύννεφα και μου λέει εκστασιασμένος πως μοιάζουν με υπέροχο πίνακα, ε μαμά;  … τον κοιτάζω υπό γωνία και αναρωτιέμαι που τα βρίσκει και τα λέει. Η φύση εμένα προσωπικά δεν με συγκίνησε ποτέ. «Βλέπει βραζιλιάνικες μεταγλωτισμένες σειρές, δεν εξηγείται διαφορετικά» λέει η κολλητή μου. «Αυτό από εσένα δεν το πήρε»! Τον παρακολουθώ στενά, να δω πώς θα εξελιχτεί!

Όπως και να έχει, ο καθένας γοητεύεται, ονειρεύεται και προσδοκά σύμφωνα με αυτά που κάνουν το μυαλό του να ανατριχιάζει. Αυτά που το κάνουν να πάρει μπρος και να τολμήσει. Μια αλλαγή, μια δοκιμή, έστω ένα βήμα πιο πέρα, οτιδήποτε. Ρομάντζο ή συναίσθημα, μπορεί να είναι τελικά πάνω κάτω το ίδιο. Δεν χωρά κριτική, δεν επιδέχεται αλλαγές. Όπως το δει κανείς.

Σας φιλώ,

Όλγα