Μανιταρόσουπα να κάνεις! Η Φύση στο πιάτο.

Μανιτάρια. Αρέσουν στους περισσότερους. Από αρκετά ως φανατικά.

Για άλλους πάλι αποτελούν κάτι σαν σήμα κατατεθέν.
Τα αναζητούν σχεδόν με μανία και μάλιστα στην πηγή τους. Βουνό, λαγκάδι, ραχούλα, πλαγιά και πάλι από την αρχή. Τα μονοπάτια είναι για τους απλούς περιπατητές. Πιο συγκεκριμένα, όσο πιο δύσβατη η πλαγιά τόσο πιο μεγάλο το δέλεαρ, τόσο πιο πλούσια και η συγκομιδή. Σηκώνονται αξημέρωτα και χάνονται στις διαδρομές, περπατώντας μέχρι και χιλιόμετρα με το καλάθι περασμένο στο ένα χέρι και το μαχαίρι στο άλλο. Κι όσο γεμίζει το καλάθι τόσο γεμίζουν ικανοποίηση κι άλλο τόσο γεμίζουν αργότερα οι καταψύκτες. Στα πορτ μπαγκάζ τους στριμώχνονται καφάσια που ξεχειλίζουν από τους θησαυρούς τους. Ή τέλος πάντων τους θησαυρούς της φύσης.
Ξέρουν ονομασίες, ποικιλίες, συνταγές, ομοιότητες και διαφορές. Ξέρουν ποια είναι παραισθησιογόνα,  ποια θανατηφόρα – μακριά από εμάς – πώς καλλιεργούνται, ποιούς μήνες, σε τι συνθήκες, στο σπίτι, στον κήπο, στο μπαλκόνι, στην αυλή, κλπ κλπ, η συνέχεια μεγάλη ως και ατέλειωτη.

Amanita muscaria, γνωστό στα ελληνικά ως “Αμανίτης ο μυγοκτόνος”,  το μανιτάρι που κάνει ακριβώς  ό,τι λέει το όνομά του! Προσελκύει τις μύγες και τις σκοτώνει όταν αυτές αρχίσουν να το ροκανίζουν! ( γνωστό και ως fly agaric).  Επίσης γνωστό ως «ζουρλομανίταρο» και «τρελομανίταρο», καθώς περιέχει ενεργές παραισθησιογόνες ουσίες. Ένα τέτοιο προφανώς έφαγε η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και εξ ου και όλη η ιστορία-παραίσθηση-παραμύθι!
(Χμ … μήπως το γλυκοκοιτάζει κανείς;)

Δείτε κι αυτό! Για να καταλάβετε, αρκεί να σας πω οτι το χέρι που το κρατά δεν είναι παιδικό. Εντυπωσιακό δεν είναι;

Ψητά, γεμιστά, τηγανητά, σνίτσελ, α λα κρεμ, τουρσί, σε ομελέτα, σε πίτα, πίτσα, σε ριζότο, σε τάρτα, αλμυρό κέικ ως και γλυκό του κουταλιού. Έχω δοκιμάσει όλες τις εκδοχές, πλην του γλυκού που για την ώρα μου ξέφυγε.

Αγαπώ όμως ιδιαίτερα την μανιταρόσουπα και αυτή τη συνταγή σας μεταφέρω σήμερα.
Τα μανιτάρια πλην των άλλων, έχουν πολύ λίγες θερμίδες, νομίζω 25 στα 100 γραμμάρια ή κάτι τέτοιο, οπότε για ένα λόγο παραπάνω αγαπήστε τα άφοβα. Επίσης είναι πλούσια σε υδατάνθρακες και πρωτεϊνες που πλησιάζουν σε ποιότητα τις ζωικές.

Πέρα από τη γεύση, νιώθω ότι οι σούπες είναι φροντίδα, ζεστασιά και θαλπωρή, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε βαθύ πιάτο! Προσωπικά προτιμώ μπωλ αλλά η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια.
Είναι κι αυτή η ιδέα οτι σου τα προσφέρει απλόχερα η Φύση μέσα σε μια βόλτα που έχει μια γοητεία. (Αρκεί κάποιος να τα μαζέψει και με τη σειρά του να σου τα προσφέρει απλόχερα ώστε απλόχερα μετά από τη μεριά σου να καταλήξουν στην κατσαρόλα και τελικά στο πιάτο σου. Ή στο μπωλ μου, ακόμη καλύτερα 😉 )

Μην επιχειρήσετε να μαζέψετε όμως μόνοι σας από το δάσος!
Όσοι το κάνουν είναι γνώστες και δε ρισκάρουν! Όσοι δεν ήταν, χμ … δυστυχώς δεν είναι πλέον σε θέση να το επιβεβαιώσουν. Αντιλαμβάνεστε…

Ξέρατε οτι υπάρχει άγριο σκόρδο; Εγώ φυσικά δεν είχα ιδέα. Μοιάζει με φρέσκο κρεμμυδάκι, όμως δεν είναι. Φυτρώνει όπου να’ναι στα χωράφια (άγριο είναι είπαμε) και έχει ήπια γεύση, θυμίζει λίγο από κρεμμύδι, λίγο από σκόρδο.
Εγώ το χρησιμοποιώ ολόκληρο, το κόβω μεγαλούτσικα κομμάτια με το ψαλίδι της κουζίνας και αν δεν το χρησιμοποιήσω όλο το κρατώ στην κατάψυξη. Και όχι δε βγαίνω στα χωράφια και τους αγρούς να το μαζέψω. Χα, και να σας το έλεγα δηλαδή, θα το πιστεύατε όσοι με ξέρετε; Είπαμε δηλαδή, αλλά όχι κι έτσι.

