Λαγάνα από σπίτι. (προλαβαίνεις!)

19 Ιανουαρίου… Όχι σήμερα! 19 Ιανουαρίου η ημερομηνία του τελευταίου μου ποστ σε αυτό το blog. Τραγική η συχνότητα που γράφω τον τελευταίο καιρό, «συχνότητα» δεν τη λες δηλαδή. Τραγική, τη λες.
Όχι ότι δεν έχω τι να πω ακριβώς, είναι πολλά που τριγυρίζουν σκόρπια και άτακτα στο κεφάλι μου και δεν τα βάζω σε σειρά. Άλλες ώρες πάλι νιώθω σαν να στέρεψα. Όχι από ιδέες και θέματα, όσο από εκείνη την «ικανότητα» να τα αραδιάζω στην οθόνη πληκτρολογώντας γρήγορα λες και τα έχω ήδη διαβασμένα, μονορούφι και χωρίς αναπνοή. Πού πήγε η έμπνευσή μου;

Η ανάγκη για έκφραση φέρνει την έμπνευση ή μήπως το αντίστροφο; Ή τίποτε από αυτά, ή μήπως και τα δυο;

Περνάω περίοδο γενικών ανακατατάξεων. Κάθε αλλαγή ωστόσο φέρνει μια μικρή αναμπουμπούλα και για να πάρεις στο τέλος εκείνη τη βαθειά ανάσα της ανακούφισης (πού είναι, δεν τη βλέπω), πρέπει να περάσεις προφανώς από το λούκι, αλλού πιο φαρδύ, αλλού πιο στενό, έτσι πάνε αυτά. Λίγο θα ζουληχτείς, λίγο θα νομίσεις οτι πνίγεσαι, λίγο ότι παραείναι σκοτεινά, λίγο θα σου τη δώσει, λίγο θα θέλεις να τα βροντήξεις, λίγο θα τα πιάσεις και πάλι από την αρχή.
Τέλος πάντων, για να μην αρχίσω πάλι τα φιλοσοφικά, τις αναλύσεις και τα βαθυστόχαστα, κάπως νιώθω οτι αποδιοργανώθηκα και μου τη δίνει αλλά επανέρχομαι – θέλω να πιστεύω.

Είναι που εκτός από το πιάνο, έβαλα και νέα πρότζεκτ στην ατζέντα της εβδομάδας – θα σας τα πω άλλη φορά που θα έχω και κάτι να σας δείξω – και θέλει λιγάκι οργάνωση από την αρχή.
Ήταν κι αυτές οι Απόκριες που σιχαίνομαι – δεν ξέρω γιατί ακριβώς – και στολές, αποκριάτικοι χοροί, σχολικές γιορτές κλπ με βάρυναν επιπλέον. Πάει όμως και αυτό, ευτυχώς τέλειωσε για φέτος.

Μέσα σε όλα, λέω να κάνω και λαγάνα. Σας δίνω τη συνταγή, είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη.

ΛΑΓΑΝΑ (γίνονται 2 μεγαλούτσικες λαγάνες)

20 γρ. μαγιά νωπή
1/2 φλυτζ. χλιαρό νερό
1 kg αλεύρι χωριάτικο
2 κ. σ. αλάτι
2 κ. σ. λάδι
4 κ. σ. ζάχαρη

Διαλύω τη μαγιά στο νερό να γίνει χυλός και το αφήνω να φουσκώσει περίπου μισή ώρα.

Σε μια λεκανίτσα ζυμώνω τα υλικά, το αλεύρι, το αλάτι, τη ζάχαρη, το λάδι, τη φουσκωμένη μαγιά και 3 κούπες χλιαρό νερό (εγώ για κούπα υπολογίζω το δοσομετρητή των 300 ml).

Στη συνέχεια χωρίζω τη ζύμη σε τόσα μέρη, όσες λαγάνες θέλω να κάνω. Εγώ κάνω δύο μεγάλες, εσείς χωρίστε τη αναλόγως με τα κέφια σας.

Σκεπάζω τη χωρισμένη ζύμη και αφήνω να διπλασιαστεί σε όγκο.

Ανοίγω το κάθε ζυμαράκι (για την κάθε λαγάνα) με τον πλάστη, σε αλευρωμένη επιφάνεια και βάζω σε ταψιά. Αφήνω να διπλασιαστούν οι λαγάνες και μετά πατάω με τα δάχτυλα εδώ κι εκεί (το γνωστό σχέδιο με τα βαθουλώματα).

