«Φέτος θα τα τακτοποιήσω όλα εγκαίρως. Δε θα αφήσω τίποτα για την τελευταία στιγμή. Όχι όπως τις προηγούμενες χρονιές που έτρεχα με τη ψυχή στο στόμα και κατέληγα κομμάτια να μην ξέρω τι να πρωτοκάνω και τι να πρωτοπρολάβω. Και άφηνα και τον εαυτό μου στο τέλος και άρα συνήθως λιγάκι παραμελημένο και εντέλει ανικανοποίητο.» (είπα το Νοέμβριο).
«Θα ψωνίσω όλα τα δώρα αρχές του μήνα, θα στείλω τις κάρτες στην Αμερική το πολύ μέχρι τις 5 του μηνός, θα ετοιμάσω τα δωράκια για τα κάλαντα το πολύ ως τις 10 του μηνός, θα ορίσω τα προγράμματα, τις προσκλήσεις, τους φίλους, τις εξόδους, όλα εγκαίρως.» (είπα το Νοέμβριο).
Not. Ποτέ δεν το κατάφερα, ή σπάνια. Και όχι ότι δεν είμαι οργανωτική, είμαι και πολύ. Είναι όμως αυτή η μούρλα των ημερών που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Λίγο να αφαιρεθείς, πάει, το έχεις χάσει, παρασύρθηκες εκτός χρόνου και δε θα προλάβεις.
Μου αρέσει, τρελαίνομαι για όλη τη διαδικασία, κυρίως όμως όταν δεν υπάρχει πίεση, λόγος και επιβεβλημένη αιτία. Λίστες, σημειώσεις, λίστες κι άλλες λίστες. Ψώνια, δώρα, τρέξιμο και … άγχος. Μερικές φορές ακόμη και μπελάς. (το έχετε νιώσει, παραδεχτείτε το). Το δώρο είναι χαρά. Είναι η χαρά πρώτα της επιλογής, της προσφοράς, η χαρά της ετοιμασίας, του περιτυλίγματος, είναι η χαρά η δική σου στα μάτια του άλλου όταν ανοίγει το πακέτο. Όταν φτάσουμε να σπάμε το κεφάλι μας «τι να του πάρω, τι να του πάρω» κάτι πάει στραβά. Και στραβά να μην πάει δηλαδή, η γοητεία έχει χαθεί.
Κάθε χρόνο γινόμαστε χίλια κομμάτια λίγο πριν τις «Άγιες» μέρες – που Άγιες είναι όντως, αλλά εμείς δεν τις ζούμε έτσι, κακά τα ψέμματα.
Να τα προλάβουμε όλα, να διαλέξουμε τα δώρα που να μην είναι ίδια με τα περσινά, ούτε και να θυμίζουν τα προπέρσινα, να είναι πρωτότυπα, ευφάνταστα, όμορφα, να είναι διαφορετικά, σίγουρα να αρέσουν, έστω κάτι μικρό, κάτι συμβολικό, κάτι για το «καλό» των ημερών αλλά τι να είναι αυτό, πες μια ιδέα, έχω σπάσει το κεφάλι μου.
Να μην έχει κόσμο στα μαγαζιά, ούτε στο σούπερ μάρκετ, να προλάβουμε εγκαίρως φέτος, όχι όπως τις προηγούμενες χρονιές που τρέχαμε σαν τους τρελλούς – και πάλι έτσι θα γίνει θα δεις.
Να προλάβουμε όλες τις υποχρεώσεις, όλες τις επισκέψεις, τα γλυκά, να μυρίσει το σπίτι, να είναι και καθαρό, περισσότερο από τις άλλες μέρες, κι εμείς συγχρόνως ξεκούραστοι, περισσότερο από τις άλλες μέρες (έλα πες μου πώς το φαντάζεσαι), με βαμμένο το νύχι, γεμάτο το ψυγείο, καθαρά τα τζάμια και το μενού για το γιορτινό τραπέζι όλο και πιο πρωτότυπο από το περσινό.
Να προλάβουμε να πάνε τα παιδιά για κάλαντα, αλλά συγχρόνως να είναι και στο σπίτι την ώρα που άλλα παιδιά, δικά μας κι αυτά, θα έρθουν να τα πουν σε εμάς. Κι εκείνες τις εκδηλώσεις όμως να τις προλάβουμε κι εκείνες, θα είναι κρίμα να τις χάσουμε.