Υλικά για 4 άτομα :
(Ίσως και να μην είναι για 4 άτομα, εξαρτάται από το αν πρόκειται για πρώτο ή κύριο πιάτο ή τέλος πάντων από το πόσο τρώτε! Εγώ την κάνω μόνο για μένα. Μόνο!)

• Περίπου μισό κιλό μανιτάρια – τα πιο κατάλληλα για σούπα – σύμφωνα πάντα με τους συλλέκτες-ειδικούς είναι τα βασιλομανίταρα, οι βολίτες (porcini).
• Ένα μεγάλο ματσάκι άγρια σκόρδα, κομμένα σε κομμάτια 3-4 εκατοστών.
• Άνηθος, κρεμμύδι (εγώ δεν βάζω πάντα, μου αρκεί η υπόλοιπη πρασινάδα), ελαιόλαδο.
• Σκόρδο (προτιμώ τη σκόνη)
• ένα λίτρο ζωμός λαχανικών – ίσως και περισσότερο, θα το δείτε στο τέλος.
  (βράζετε πατάτες, καρότα, σέλινο, πράσο και κρατάτε το ζωμό ή αλλιώς βολευτείτε με έναν έτοιμο κύβο λαχανικών, ειναι πιο νόστιμος, αν και λιγότερο υγιεινός, να τα λέμε κι αυτά. Αν κάνετε δικό σας ζωμό, δοκιμάστε να βάλετε στη σούπα και τα λαχανικά που θα έχετε βράσει, ίσως σας αρέσει αν και η γνώμη μου είναι ότι όλα αυτά παραπέμπουν σε φασολάδα και όχι μανιταρόσουπα, επισκιάζουν και τη γεύση του μανιταριού.)Αυτά είναι τα βασικά υλικά. Πέρα από αυτά, αυτοσχεδιάζω με μικρές παραλλαγές, θα σας πω στην πορεία. Επίσης, δεν υπάρχει ακριβής δόση για τίποτα. Άλλος προτιμά περισσότερο άνιθο, άλλο λιγότερο σκόρδο, κλπ. Επίσης, επειδή τα χορταρικά του πάνε έτσι κι αλλιώς πολύ, δοκιμάστε να πειραματιστείτε και με αυτά.
• Κόβουμε λοιπόν τα μανιτάρια σε κύβους, όχι πολύ μικρά, θα «μαζέψουν» και στο μαγείρεμα.
  Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε λάδι και μόλις ζεσταθεί ρίχνουμε τα άγρια σκόρδα. (Αν εσείς βάλετε και κρεμμύδι, ξεκινήστε με αυτό.) Τα γυρίζουμε με ξύλινη κουτάλα ώσπου να μαραθούν, λίγο δηλαδή. Ύστερα ρίχνουμε τα μανιτάρια, τα γυρίζουμε κι αυτά στο λάδι και προσθέτουμε λίγο από το ζωμό. Χαμηλώνουμε τώρα το μάτι και κλείνουμε το καπάκι της κατσαρόλας για να σιγοβράσουν …
  … κάνετε στην πορεία έναν έλεγχο και προσθέστε ακόμη λίγο από το ζωμό ώσπου να είστε σίγουροι (εγώ δοκιμάζω εννοείται) ότι έγιναν, που κι αυτό σχετικό είναι. Άλλος τα προτιμά πιο τραγανά, άλλος όχι.Συμπληρώνουμε τώρα και με τον υπόλοιπο ζωμό. Και βάλτε και λίγο λευκό κρασί αν σας κάνει κέφι. Εγώ ξέρετε οτι το βάζω παντού. Σχεδόν δηλαδή! (… and a glass of wine δεν είπαμε;)
  Αυτό ήταν! Αλάτια, πιπέρια, σκόρδα, άνηθος, τώρα είναι η ώρα και για αυτά.Η σούπα είναι θεωρητικά έτοιμη!Άλλες φορές την αφήνω έτσι, άλλοτε προσθέτω λίγη κρέμα γάλακτος, άλλοτε μια μεγάλη κουταλιά της σούπας στραγγιστό γιαούρτι σε κάθε πιάτο πριν το σερβίρισμα. Το γιαούρτι την κάνει ανάλαφρη χωρίς να κρύβει τη γεύση του μανιταριού.Κι ένα μικρό tip – μυστικό για σούπερ γεύση. Πριν προσθέσω τον υπόλοιπο ζωμό, ρίχνω στην κατσαρόλα, όσο ακόμη σιγοβράζει η σούπα, 4 τυράκια τύπου la vache qui rit. Λιώνουν τέλεια.
  Αν βάλω γιαούρτι, στο σερβίρισμα μπορεί να πασπαλίσω από πάνω λίγο τριμμένο regatto ή παρμεζάνα.
  Μμμμμ, μοσχομύρισε μου φαίνεται. Τρέχω στην κουζίνα! Μανιταρόσουπα δεν είπαμε να κάνεις;Καλή επιτυχία!Όλγα