Ψήνω στους 200C για 15 με 20 λεπτά, ανάλογα το φούρνο. Εγώ ψήνω πάντα και τα πάντα στον αέρα.

Καλή επιτυχία και καλά να περάσετε.

Όλγα 🙂

 

Μανιταρόσουπα να κάνεις! Η Φύση στο πιάτο.

Μανιτάρια. Αρέσουν στους περισσότερους. Από αρκετά ως φανατικά.

Για άλλους πάλι αποτελούν κάτι σαν σήμα κατατεθέν.
Τα αναζητούν σχεδόν με μανία και μάλιστα στην πηγή τους. Βουνό, λαγκάδι, ραχούλα, πλαγιά και πάλι από την αρχή. Τα μονοπάτια είναι για τους απλούς περιπατητές. Πιο συγκεκριμένα, όσο πιο δύσβατη η πλαγιά τόσο πιο μεγάλο το δέλεαρ, τόσο πιο πλούσια και η συγκομιδή. Σηκώνονται αξημέρωτα και χάνονται στις διαδρομές, περπατώντας μέχρι και χιλιόμετρα με το καλάθι περασμένο στο ένα χέρι και το μαχαίρι στο άλλο. Κι όσο γεμίζει το καλάθι τόσο γεμίζουν ικανοποίηση κι άλλο τόσο γεμίζουν αργότερα οι καταψύκτες. Στα πορτ μπαγκάζ τους στριμώχνονται καφάσια που ξεχειλίζουν από τους θησαυρούς τους. Ή τέλος πάντων τους θησαυρούς της φύσης.
Ξέρουν ονομασίες, ποικιλίες, συνταγές, ομοιότητες και διαφορές. Ξέρουν ποια είναι παραισθησιογόνα,  ποια θανατηφόρα – μακριά από εμάς – πώς καλλιεργούνται, ποιούς μήνες, σε τι συνθήκες, στο σπίτι, στον κήπο, στο μπαλκόνι, στην αυλή, κλπ κλπ, η συνέχεια μεγάλη ως και ατέλειωτη.

Amanita muscaria, γνωστό στα ελληνικά ως “Αμανίτης ο μυγοκτόνος”,  το μανιτάρι που κάνει ακριβώς  ό,τι λέει το όνομά του! Προσελκύει τις μύγες και τις σκοτώνει όταν αυτές αρχίσουν να το ροκανίζουν! ( γνωστό και ως fly agaric).  Επίσης γνωστό ως «ζουρλομανίταρο» και «τρελομανίταρο», καθώς περιέχει ενεργές παραισθησιογόνες ουσίες. Ένα τέτοιο προφανώς έφαγε η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και εξ ου και όλη η ιστορία-παραίσθηση-παραμύθι!
(Χμ … μήπως το γλυκοκοιτάζει κανείς;)

Δείτε κι αυτό! Για να καταλάβετε, αρκεί να σας πω οτι το χέρι που το κρατά δεν είναι παιδικό. Εντυπωσιακό δεν είναι;

Ψητά, γεμιστά, τηγανητά, σνίτσελ, α λα κρεμ, τουρσί, σε ομελέτα, σε πίτα, πίτσα, σε ριζότο, σε τάρτα, αλμυρό κέικ ως και γλυκό του κουταλιού. Έχω δοκιμάσει όλες τις εκδοχές, πλην του γλυκού που για την ώρα μου ξέφυγε.

Αγαπώ όμως ιδιαίτερα την μανιταρόσουπα και αυτή τη συνταγή σας μεταφέρω σήμερα.
Τα μανιτάρια πλην των άλλων, έχουν πολύ λίγες θερμίδες, νομίζω 25 στα 100 γραμμάρια ή κάτι τέτοιο, οπότε για ένα λόγο παραπάνω αγαπήστε τα άφοβα. Επίσης είναι πλούσια σε υδατάνθρακες και πρωτεϊνες που πλησιάζουν σε ποιότητα τις ζωικές.