Προγράμματα επι προγραμμάτων, συντονισμός και ξανά από την αρχή γιατί όλο και κάτι εξτρα θα θυμηθούμε ή θα προκύψει από μόνο του και θα αποσυντονίσει μια σειρά από συνεννοήσεις.
Κι όμως, μετράμε / μετρούν δηλαδή, ανάποδα για τη μέρα την Χριστουγέννων, πράγμα που εμένα προσωπικά μου μεταδίδει ένα περίεργο άγχος μαζί και μια απορία αλλά και την προσδοκία για κάτι σίγουρα πολύ μεγάλο, στο μέγεθος μη αναμενόμενο που πιθανόν και να μην έρθει στη διάσταση που του δίνουν τα ημερολόγια αντίστροφης μέτρησης. 9 μέρες για τα Χριστούγεννα, 5 μέρες για τα Χριστούγεννα, 3, 2 … και; ΜΠΑΜ!!!
Τα Χριστούγεννα έγιναν λίγο γιορτή-κονσέρβα. ΠΡΕΠΕΙ να είναι ονειρικά, μόνο και μόνο επειδή έτσι λέει το ημερολόγιο. Δεν τα υποτιμώ καθόλου. Δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όχι.
Αλλά η ομορφιά της δεν είναι στις στολισμένες πιατέλες, ούτε στα γλυκά (ποιος τα στερείται άλλωστε όλη την υπόλοιπη χρονιά και ποιος δεν καταλήγει με βαρυστομαχιά στο τέλος της εορταστικής περιόδου;).
Η ομορφιά της δεν είναι στα ακριβοπληρωμένα δώρα, ούτε στα γυαλιστερά πακέτα. (Ποιος δεν έχει ήδη ακόμη ένα από αυτά που του χαρίζουμε;).
Δεν είναι στα καλά τραπεζομάντηλα, ούτε στα καινούργια ρούχα, ούτε καν στο ψητό που γεμίζει αρώματα το σπίτι καθώς ροδοκοκκινίζει στο φούρνο. Λίγο πολύ όλα αυτά έχουμε την πολυτέλεια – και την ευλογία – να τα ζούμε αν θέλουμε όλο το χρόνο. Ούτε καν στο ίδιο το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι …
Σαφέστατα δεν είναι ούτε στην κούραση και το ατέλειωτο τρέξιμο «να τα προλάβεις όλα».
Ούτε στο αγχώδες κυνηγητό για ένα σπέσιαλ-διαφορετικό-ρεβεγιόν … «πού πήγατε; αχ, εμείς τέλεια!»
Ούτε καν στα φορτωμένα τραπέζια. Ποιος δε βαριέται τουλάχιστον κάποια από αυτά;
Δεν είναι στα «πρέπει». «Πρέπει» να είμαστε οπωσδήποτε χαρούμενοι, να κάνουμε κέφι με ανθρώπους που οι μέρες προστάζουν να τις περάσουμε μαζί με το χαμόγελο ως τα αυτιά, ακόμη κι αν έχουμε να τους δούμε από το αντίστοιχα εορταστικό αναστάσιμο τραπέζωμα. Τόση «αγάπη», τόσα και τα «πρέπει».
Και τι θέλεις; να κάτσεις μόνη σου; Όχι, καθόλου. Αλλά δεν μπορώ αυτό το προσποιητό ξεφάντωμα. (Αντιδραστική, δεν είπαμε;) Αυτή την αδημονία, δεν ξέρω για ποιο πράγμα. Αναρωτιέμαι, τι το ονειρικό κάνουν όλοι ανήμερα τα Χριστούγεννα που δικαιολογεί τέτοια έξαψη; Λίγο πολύ όλοι τα ίδια δεν κάνουμε; τρώμε οικογενειακά, μαζευόμαστε, ανταλάσσουμε δωράκια, λέμε ιστορίες, βλέπουμε φίλους. Γελάμε, χαιρόμαστε, περνάμε όμορφα. Ομοίως και όλο το χρόνο με την κάθε ευκαιρία.
Θέλω να νιώσω όμορφα και ζεστά με ότι θα με κάνει να νιώσω έτσι και όχι με ότι προστάζει το lifestyle, τα περιοδικά και τα «πρέπει».