Πέρα από τη γεύση, νιώθω ότι οι σούπες είναι φροντίδα, ζεστασιά και θαλπωρή, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε βαθύ πιάτο! Προσωπικά προτιμώ μπωλ αλλά η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια.
Είναι κι αυτή η ιδέα οτι σου τα προσφέρει απλόχερα η Φύση μέσα σε μια βόλτα που έχει μια γοητεία. (Αρκεί κάποιος να τα μαζέψει και με τη σειρά του να σου τα προσφέρει απλόχερα ώστε απλόχερα μετά από τη μεριά σου να καταλήξουν στην κατσαρόλα και τελικά στο πιάτο σου. Ή στο μπωλ μου, ακόμη καλύτερα 😉 )

Μην επιχειρήσετε να μαζέψετε όμως μόνοι σας από το δάσος!
Όσοι το κάνουν είναι γνώστες και δε ρισκάρουν! Όσοι δεν ήταν, χμ … δυστυχώς δεν είναι πλέον σε θέση να το επιβεβαιώσουν. Αντιλαμβάνεστε…

Ξέρατε οτι υπάρχει άγριο σκόρδο; Εγώ φυσικά δεν είχα ιδέα. Μοιάζει με φρέσκο κρεμμυδάκι, όμως δεν είναι. Φυτρώνει όπου να’ναι στα χωράφια (άγριο είναι είπαμε) και έχει ήπια γεύση, θυμίζει λίγο από κρεμμύδι, λίγο από σκόρδο.
Εγώ το χρησιμοποιώ ολόκληρο, το κόβω μεγαλούτσικα κομμάτια με το ψαλίδι της κουζίνας και αν δεν το χρησιμοποιήσω όλο το κρατώ στην κατάψυξη. Και όχι δε βγαίνω στα χωράφια και τους αγρούς να το μαζέψω. Χα, και να σας το έλεγα δηλαδή, θα το πιστεύατε όσοι με ξέρετε; Είπαμε δηλαδή, αλλά όχι κι έτσι.

Υλικά για 4 άτομα :
(Ίσως και να μην είναι για 4 άτομα, εξαρτάται από το αν πρόκειται για πρώτο ή κύριο πιάτο ή τέλος πάντων από το πόσο τρώτε! Εγώ την κάνω μόνο για μένα. Μόνο!)

• Περίπου μισό κιλό μανιτάρια – τα πιο κατάλληλα για σούπα – σύμφωνα πάντα με τους συλλέκτες-ειδικούς είναι τα βασιλομανίταρα, οι βολίτες (porcini).
• Ένα μεγάλο ματσάκι άγρια σκόρδα, κομμένα σε κομμάτια 3-4 εκατοστών.
• Άνηθος, κρεμμύδι (εγώ δεν βάζω πάντα, μου αρκεί η υπόλοιπη πρασινάδα), ελαιόλαδο.
• Σκόρδο (προτιμώ τη σκόνη)
• ένα λίτρο ζωμός λαχανικών – ίσως και περισσότερο, θα το δείτε στο τέλος.
  (βράζετε πατάτες, καρότα, σέλινο, πράσο και κρατάτε το ζωμό ή αλλιώς βολευτείτε με έναν έτοιμο κύβο λαχανικών, ειναι πιο νόστιμος, αν και λιγότερο υγιεινός, να τα λέμε κι αυτά. Αν κάνετε δικό σας ζωμό, δοκιμάστε να βάλετε στη σούπα και τα λαχανικά που θα έχετε βράσει, ίσως σας αρέσει αν και η γνώμη μου είναι ότι όλα αυτά παραπέμπουν σε φασολάδα και όχι μανιταρόσουπα, επισκιάζουν και τη γεύση του μανιταριού.)Αυτά είναι τα βασικά υλικά. Πέρα από αυτά, αυτοσχεδιάζω με μικρές παραλλαγές, θα σας πω στην πορεία. Επίσης, δεν υπάρχει ακριβής δόση για τίποτα. Άλλος προτιμά περισσότερο άνιθο, άλλο λιγότερο σκόρδο, κλπ. Επίσης, επειδή τα χορταρικά του πάνε έτσι κι αλλιώς πολύ, δοκιμάστε να πειραματιστείτε και με αυτά.
• Κόβουμε λοιπόν τα μανιτάρια σε κύβους, όχι πολύ μικρά, θα «μαζέψουν» και στο μαγείρεμα.
  Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε λάδι και μόλις ζεσταθεί ρίχνουμε τα άγρια σκόρδα. (Αν εσείς βάλετε και κρεμμύδι, ξεκινήστε με αυτό.) Τα γυρίζουμε με ξύλινη κουτάλα ώσπου να μαραθούν, λίγο δηλαδή. Ύστερα ρίχνουμε τα μανιτάρια, τα γυρίζουμε κι αυτά στο λάδι και προσθέτουμε λίγο από το ζωμό. Χαμηλώνουμε τώρα το μάτι και κλείνουμε το καπάκι της κατσαρόλας για να σιγοβράσουν …
  … κάνετε στην πορεία έναν έλεγχο και προσθέστε ακόμη λίγο από το ζωμό ώσπου να είστε σίγουροι (εγώ δοκιμάζω εννοείται) ότι έγιναν, που κι αυτό σχετικό είναι. Άλλος τα προτιμά πιο τραγανά, άλλος όχι.Συμπληρώνουμε τώρα και με τον υπόλοιπο ζωμό. Και βάλτε και λίγο λευκό κρασί αν σας κάνει κέφι. Εγώ ξέρετε οτι το βάζω παντού. Σχεδόν δηλαδή! (… and a glass of wine δεν είπαμε;)
  Αυτό ήταν! Αλάτια, πιπέρια, σκόρδα, άνηθος, τώρα είναι η ώρα και για αυτά.Η σούπα είναι θεωρητικά έτοιμη!Άλλες φορές την αφήνω έτσι, άλλοτε προσθέτω λίγη κρέμα γάλακτος, άλλοτε μια μεγάλη κουταλιά της σούπας στραγγιστό γιαούρτι σε κάθε πιάτο πριν το σερβίρισμα. Το γιαούρτι την κάνει ανάλαφρη χωρίς να κρύβει τη γεύση του μανιταριού.Κι ένα μικρό tip – μυστικό για σούπερ γεύση. Πριν προσθέσω τον υπόλοιπο ζωμό, ρίχνω στην κατσαρόλα, όσο ακόμη σιγοβράζει η σούπα, 4 τυράκια τύπου la vache qui rit. Λιώνουν τέλεια.
  Αν βάλω γιαούρτι, στο σερβίρισμα μπορεί να πασπαλίσω από πάνω λίγο τριμμένο regatto ή παρμεζάνα.
  Μμμμμ, μοσχομύρισε μου φαίνεται. Τρέχω στην κουζίνα! Μανιταρόσουπα δεν είπαμε να κάνεις;Καλή επιτυχία!Όλγα

Το σοκολατένιο γλύκισμα της αγάπης.

Καλά, δεν πρόκειται για καμιά κρυφή συνταγή, παρόμοιες κυκλοφορούν πολλές. Η συγκεκριμένη όμως είναι αγαπημένη και την είχα χάσει «πακέτο» με άλλα διάφορα. Θέλησα να τη ξαναφτιάξω, έτσι ακριβώς όπως την έκανα τότε και θυμήθηκα οτι την είχα δώσει στην ξαδέλφη μου η οποία την είχε ευτυχώς φυλάξει τόσα χρόνια – thanks Ρενάκι – και μου την έδωσε σε ένα λεπτό. Ένιωσα λες και βρήκα πάλι το μεγάλο, χαμένο θησαυρό! (Κατά μία έννοια έγινε και αυτό…)

Είναι πανεύκολη. Γίνεται στην κατσαρόλα και δε θέλει μίξερ. Και μισή ώρα στο φούρνο. Είναι γνωστή και ως «μαυρομάτα», εγώ την ήξερα ως «μελαχροινό κατσαρόλας«. «Σοκολατένιο γλύκισμα αγάπης» το μετονόμασα εγώ. Έτσι! Αν όχι για άλλο λόγο, έστω για το καλό του μήνα. Άλλωστε ποιος μπορεί να αρνηθεί οτι η σοκολάτα συνδέεται με την ευφορία, παρηγορεί και αφήνει μια ζεστασιά;

Καλό μήνα λοιπόν!
Ας είναι ο Οκτώβρης ο μήνας που θα πάρει μακριά τα βάρη, οι μέρες του θα είναι ήρεμες και ζωντανές και οι νύχτες γεμάτες αγκαλιές, γαλήνη, μια ζεστή κουβερτούλα και κόκκινο κρασί!

 

Τα υλικά:

• 1 κουτί κακάο σκόνη
• 1 βιτάμ
• 5 αυγά
• 1 ποτήρι ζάχαρη (ή και λίγο παραπάνω αν το θέλετε πιο γλυκό)
• 1 ποτήρι νερό
• 2 βανίλιες (Vanilla for Bliss!)
• 1,5 ποτήρι αλεύρι (εγώ βάζω 1 ποτήρι κοινό αλεύρι και μισό ποτήρι φαρίνα)

Εκτέλεση:

Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το βιτάμ να λιώσει και προσθέτουμε το νερό, τη ζάχαρη, τις βανίλιες, το κακάο.