Τα Χριστούγεννα έχουν το δικό τους χρώμα και είναι διαφορετικά, έχουν άρωμα και ξεχωρίζουν. Αναμφίβολα. Αλλά η τόση υπερβολή στην προσμονή τους, στα μάτια τα δικά μου τα απομυθοποιεί όσο κι αν αντιστέκομαι, με αποτέλεσμα τελικά να μην (αντιστέκομαι).
Μήπως από όλη αυτή τη ψεύτικη προσδοκία πηγάζει η θλίψη των Χριστουγέννων που πολλοί από εμάς – μήπως κι εσείς πότε πότε; – νιώθουμε; Δημιουργείται μια απέραντη προσμονή, μια υπερβολή για κάτι που τελικά παραμένει όμορφο αλλά δεν έρχεται έτσι όπως στήθηκε στην αναμονή του. Κι όταν τελικά το συνειδητοποιούμε, μένουμε με την όρεξη. Και τη θλίψη … αυτό ήταν; Ναι, αυτό… του χρόνου πάλι.
Στόλισα το σπίτι, πολύ, όπως πάντα. Θέλω όμως κάτι διαφορετικό και κάτι ιδιαίτερο να κάνει τις μέρες να ξεχωρίσουν πραγματικά. Κι αυτό το ιδιαίτερο δεν είναι ούτε στο ψυγείο, ούτε έρχεται από το ταμείο κάποιου καταστήματος. (Εννοείται ότι πεθαίνω για δώρα και εκπλήξεις, για εκείνα όμως που ξέρω οτι φτάνουν στα χέρια μου με πραγματική αγάπη και ζεστασιά και δεν είναι υποχρέωση «λόγω των ημερών».)
Η ομορφιά είναι στα απλά. Είναι και στα πιο περίπλοκα και στα πιο πολυτελή και στα πιο ιδιαίτερα, όπως το νιώθει κανείς. Αρκεί να τα μοιράζεται. Όταν μοιράζεσαι, τα πιο απλά γίνονται τα πιο πολυτελή, τα πιο ιδιαίτερα, τα πιο πολύτιμα. Και αντίστροφα. Εκεί είναι η ομορφιά. Όταν αυτό που κάνεις αγγίζει την καρδιά σου. Χωρίς κενά. Όταν σου αφήνει ένα αίσθημα πληρότητας μα όχι βαρυστομαχιάς. Όταν χαμογελάς χωρίς να βαριανασαίνεις ταυτόχρονα.
Μια πολύ καλή μου φίλη μου είπε οτι κανόνισε γιορτινό πρωινό στο σπίτι της για τα Χριστούγεννα. Με συγκίνησε. Υπέροχη ιδέα, τόσο ζεστή, τόσο ανθρώπινη. Στιγμές! Αν σε καλέσουν σε κάτι ανάλογο είσαι τυχερός. Εγώ δε θα είμαι γιατί είμαι πολύ μακριά. Εσύ να πας όμως. Να μη το χάσεις γιατί έχεις ραντεβού στο κομμωτήριο ή ακόμη λίγες δουλειές που οπωσδήποτε πρέπει να κάνεις «για να προλάβεις». Στιγμές! Αυτές μετρούν. Με αυτούς που αγαπάς. Είτε είναι οικογένεια είτε είναι φίλοι. Με αυτούς που σε αγαπούν. Γιατί και οι φίλοι οικογένεια είναι. Και ακόμη πιο πολύ.
Κι αν οι συνθήκες, η απόσταση ή ότι άλλο δεν σου επιτρέπει να κρατάς το χέρι όσων θα ήθελες, τις στιγμές που θα ήθελες, κράτα τους στη σκέψη σου. Στείλε τους ένα μήνυμα, πιες στην υγειά τους, πες από μέσα σου αυτό που θα έλεγες αν τους είχες δίπλα σου …
Να περάσετε καλά. Χριστουγεννιάτικα καλά. Να γεμίσετε τις καρδιές σας και να μην αφήσετε τις μέρες να περάσουν χωρίς να το καταλάβετε. Το Πνεύμα των Χριστουγέννων θα μας αγγίξει όλους, έτσι κι αλλιώς. Σε μας μένει να το νιώσουμε. Το αξίζουμε άλλωστε. Νομίζω όλοι.
Χρόνια πολλά!
Όλγα
Vanilla for bliss 