Ανακατώνουμε και αφήνουμε να πάρουν μία βράση.

Από το μίγμα κρατάμε ένα ποτήρι στην άκρη. Θα το χρησιμοποιήσουμε αφού ψηθεί το γλυκό.

Αφήνουμε να κρυώσει λίγο το υπόλοιπο μίγμα στην κατσαρόλα και προσθέτουμε τα αυγά ελαφρά χτυπημένα και το αλεύρι.

Ανακατεύουμε καλά και το βάζουμε σε ταψάκι βουτυρωμένο και αλευρωμένο.

Έτοιμο για το φούρνο!

Ψήνουμε στους 180 C για μισή ώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, ανάλογα με το φούρνο. Εγώ ψήνω τα πάντα στον αέρα.

Αφού ψηθεί, ρίχνουμε το ένα ποτήρι γλάσο που κρατήσαμε στην αρχή.

Όταν κρυώσει, σε θερμοκρασία δωματίου δηλαδή, το γλάσο στεγνώνει και είναι έτοιμο να το κόψουμε και να το σερβίρουμε.
Προφανώς διατηρείται αρκετές μέρες αλλά δε θα μπορέσετε να το εξακριβώσετε, θα γίνει ανάρπαστο!
Η απόλυτη σοκολατένια αγάπη!

Είναι εντυπωσιακό το πως οι γεύσεις – όπως και οι μυρωδιές – συνδέονται με γεγονότα,  ξυπνούν μνήμες και ζωντανεύουν αναμνήσεις! Δεν το έχετε νιώσει;

Καλή επιτυχία!

Όλγα

Βασιλόπιτα – η συνταγή του παππού μου από την Πόλη.

Είμαι πολύ περήφανη για τον παππού μου. Ήταν άνθρωπος εντελώς ακομπλεξάριστος, καλλιεργημένος και πολύ προοδευτικός. Όταν έκρινε ότι έπρεπε να μιλήσει, δεν κόμπιαζε ποτέ. Μεγάλωσε στην Πόλη και είχε όνομα μοναδικό. Είχε ψάξει θυμάμαι τον τηλεφωνικό κατάλογο και άλλον «Χριστόδωρο» δεν είχε καταφέρει να βρει. Αν είχα τρία αγόρια, σίγουρα το ένα θα το έβαζα στο όνομά του μια που ακολουθώντας οι κόρες του και οι γαμπροί του τα έθιμα της εποχής και των προτεραιοτήτων των ονομάτων, έδωσαν στα αγόρια τους τα ονόματα των πεθερών οι οποίοι μάλιστα ήταν «φευγάτοι» προ ετών και ούτε καν τους γνωρίσαμε. Άδικο, πολύ άδικο για τον παππού γιατί εκείνος ήταν ο μόνος παππούς που είχαμε και τα τέσσερα ξαδέλφια. Μπορεί και να μην τον πείραζε, όπως λέει η μαμά μου, γιατί έτσι έκαναν όλοι. Εγώ πάντως, θα έβγαζα ένα Χριστόδωρο οπωσδήποτε. Αν …

Ορφανός από πατέρα, μεγάλωσε με τον θείο του Πολύκαρπο, τότε Μητροπολίτη Δερβών και Βελεσσών, αποσπασμένο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Εκεί μεγάλωσε. Είναι μια ιστορία σαν παραμύθι που όσες φορές κι αν την ακούσω, άλλες τόσες θα … ξεχάσω τις λεπτομέρειες. Πρέπει να την καταγράψω άμεσα.  Μεγάλωσε λοιπόν μέσα στις μεγάλες κουζίνες με το προσωπικό να ετοιμάζει μεγάλα δείπνα για τους καλεσμένους του Μητροπολίτη. Όταν πολύ αργότερα έφυγε από την Πόλη, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και παντρεύτηκε τη γιαγιά μου την Όλγα, έφερε μαζί του όλες τις συνήθειες, αλλά και όλες τις πολίτικες συνταγές με τις οποίες είχε μεγαλώσει.

Παράδοση οικογενειακή ήταν το ζύμωμα της βασιλόπιτας, που όπως έλεγε πάντα, ήταν «αντρική δουλειά». Η συνήθεια πέρασε και στις κόρες του, τη μαμά μου δηλαδή, που κάθε χρόνο ανελλιπώς εδώ και 45 χρόνια ζυμώνουν με τον μπαμπά μου βασιλόπιτες την Πρωτοχρονιά, τσουρέκια το Πάσχα, πάντα με την ίδια συνταγή. Όταν παντρεύτηκα, μαζί με τις συνταγές για τα βασικά και στοιχειώδη, πήρα και αυτή του παππού, έβαλα και τον Χάρη στο παιχνίδι και από όταν μεγάλωσε λίγο και ο Βασίλης, έχει ενεργό συμμετοχή στη διαδικασία!

Αν ακολουθήσετε κατά γράμμα τις οδηγίες, «αποκλείεται να μην πετύχει». Έτσι μου είπε από την αρχή η μαμά μου, έτσι σας λέω και έτσι είναι. Και κάτι ακόμη, το φλουρί μην το βάλετε μέσα στη ζύμη! Υπάρχει κίνδυνος να το ψάχνετε εναγωνίως γεμίζοντας τον τόπο νόστιμα ψίχουλα. Εγώ το βάζω στο τέλος, μετά το ψήσιμο, από κάτω, πάντα με κλειστά μάτια και κάθετα ώστε να μην σκαλώσει εκεί το μαχαίρι. Και κόψτε και ένα κομμάτι για τους φίλους, είναι πολύτιμοι!

Θα συνεχίσω να ζυμώνω, να ζυμώνουμε οικογενειακώς, όσο και μέχρι να αντέχουμε. Κι ελπίζω να το κάνει και ο Βασίλης στο δικό του σπίτι. Το κάνω και θα το κάνω γιατί αγαπώ τις οικογενειακές παραδόσεις αλλά και γιατί έτσι κρατώ ζωντανό ένα κομμάτι του παππού μου. Θα το χαιρόταν. Ήταν και πολύ συναισθηματικός. Είμαι σίγουρη πως αν έβλεπε τη μεγάλη βασιλόπιτα στολισμένη στο τραπέζι θα άνοιγε τα χέρια του και θα έλεγε «Μάσαλα«!!! *

* (masallah: στα τούρκικα, επιφώνημα θαυμασμού, «μπράβο», «θαυμάσια», «εύγε»!)

Η συνταγή: (για ένα κιλό αλεύρι, ΑΝΘΟΣ μπλε – προσαρμόζετε ανάλογα)
(εγώ κάνω 2 κιλά, βγαίνουν περίπου 5 βασιλόπιτες)

80 γρ. μαγιά νωπή
200γρ. φυτίνη
340γρ.  ζάχαρη
3 αυγά εκτός ψυγείου
340ml γάλα
2 πρέζες αλάτι (όσο κρατούν τα δύο μας δάχτυλα)
μαχλέπι (μισό σακουλάκι)
κακουλέ (μισό σακουλάκι)

Λιώνω τη μαγιά σε 1/2 ποτήρι χλιαρό νερό
Τη ρίχνω σε βαθύ σκεύος (εγώ τη βάζω σε γυάλινο μπωλ) και προσθέτω από το αλεύρι, τόσο ώστε να γίνει ένας πηχτός χυλός.
Το αφήνω σε θερμό μέρος (εγώ το βάζω στο φούρνο στους 50 C, να πατάει πάνω σε μια πετσέτα και το σκεπάζω με μια άλλη για να μη ξεραθεί), περίπου μισή ώρα. Δεν είναι καλό για τη μαγιά να φουσκώσει πολύ γρήγορα.
Ζεσταίνω το γάλα σε μία κατσαρόλα. Να μην καίει!
Χτυπάω τα αυγά σε ένα μπωλ να φουσκώσουν.
Λιώνω τη φυτίνη σε χαμηλή θερμοκρασία, σε ένα κατσαρολάκι.
Σε μεγάλη λεκάνη ρίχνω το αλεύρι, το μαχλέπι, το κακουλέ, το αλάτι, ανακατώνω και κάνω μια λακουβίτσα στη μέση.
Ρίχνω τη μαγιά αφού πρώτα τη διαλύσω με λίγο από το ζεστό γάλα.
Στο υπόλοιπο γάλα διαλύω όλη τη ζάχαρη και τα ρίχνω και αυτά στη λεκάνη.
Ρίχνω τα αυγά.
Ανακατώνω και ζυμώνω ελαφρά να γίνει το μείγμα ομοιογενές.
Λίγο λίγο, ρίχνω τη λιωμένη φυτίνη ώσπου το μείγμα να την «πιει» όλη.

Ζυμώνω! (εδώ αναλαμβάνουν οι άντρες). Περίπου μισή ώρα, είναι αρκετή.

Καλύπτω τη λεκάνη με νάυλον (εγώ κόβω σακούλες) και σκεπάζω καλά με μια κουβέρτα. Αφήνω τη λεκάνη σε ζεστό μέρος για 3-4 ώρες, ανάλογα με τη θερμοκρασία του χώρου. Μπορεί και λίγο περισσότερο, θα το δείτε.
………………………………………………………..
Πολύ απαλά κόβω κομμάτια ζύμης και τα βάζω σε λαδωμένα ταψιά (προσοχή, να είναι κάτω από τη μέση του ύψους του ταψιού)
Τα αφήνω και πάλι να φουσκώσουν, θα διπλασιαστούν τουλάχιστον σε όγκο.
Αλείφω με κρόκο αραιωμένο με νερό και σε αυτό το στάδιο κάνω κοψίματα με το ψαλίδι γύρω γύρω ή ότι άλλα σχέδια θέλω. Μπορείτε να κρατήσετε από τη ζύμη και να σχηματίσετε το 2014. Εγώ συνήθως αυτό το κάνω μετά το ψήσιμο με γλάσο, ή πριν το ψήσιμο με αμύγδαλα καθαρισμένα.

Ψήνω πάντα στον αέρα, στους 180C περίπου 20-25 λεπτά, ανάλογα με το φούρνο, θα το δείτε.
Εγώ κάνω πάντα μια μεγάλη βασιλόπιτα την οποία ψήνω μόνη της περίπου μισή ώρα. Τις επόμενες, πιο μικρές, τις ψήνω λιγότερο γιατί ο φούρνος είναι ήδη ζεστός και η ποσότητα πιο μικρή. Τις βάζω δύο-δύο.

Όταν κρυώσουν, στολίζω με γλάσο. (2 κούπες άχνη με 4 κουτ. σούπας χλιαρό νερό). Αν κάνετε τέτοιο γλάσο όμως, αποφύγετε να τις τυλίξετε με μεμβράνη γιατί δημιουργείται υγρασία και το γλάσο λιώνει.

Καλή επιτυχία!

Καθώς αυτό είναι το τελευταίο ποστ αυτής της χρονιάς, να ευχηθώ σε όλους σας, σε όλους μας, η χρονιά που θα έρθει να είναι καλύτερη. Να την κάνουμε καλύτερη εμείς! Να γίνουμε καλύτεροι.
Υγεία, χαρά και μικρές καθημερινές απολαύσεις εύχομαι στις οικογένειές σας!

Το 2014 έρχεται! Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά! ♥

Σας φιλώ,
Όλγα
Δεκέμβριος 2013

Χριστουγεννιάτικα κουλουράκια με μέλι και κανέλα – το must του κάθε Δεκέμβρη μου.

Έχει πάρα πολλά χρόνια που ανακάλυψα αυτή τη συνταγή. Μπορεί και 20 και φυσικά δεν θυμάμαι που.
Η ζύμη είναι για τα μπισκοτόσπιτα που κυκλοφορούν πολύ τέτοιες μέρες, και τότε έκανα κάθε χρόνο 2-3 και τα μοίραζα σε φίλους. Η ζύμη είναι υπέροχη και έτσι μετά τα σπιτάκια έκανα κουλουράκια. Μοσχοβολούν κανέλα και μέλι και διατηρούνται για πάρα πολύ καιρό, ως μήνες – σε περίπτωση που δε φαγωθούν, πράγμα που αποκλείεται, σας το λέω.

Τη χρονιά που είχα τον Βασίλη μωρό, είχα πάθει ένα … κατασκευαστικό – ζαχαροπλαστικό ντελίριο και έψησα 3 ή και 4 δόσεις.  Αυτό από μόνο του δεν λέει και τίποτα. Αν σας πω όμως ότι η κάθε δόση είναι με 700 γρ αλεύρι και άρα στο σύνολο – με πάνω από 2 κιλά αλεύρι – έψησα περί τα 600 μικρά μπισκοτάκια, νομίζω ότι θα σας εντυπωσιάσω! Από τότε, δημιουργώντας τη δική μου παράδοση, τα κάνω κάθε χρόνο, αρχές Δεκεμβρίου, την πρώτη Κυριακή. Έτσι το όρισα χωρίς λόγο.

Στην πορεία άρχισα να τα στολίζω με γλάσο και σε αρκετά μπορώ να πω ότι μεγαλούργησα. Το παινεύομαι. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφικά ντοκουμέντα. (Αυτά που βλέπετε εδώ είναι των τελευταίων ετών και αρκετά απλοποιημένα και τα χεράκια είναι του μικρού μου βοηθού.) Τα έκανα δώρο συνήθως, ειδικά εκείνα τα πολύ στολισμένα. Ώσπου κάποιος άπλωσε το χέρι του, σε ένα τραπέζι φορτωμένο καλούδια, και θέλησε να δοκιμάσει σώνει και ντε  το δικό μου, στολισμένο καλλιτέχνημα. «Μα αυτά είναι για στόλισμα βρε!» είπε κάποιος στην προσπάθειά του να αποτρέψει τον θρασύ λιχούδη. «Σιγά κι εσείς πια!» ήταν η απάντηση και το μπισκοτάκι μου κατέληξε στο λαίμαργο στόμα, μαζί με τον κόπο και την τέχνη που είχα βάλει… Περιττόν να πω ότι έκτοτε αντιπαθώ στο φουλ το συγκεκριμένο πρόσωπο. Κλείνει η παρένθεση.

Μπορείτε φυσικά να κάνετε τη μισή δόση. Αλλά αφού θα το ξεκινήσετε που θα το ξεκινήσετε, κάντε το όλο.

Τα υλικά:
700 gr αλεύρι κοινό
200gr βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
200gr ζάχαρη
200gr μέλι
1 αυγό
1 κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρικής
1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα και λίγο γαρύφαλλο
3-4 κουταλιές της σούπας κακάο στιγμής (τύπου Caotonic)
Αν χρειαστεί, προσθέστε λίγο, ελάχιστο γάλα.

Ζυμώνω καλά τα υλικά (ίσως λίγο δυσκολευτείτε στην αρχή αλλά στην πορεία θα γίνει μία ομοιόμορφη μάζα).
Τυλίγω με μεμβράνη και αφήνω μισή ωρίτσα στο ψυγείο.
Απλώνω τη ζύμη και κόβω με κουπ-πατ. Αν η ζύμη σπάει καθώς την ανοίγετε και κάνει σαν ρωγμές στην επιφάνειά της, σκεπάστε την με την μεμβράνη και ανοίξτε ξανά με τον πλάστη. Θα γίνει πιο εύκολα.
Ψήνω σε λαδόκολλα (εγώ δεν βάζω καν ταψί)
Εγώ τα ψήνω στους 180 για 15-20 λεπτά, ανάλογα με το πάχος. Δε φουσκώνουν, παρά ελάχιστα.
Όταν τα βγάλετε από το φούρνο θα σας φανούν μαλακά, όταν κρυώσουν όμως σκληραίνουν. Τα λατρεύω ακόμη και όταν έχουν λίγο ξεφύγει παραπάνω στο ψήσιμο!

Αν έχετε όρεξη και κέφια, στολίστε τα με γλάσο. Αν δεν έχετε κορνέ, κάντε ότι κι εγώ. Βάζω το μείγμα σε σακουλάκι από αυτά που βάζουμε τα σάντουιτς και κόβω ελάχιστα την μία γωνία για να βγαίνει το γλάσο όπως η οδοντόκρεμα.

για το γλάσο:
1 ασπράδι
300gr άχνη ζάχαρη (περίπου 2 κούπες)
λίγες σταγόνες χυμός λεμονιού

Χτυπάω στο μίξερ μέχρι να γίνει ομοιόμορφο. Όταν στεγνώσει δεν παθαίνει τίποτα! Μπορείτε φυσικά να προσθέσετε και χρώμα ζαχαροπλαστικής, προσοχή στα χέρια σας όμως γιατί κάνει λεκέδες.
Στολίστε στο τέλος και όσο το γλάσο είναι ακόμη νωπό, με κουφετάκια, τρούφες, καραμελάκια, κλπ, ξέρετε εσείς!

Καλή επιτυχία και καλές γιορτές σε όλους!

Σας φιλώ,
Όλγα